Οι αριθμοί δείχνουν πλεονέκτημα έδρας για τον Ολυμπιακό

Ο Court Central αναλύει την πορεία της ομάδας στον πρώτο γύρο της Ευρωλίγκας που παραπέμπει στην 4άδα και ...στο βάθος στην Πόλη!


Δεν μετάνιωσα στιγμή για τον κατηγορηματικό τίτλο του Οκτωβρίου περί της πληρέστερης 12άδας στην Ευρωλίγκα (βλ. http://red-philosopher.blogspot.gr/2016/10/h-12.html) ούτε βεβαίως για την επίμονη αρθρογραφία υπέρ της μη απόκτησης ξένου 4αριού και της διατήρησης του Μιλουτίνοβ στο ρόστερ. Ο απολογισμός -συγγνώμη Coach, για μάς είναι ...πειρασμός, όσο κι αν δικαίως εσύ μιλάς για ταμείο στο τέλος - του πρώτου γύρου δείχνει να δικαιώνει απόλυτα τις επιλογές της ομάδας:ακόμη και την πολυσυζητημένη πίστωση χρόνου στον Patrick Young.

Για την ακρίβεια, και επισημαίνοντας ότι, μαθηματικά, ακόμη ούτε τα playoff δεν έχουμε εξασφαλίσει, η μέχρι τώρα πορεία δείχνει 4άδα και πλεονέκτημα έδρας μετά το τέλος της κανονικής περιόδου! Θα προσπαθήσω να το τεκμηριώσω χρησιμοποιώντας, όπως πάντα, τους αριθμούς αλλά και κάποια δεδομένα που πιστεύω ότι έχουν τη σημασία τους... 

Η ομάδα

Όταν πέρσι είχαν σχηματιστεί οι όμιλοι του TOP-16 είχα επισημάνει (βλ.http://redphilosopher.blogspot.gr/2016/04/repeat.html) 
κάτι που είχε παραξενέψει πολλούς: ο Ολυμπιακός, βάσει της αξιολόγησης που είχαν στην πρώτη φάση οι 8 ομάδες του ομίλου του, έβγαινε ...προτελευταίος! Όσο κι αν δεν το πιστεύαμε (ο τίτλος, άλλωστε, ήταν τότε "Και ο έσχατος έσεται πρώτος, αν λέγεται Ολυμπιακός), δυστυχώς η "προφητεία" είχε επαληθευθεί και οι πρωταθλητές Ελλάδος είχαν τερματίσει έβδομοι επί οκτώ ομάδων στον δυσκολότερο όμιλο στην ιστορία της Ευρωλίγκας! 

Τί δείχνουν οι αριθμοί για φέτος: όσο κι αν η αξιολόγηση της διοργάνωσης δεν λαμβάνει παρα μόνο αποσπασματικά υπόψιν (βλ. κλεψίματα, κοψίματα, φάουλ) μια πολύ βασική παράμετρο του παιχνιδιού, δηλαδή το πόσο μια ομάδα περιορίζει τους αντιπάλους της (και γνωρίζουμε όλοι ότι ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλός σε αυτό...), οι επιδόσεις του πρώτου γύρου δείχνουν ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΕΔΡΑΣ με θέση στην πρώτη 4άδα της κανονικής περιόδου! Και αυτό, καθώς υψηλότερη αξιολόγηση από τον Ολυμπιακό έχουν μόνο η Ρεάλ, η ΤΣΣΚΑ και η Έφες (λόγω μεγάλης έφεσης στη δημιουργία και το σκορ, την οποία, βεβαίως, ουδείς περιμένει να πάει τόσο ψηλά -αλλά ας το κρατήσουμε...).  

