Έλληνα, Νεοέλληνα…

Ψάχνοντας την κύρια αιτία για την οικτρή αποτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου, θα την βρούμε, χωρίς αμφιβολία, στην λάθος νοοτροπία των Ελλήνων παραγόντων, ποδοσφαιριστών αλλά και φιλάθλων, που χάλασαν μια πετυχημένη συνταγή . Stouk

Ας ξεκινήσουμε από το δικό μας «σινάφι», αυτό των φιλάθλων.

Το Groupάκι που δημιουργήθηκε στο facebook στο πρόσφατο Μουντιάλ κατά του Κατσουράνη, είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, που δείχνει ότι ο Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος δυστυχώς δεν αγαπά την Εθνική πραγματικά.

Τη χρησιμοποιεί, στην κυριολεξία, για να περνά την ώρα του, ενίοτε να πανηγυρίζει αλλά κυρίως να κράζει και να κάνει χαβαλέ.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω ούτε το παίζω αναμάρτητος. Μετά, όμως, το φετινό πατατράκ συνειδητοποίησα το εξής: Είναι καλύτερα η Εθνική να απαρτίζεται από παίκτες και προπονητές που γουστάρουν να παίζουν γι αυτήν, έστω και πολλές φορές παρουσιάζοντας δείγματα υπεροψίας, παρά από αγκαριομάχους πιτσιρικάδες και αποζημιάκηδες.

Ναι, 1000 φορές Κατσουράνηδες, Γκέκες, Σαλπιγγίδηδες, Χαριστέες και Σάντους. Με αυτούς πήγαμε σε Μουντιάλ και Euro, διοργανώσεις που άλλοι τεράστιοι ποδοσφαιριστές και προπονητές του παρελθόντος δεν κατάφεραν καν να ακουμπήσουν.

Ας περάσουμε στους ποδοσφαιριστές. Οι περισσότεροι κρίνουν τα τατουάζ, το μαλλί, τη μεγάλη ζωή της Μυκόνου. Συγγνώμη, αλλά νομίζω είμαστε πολύ μακριά από την πηγή του προβλήματος.

Άλλωστε, να θυμηθούμε ότι και το 2004, που ήταν της μόδας το μαλλί με χαίτη, οι περισσότεροι τέτοιο είχαν. Και τότε οι ποδοσφαιριστές με μοντέλα, παρουσιάστριες και τραγουδίστριες τα είχαν, και όχι με υπαλλήλους τραπεζών ή φοιτήτριες! Και πάλι στη Μύκονο πήγαιναν διακοπές και όχι στην Αιδηψό ή στη Σαλαμίνα!

Είχαν όμως, θέληση και εγωισμό. Και ήξεραν ότι το να αποδίδουν με τη φανέλα της Εθνικής, πέρα από την εξυπηρέτηση του εθνικού φρονήματος που είχε ο καθένας (γιατί χρειάζεται και τέτοιο), βοηθούσε και την καριέρα τους και την ποδοσφαιρική (ποιοτικά μιλώντας) εξέλιξή τους.

Η τωρινή φουρνιά δεν το βλέπει έτσι και είναι φανερό. Και αυτό φαίνεται από τα ματς με πολύ κατώτερες ομάδες. Όταν χάνεις από τη Β. Ιρλανδία και στο ημίχρονο βλέπεις χαμόγελα και χαβαλέ στο ζέσταμα των αναπληρωματικών, τι άλλο να περιμένεις; Τέτοια ματς τα κερδίζει ο ποδοσφαιρικός εγωισμός των παικτών και όχι (απαραίτητα) το πλάνο του προπονητή.

Δεν παίζεις στην Εθνική για τον προπονητή σου, αλλά επειδή γουστάρεις και επειδή αγαπάς τους συμπαίκτες που μοιράζεσαι την ίδια φανέλα. Για παράδειγμα, ξέρετε τι θα γινόταν αν ο Ρανιέρι είχε προσληφθεί μετά τον Ρεχάγκελ, όταν ο Κατσουράνης, ο Καραγκούνης και οι λοιποί ήταν στα «πράγματα»; Θα κέρδιζαν κανονικά τα Φερόε και ο ίδιος ο Αρχηγός της Εθνικής θα είχε φροντίσει να φαγωθεί αλλιώς ο Ιταλός και όχι μέσω μιας αποτυχίας.

Να η κατάλληλη πάσα για να πούμε και τα της ΕΠΟ. Μια κακή επιλογή και όλα καταστράφηκαν. Ενώ ο δρόμος ήταν ήδη χαραγμένος, τον κατέστρεψαν. Ενώ ο Σάντος έπρεπε να υπογράψει ισόβιο συμβόλαιο, τον έδιωξαν και του φέρθηκαν υποτιμητικά. Και στη συνέχεια αντί να ψάξουν προπονητή αντίστοιχης νοοτροπίας, πήγαν σε πειράματα τύπου Ρανιέρι.

Και ουδείς από αυτούς βγήκε να ζητήσει μια συγγνώμη. Βιδωμένοι σε μια καρέκλα, σιγά μην ενδιαφέρονταν για το αν θα αποτύχει η Εθνική…

Μέσα, λοιπόν, σε λίγους μήνες, εμφανίστηκαν όλα τα προβλήματα μαζεμένα. Αν λύνονται; Φυσικά και ναι. Θέληση όμως να υπάρχει και έλλειψη εγωισμού. Κυρίως για να κατανοήσει ο καθένας το λάθος του και να το διορθώσει.

Και αυτό να γίνει γρήγορα, γιατί έχουμε μπροστά μας τον προκριματικό γύρο για το Μουντιάλ του 2018, όπου θα αντιμετωπίσουμε Βέλγιο, Βοσνία, Εσθονία και Κύπρο. Να μια καλή ευκαιρία, να αλλάξουμε και να αγαπήσουμε ξανά την ομάδα. Πραγματικά όμως, και όχι ευκαιριακά.