Πάμε να δούμε συγκεκριμένα τους αριθμούς που λένε πάντα αλήθεια (με πλάγιο και υπογράμμιση τα νούμερα στα οποία υπάρχει βελτίωση σε σχέση με πέρσι):

-Ο Ολυμπιακός σκοράρει φέτος 78,6 πόντους με 51,7% στα δίποντα, 34,3% στα τρίποντα και 74,1% στις βολές. Στο TOP 16 πέρσι είχε 77,3 πόντους, 34,4% στα τρίποντα και 72,1% στις βολές. 
-Ο Ολυμπιακός έχει 37,1 ριμπάουντ, έναντι 35,3 πέρσι, ενώ δίνει μία ασίστ λιγότερη (14,7 με τις 6,5 από τον Σπανούλη) και εδώ είναι το σημείο στο οποίο πιστεύω ότι θα προσθέσει πράγματα ο Waters.
-Απόλυτα ισορροπημένη είναι η επίδοση στα κλεψίματα (6 μ.ο.) αν και υπάρχει ανοδική τάση, ενώ η ομάδα κάνει δύο λάθη περισσότερα (12,7 μ.ο.) κάτι που ίσως ερμηνεύεται από την αδιαμφισβήτητη προσπάθεια να παίξει πιο γρήγορα. 
-Μεγάλη βελτίωση υπάρχει στα κοψίματα, με μ.ο. στα 3,7 ανά παιχνίδι (έναντι 2,7 πέρσι), τομέα για τον οποίο δικαιολογημένα υπάρχουν προσδοκίες περαιτέρω ανόδου, όσο ο Young θα ανεβαίνει. 
-Τέλος, ανεβασμένη είναι η ομάδα και στη φθορά που προξενεί στους αντιπάλους της: στο περσινό TOP-16, ο Ολυμπιακός έκανε 23,6 φάουλ ανά παιχνίδι και δεχόταν 23,2. Φέτος, η ομάδα κάνει 19,2 φάουλ και δέχεται σχεδόν 22 ανά ματς. Συνολικά, η αλλαγή των κανονισμών έχει οδηγήσει σε λιγότερα φάουλ, ωστόσο είναι εμφανές ότι ο Ολυμπιακός προκαλεί στους αντιπάλους του λιγότερη φθορά από όση του προκαλούν εκείνοι.
-Έγινε μήπως η ομάδα πιο soft; Μια πρώτη τάση προς αυτή τη σκέψη ίσως να υπάρχει, με δεδομένο ότι πέρσι στην περιφέρεια υπήρχε ο DJ Strawberry ενώ φέτος ο Green, ενώ παίζει λιγότερο ο Hackett, ακόμη και προ του τραυματισμού του. Υπάρχει όμως ο Παπανικολάου που πέρσι μπήκε πολύ αργά και εντελώς ανέτοιμος στην ομάδα, ενώ και ο Birch είναι σαφώς καλύτερος του Hunter στο αμυντικό παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. 

Να δούμε κι εδώ κάποια νούμερα: στο TOP-16 πέρσι, o Ολυμπιακός σκόραρε 77,3 πόντους και δεχόταν 78,9 πόντους. Φέτος, επιτυγχάνει 78,6 πόντους και δέχεται 74,2 πόντους ανά παιχνίδι. Άρα, παρόλο που οι παίκτες του διαπράττουν λιγότερα φάουλ, η ομάδα έχει βελτιωμένη αμυντική επίδοση, καταφέρνοντας μάλιστα να κατεβάσει τις περισσότερες αντιπάλους της από τον μέσο όρο σκοραρίσματος. Πώς έχει επιτευχθεί αυτό; Με καλύτερη συνολικά αμυντική προσπάθεια καθώς:
-Πέρσι, οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού σούταραν με 50,5% στα δίποντα, ενώ φέτος σουτάρουν με 45%.
-Πέρσι, οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού σούταραν με 40,2% στα τρίποντα, ενώ φέτος σουτάρουν με 38,4%.

Η εικόνα αυτή απεικονίζεται και στα 3 περισσότερα αμυντικά ριμπάουντ που κερδίζει η ομάδα ανά παιχνίδι. Προσπαθώντας, δε, να εξηγήσω αυτή τη βελτίωση, θα στεκόμουν σε τρεις παραμέτρους, όντας σίγουρος πως προπονητικά υπάρχουν πολλές περισσότερες που δεν τις αντιλαμβανόμαστε:
1) Η ομάδα δεν παίζει αυτονόητα με αλλαγές σε κάθε screen, άρα τα miss match είναι λιγότερα, κάτι που περιορίζει την ευστοχία του αντιπάλου στο one to one ή στα ποσταρίσματα.
2) Η ομάδα χρησιμοποιεί λιγότερο τις παγίδες των ψηλών στους αντίπαλους περιφερειακούς, κάτι που σημαίνει ότι δίνει πιο δύσκολα το ελεύθερο τρίποντο, το οποίο πέρσι είχε εξελιχθεί σε πληγή σε κομβικούς αγώνες, όπως στο Βερολίνο και στο Κάουνας. 
3) Συνολικά η ομάδα πιέζει περισσότερο στην μπάλλα και στον χώρο, επιδιώκοντας συχνά το 8-second violation για τους αντιπάλους της, με πρεσάρισμα κάτω από το ημικύκλιο από τον "άσο", το "τρία" και το "τέσσερα".

Ως προς το επιθετικό κομμάτι, πέραν της βελτίωσης των ποσοστών σε δίποντα και βολές, είδαμε ότι η δημιουργία εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό (44,2% για την ακρίβεια) από τον Σπανούλη, σε ό,τι αφορά τις ασίστ. Ωστόσο, η μεγαλύτερη συμμετοχή παικτών όπως ο Παπανικολάου και ο Green "κρύβει" περισσότερες προσωπικές προσπάθειες με εκτέλεση μετά από ντρίμπλα ή και με διείσδυση, κάτι που μειώνει εκ των πραγμάτων τις ασίστ. 

Οι παίκτες 

Να δούμε όμως και ατομικά την πορεία των ερυθρόλευκων, συγκριτικά και με πέρσι:

Βασίλης Σπανούλης
Ο αρχηγός πέρσι έπαιζε 26΄40'' στο TOP 16, σκοράροντας 12 πόντους με 42,3% στα δίποντα, 26,8% στα τρίποντα και 70,3% στις βολές, Έδινε 5,1 ασίστ ανά παιχνίδι με 2,7 λάθη, έπαιρνε 1,4 ριμπάουντ, είχε 0,5 κλεψίματα και κέρδιζε 5,2 φάουλ ανά αγώνα.
Φέτος έχει ανέβει παντού! Σκοράρει 13,3 πόντους με 52,5% στα δίποντα, 31,9% στα τρίποντα και 74,3% στις βολές, δίνει 6,5 ασίστ, παίρνει 2 ριμπάουντ ανά αγώνα, κερδίζει 5,3 φάουλ έχει τον ίδιο μ.ο. σε κλεψίματα αλλά κάνει και 1,5 λάθος παραπάνω ανά ματς. Παίζει δε ακριβώς όσο και πέρσι -για την ακρίβεια, 14'' περισσότερο ανά παιχνίδι.
Είναι σαφής η διάθεση να κινηθεί περισσότερο προς τον άσο, αν και το pick'n'roll αποτελεί σήμα κατατεθέν για ακόμη μια χρονιά. Η βελτίωση στα τρίποντα οφείλεται και στο ότι βλέπουμε να βγαίνει κάπως περισσότερο από την weak σε σχέση με πέρσι με επιθέσεις που παίζει pick'n'pop με τον ψηλό και μένει εκτός 6,75 μ., περιμένοντας να εξελιχθούν τρεις πάσες: από την ψηλό, που έχει ντουμπλαριστεί, στην απέναντι πλευρά, από την απέναντι προς την κορυφή και από εκεί στον ακροβολισμένο Kill Bill.

Γιώργος Πρίντεζης
Ο υπαρχηγός πέρσι έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και φέτος κινείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, έστω και ελαφρά χαμηλότερα σε όλους τους τομείς (στους 12,2 από τους 14,1 πόντους σκοράρισμα, στα 4,4 από τα 5,5 ριμπάουντ) με πιο κακή επίδοση το 56% στις βολές, το οποίο είναι το χαμηλότερο ποσοστό του ιστορικά. Ακόμη και στα 31 προς 32 ο Πριντ βάζει στοιχεία στο παιχνίδι του, όπως το τζαμπ σουτ από 3π μετά από ντρίμπλα (το έχουμε δει κι αυτό!) Παίζει κάτι λιγότερο από 25 λεπτά, όπως και πέρσι και αναμφίβολα η επάνοδός του προσθέτει μια σταθερή αξία στην ομάδα, ειδικά στο παιχνίδι με πλάτη που της λείπει. 

Khem Birch
O Καναδός εντυπωσιάζει, καθώς στην πρώτη του χρονιά στην Ευρωλίγκα και μόλις στα 24 του χρόνια, έχει πιάσει ουσιαστικά τα νούμερα που είχε ο "μπαρουτοκαπνισμένος" Χάντερ πέρσι. Παίζοντας 2,5 λεπτά λιγότερα (κάτι παραπάνω από 19') σκοράρει 8 πόντους (έναντι 9,5 του Οθέλο στο TOP 16) με σχεδόν 62% στα δίποντα και 62,5% στις βολές (έναντι 53,1% και 72,7% αντιστοίχως). Έχει ακριβώς τον ίδιο μ.ο. ριμπάουντ (6,5) και περίπου τον ίδιο σε λάθη, ασίστ και κλεψίματα (χαμηλά, πάντως, νούμερα στη δημιουργία αφού δεν είναι παίκτης που θα ποστάρει πλάτη και θα φτιάξει παιχνίδι), αλλά είναι καλύτερος στα κοψίματα με 1,2 μ.ο., ενώ αντίθετα με τον Οθέλο κερδίζει περισσότερα φάουλ από όσα κάνει. Βγάζει τρομερή ενέργεια, είναι ιδανικός στο pick'n'roll και αν συνεχίσει έτσι, η πορεία προς το επταψήφιο συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα το καλοκαίρι του 2017 είναι δεδομένη και, μάλιστα, πολύ νωρίτερα από τον προκάτοχό του. Ο ίδιος βέβαια ονειρεύεται το ΝΒΑ, αλλά σέντερ χωρίς post up παιχνίδι εκεί δεν υπάρχουν... 

Βαγγέλης Μάντζαρης
Υποδειγματική σταθερότητα από τον starter point guard με 22 και κάτι λεπτά συμμετοχής, σκοράρισμα κάτι λιγότερο από 6 πόντους, λιγότερη ευστοχία στο 3π. αλλά μεγαλύτερη στις βολές. Πάντα καλή άμυνα, έχει το περιθώριο στα 26 του να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί και πρέπει να ανεβάσει τις επιθετικές του προσπάθειες πέραν των κλασικών σουτ από την weak, καθώς το ποσοστό 35% στα δίποντα ξενίζει. 

Κώστας Παπανικολάου
Ο K-Pap έχει βελτιώσει κατά 20% την αξιολόγησή του, κυρίως λόγω της μεγάλης βελτίωσης στις βολές (σουτάρει με 84%, έναντι 58% πέρσι) και στο τρίποντο (όπου, πάντως, είναι ακόμη στο χαμηλό 21%, έναντι 38% μ.ο. καριέρας). Σκοράρει 6,3 πόντους, όσο δηλαδή ο μ.ο. στην Ευρωλίγκα διαχρονικά, παίρνει 4,3 ριμπάουντς αλλά η προσφορά του είναι πολύ πάνω από τα νούμερα, καθώς καλείται πάντα να αναλάβει την πλέον δύσκολη αμυντική αποστολή στην περιφέρεια, μαρκάροντας από τον "άσο" μέχρι το "τριάρι". Μια σημαντική εσωτερική μεταγραφή, παίζει πια σχεδόν 20 λεπτά...

Matt Lojeski
Αν σας έλεγαν ότι ένας forward που σουτάρει με 56% στα δίποντα, 45% στα τρίποντα και 81% στις βολές, μπορεί να ανεβάσει κι άλλο τις επιδόσεις του στην επόμενη χρονιά, θα το πιστεύατε; Κι όμως ο Ματ, στην τελευταία χρονιά του ισχύοντος συμβολαίου του, σουτάρει με 63%, 46,6% και 84% αντιστοίχως, δίνοντας 11 σίγουρους πόντους σε 21 λεπτά συμμετοχής. Αν κάτι μπορεί να του "προσάψει" κανείς, είναι ότι έχει χάσει μια ασίστ ανά ματς, αλλά δεν πειράζει, αφού ...τα βάζει μόνος του.

Erick Green 
Υποπτευόμασταν όλοι ότι είναι ο παίκτης που έλειπε από τον Ολυμπιακό, ο guard που δημιουργεί για τον εαυτό του και ερχόμενος πίσω από τον αρχηγό αναγκάζει την αντίπαλη άμυνα να φθαρεί το ίδιο. Παίζοντας 19' 15'', σκοράρει σχεδόν 10 πόντους μέσο όρο με ποσοστά που πλησιάζουν το 50% εντός παιδιάς και υπερβαίνουν το 81% στις βολές. Παίρνει δύο ριμπάουντ, υστερεί στη δημιουργία (μία ασίστ) αλλά αυτό δεν ήταν το ζητούμενό του. Νομίζω ότι με τον Waters θα δούμε ένα δίδυμο περιφερειακών που θα ανοίξει την αντίπαλη άμυνα και θα δώσει μεγάλη δυνατότητα στο άνοιγμα της ρακέτας για όποιον σέντερ βρίσκεται μαζί του. Το δυνητικό πρόβλημα εδώ είναι ότι αδυνατίζει η περιφερειακή άμυνα και, πλέον, θα παίζουμε με ένα δίδυμο κοντών που εύκολα ποστάρεται σε miss match. Αλλά ο Coach S έχει ήδη φτιάξει συστήματα για αποφυγή των συνεχών αλλαγών, ενώ σίγουρα το έγκαιρο φάουλ που έχουμε δει να κάνει ο Green όταν μαρκάρει στην αλλαγή ένα τεσσαροπεντάρι είναι μια καλή συνταγή. Μήπως δούμε περισσότερο K-Pap μαζί τους, αντί για Ματ;

Patrick Young
O άτυχος της περσινής χρονιάς ήταν άτυχος και φέτος, υπό την έννοια ότι τα συνεχή παιχνίδια δεν τού επιτρέπουν να βρει ρυθμό μέσα από δυνατές προπονήσεις, αλλά μόνο μέσα από αυτά. Είναι φανερό ότι επανέρχεται, είναι φανερό ότι έχει τρομερή διάθεση να προσφέρει αυτά που μπορεί: είναι ως τώρα κατά μέσο όρο στο 10λεπτο συμμετοχής, με 2,5 πόντους και 2,2 ριμπάουντς. Το 41% στα δίποντα δείχνει ακριβώς ότι ψάχνει ακόμη τα πατήματά του στη ρακέτα, όπως και το μόλις μισό κόψιμο ανά παιχνίδι. Δεν σουτάρει άσχημα (2/3 όπως και πέρσι) στις βολές και είναι αντιληπτό ότι ο Ολυμπιακός θα είναι άλλη ομάδα όταν ο θηριώδης σέντερ επιστρέψει στο 20λεπτο, στους 11 πόντους με 71% ευστοχία, στα 5 ριμπάουντς και στα 2,5 (!) κοψίματα που είχε πέρσι. Χαίρομαι πάντως γιατί αρχίζει να βγαίνει σε αρκετές φάσεις η μοναδική ικανότητα που έχει να διαβάζει, όταν είναι με πλάτη, το σώμα του αμυντικού και να παίρνει την θέση που πρέπει, από την οποία, βεβαίως, είναι αδύνατο κάποιος να τον κουνήσει...

Ιωάννης Παπαπέτρου
Η μεγαλύτερη δικαίωση της ομάδας που δεν πήρε ξένο 4άρι, γνωρίζοντας ότι πίσω από το καλύτερο 4άρι της Ευρώπης έχει τον "Πάπι" με 2,07 μ., εκπληκτική σωματοδομή, τεράστιο ταλέντο και ...κότσια. Παρά το μουδιασμένο ξεκίνημα (συναισθηματικά το εξηγώ εγώ, λόγω της αμφισβήτησης που είχε αλλά και λόγω του αυτονόητου υποσυνείδητου προβληματισμού "μήπως νά' παιζα στο "3";"), ο Ιωάννης αγωνίζεται πλέον 16 λεπτά, προσφέροντας 4,4 πόντους και 2,5 ριμπάουντ. Είναι σε όλα τα νούμερά του λίγο πιο κάτω από πέρσι, αλλά ανεβαίνει συνεχώς με τρομερή ενέργεια, μαρκάροντας και ταπώνοντας ακόμη και 7-footers που βρέθηκαν μπροστά του και, βεβαίως, με αυτοπεποίθηση που συχνά τον παρασύρει και στο κάτι παραπάνω. Για μένα το ζητούμενο είναι να επανέλθει στα νούμερα καριέρας που είχε στο τρίποντο (πάνω από 41% μέχρι πέρσι, λίγο πάνω από το 30% φέτος) γιατί αυτό είναι ένα πολύ δυνατό του σημείο όταν έχει απέναντί του βαρύτερο κορμί και θέλει να το τραβήξει έξω ή όταν έχει βγει στην weak (κλασικά ο Ολυμπιακός, από την εποχή του Άντιτς έχει τέτοιο σύστημα για τα 4άρια του). Περιμένω ακόμη καλύτερη συνέχεια.

Daniel Hackett
Τί να πει κανείς για μια ολυμπιακή ψυχή που γεννήθηκε στο Φρίουλι πέραν του ότι είναι τόσο κρίμα που δεν θα τον δούμε να παίζει νωρίτερα από την επόμενη σεζόν; Όταν είχε έρθει στο λιμάνι επισημάνθηκε ότι, ανεξάρτητα από την αγωνιστική απώλεια του Σλούκα, ο Ντάνι μπορούσε να προσφέρει σε τρεις θέσεις, ενώ από πλευράς ενέργειας και αμυντικής προσήλωσης, πιθανότατα θα ήταν ο εντυπωσιακότερος παίκτης της ομάδας. Η σεζόν δεν του πήγε όπως πέρσι -είναι λογικό για κάποιον που μόλις γίνεται ...πατέρας - και όλα του τα νούμερα ήταν πιο χαμηλά, συμπεριλαμβανομένου και του χρόνου συμμετοχής (5 λεπτά λιγότερο). Ο σοβαρός τραυματισμός του στερεί τη δυνατότητα όχι μόνο να επανέλθει αλλά και να συζητούσε με τον Ολυμπιακό ένα ακόμη καλύτερο συμβόλαιο. Ας γίνει καλά ο Ιταλοαμερικανός, αυτό είναι το ζητούμενο, το πλήγμα δεδομένο στη χημεία της ομάδας, όσο κι αν ο Waters είναι ένας πολύ συνεπής και ώριμος (τελείως διαφορετικός) παίκτης.

Nikola Milutinov
"Γιατί τέτοια επιμονή με τον Milutinov, τί σε έχει πιάσει;" μού έχουν πει αρκετοί φίλοι που ζουν τον μπασκετικό Ολυμπιακό! Δεν έχω κρύψει ποτέ τη λατρεία μου στους 7-footers, γιατί πιστεύω ότι, όσο κι αν αλλάξει το μπάσκετ, o big man που θα βάλει εύκολα την μπάλα στο καλάθι και που η παρουσία του θα αλλοιώσει τον επιθετικό τρόπο σκέψης της αντίπαλης ομάδας θα είναι πάντα βασικό συστατικό του αθλήματος. Ο 22χρονος (μην το ξεχνάμε, συνομήλικος του Αγραβάνη είναι) Σέρβος δείχνει σταθερότητα και συνέπεια έμπειρου παίκτη, υπό την έννοια ότι στα 11 λεπτά που παίζει φέτος, όπως και πέρσι, δίνει ακριβώς αυτά που είχε από την πρώτη του σεζόν καταγράψει η ομάδα: κάτι παραπάνω από 3,5 πόντους στο ματς, με 54% στο σουτ, 83% στις βολές (Σέρβος είπαμε...), σχεδόν ένα block, ενώ παίρνει και 0,5 ριμπάουντ παραπάνω ανά παιχνίδι (3,2 μ.ο.), δημιουργώντας παράλληλα σχεδόν μια φορά σε κάθε ματς, βλέποντας καλά τις γωνίες αλλά και το high -low όταν βρίσκεται στο παρκέ με τον Πρίντεζη. Πιστεύω ότι μετά τη σταθεροποίηση σε μια πιο δύσκολη από πέρσι διοργάνωση, ο Nicola έχει όλες τις προδιαγραφές να ανεβαίνει και να φύγει κατευθείαν για τον Πόποβιτς, όταν του χρόνου τελειώσει το συμβόλαιό του στον Ολυμπιακό. Ίσως μάλιστα - μην το γελάτε- στoυς Spurs, που δομήθηκαν στη λογική του δεινόσαυρου από τότε που πριν 20 χρόνια ο μυθικός Duncan εμφανίστηκε on court, να είναι και πιο οικείο σε σχέση με τα ανελέτητα pick'n'roll της Ευρωλίγκας.

Δημήτρης Αγραβάνης
Έχει παίξει σε έξι παιχνίδια, έναντι 17 πέρσι. Ελαφρά κάτω ο μ.ο. πόντων (στους 2,8 έναντι 3,6) με αυξημένο το ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα (50% από 45,8%) αλλά και με μόλις 14,3% στα τρίποντα. Αντίθετα, είναι 100% στις βολές, έχοντας επιχειρήσει μόλις τρεις πάντως. Πεσμένος ελαφρά και στα rebounds (από 2,2 στα 1,8), ανεβασμένος στα κλεψίματα με σχεδόν 1 ανά ματς, έχει χάσει και σχεδόν 2 λεπτά από τη συμμετοχή του, καθώς είναι λίγο πάνω από τα 10 φέτος. Έχει την δικαιολογία των διαδοχικών τραυματισμών που δεν τού δίνουν ρυθμό, αλλά ο Μήτσος με δηλώσεις του τύπου "αξίζω να παίζω", όταν οι αριθμοί δεν τον δικαιώνουν, μάλλον δείχνει ότι έχει δρόμο μέχρι να έρθει -αν έρθει -στο ...σωστό δρόμο. 

Γιάννης Αθηναίου

Τα νούμερα του Γιάννη είναι εμφανώς πεσμένα συγκρινόμενα με το περσινό TOP-16, με το οποίο μοιάζει περισσότερο η φετινή διοργάνωση, αφού η περσινή πρώτη φάση ήταν της ...πλάκας. 
Από τα 12 και κάτι λεπτά συμμετοχής, στα 7 παρά κάτι, από τους 3,2 πόντους στον μισό ανά αγώνα, ενώ μόνο στις ασίστ μένει σταθερός, δίνοντας μία και κάτι ανά παιχνίδι. Στα κρίσιμα μεγάλα ματς (το είδαμε με την Φενέρ) δεν υπολογίζεται στο rotation, ακόμη κι αν είναι να παίζουν σχεδόν τριάντα λεπτά ο Σπανούλης και ο Μάντζαρης. Είναι σταθερά ο 13ος παίκτης, αλλά για να δικαιολογήσει αυτή την θέση και στις επόμενες σεζόν, πρέπει να δείξει περισσότερα, με δεδομένες τις απαιτήσεις και τις δεδομένες απώλειες στον μαραθώνιο. Όπως και ο Αγραβάνης, πάντως, είναι σαφές ότι δίνει σημαντικές ανάσες σε παιχνίδια ρουτίνας στην Α1, προστατεύοντας την βασική 4άδα των γκαρντ της ομάδας.

Οι "διπλές" εβδομάδες μάς πάνε

Ο πολύ καλός αναλυτής Στέφανος Τριαντάφυλλος σημείωνε πρόσφατα (βλ. http://euroleague.sport24.gr/article/4448558/h-prwtia-toy-diplou-olympiakou.html) ότι ο Ολυμπιακός έχει το καλύτερο ρεκόρ (5-1 ως τώρα) στις λεγόμενες διπλές εβδομάδες της Ευρωλίγκας, δηλαδή αυτές στις οποίες υπάρχουν παιχνίδια είτε Τρίτη και Πέμπτη είτε Τετάρτη και Παρασκευή για μια ομάδα. Σε έξι ματς, οι πρωταθλητές Ελλάδος έχασαν μόνο στη Βαμβέργη.

Εγώ θα προσθέσω μία άλλη παράμετρο αυτής της πρωτιάς: και οι τρεις διπλές εβδομάδες που παίξαμε ως τώρα ήταν "ανάποδες. Δηλαδή παίζαμε πρώτα εντός και μετά εκτός, με προφανή τη μεγαλύτερη επιβάρυνση στο δεύτερο ματς όπου, με εξαίρεση το ΟΑΚΑ, υπήρξε και ταξίδι -το ένα, μάλιστα, μεγάλο στην χώρα των Βάσκων. Στις δύο διπλές εβδομάδες που απομένουν, το πρόγραμμα είναι αντίστροφο: πρώτα θα έχουμε παίξει Μιλάνο και μετά από 48 ώρες θα υποδεχούμε τη Βαμβέργη, πρώτα θα έχουμε παίξει Βελιγράδι και μετά θα υποδεχθούμε τη Ρεάλ. Δύο βατά ταξίδια, δηλαδή, και μετά ΣΕΦ.

Η εξήγηση για αυτήν την πρωτιά; Μα, προφανώς, το γεμάτο ρόστερ, για το οποίο τα έχουμε πει κατ' επανάληψιν...

Το κομβικό ματς με τον ΠΑΟ

Το ματς με τον Παναθηναϊκό ανήμερα των Φώτων δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η ομάδα θα το αντιμετωπίσει με τη δέουσα εγρήγορση και σοβαρότητα -πόσο μάλλον αν ο αρχηγός δεν τα καταφέρει. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με τον κόσμο, ο οποίος μπορεί να βλέπει ...πελάτες, έπειτα από τις συνεχόμενες νίκες, αλλά θα πρέπει να έχει υπόψιν του ότι ο Πασκουάλ έχει δημιουργήσει κάτι διαφορετικό από αυτό που είχαμε υπόψιν ως τώρα και προσπαθεί να αυξήσει τους παίκτες στους οποίους στηρίζεται, έπειτα από μια περίοδο ιδιαίτερα κοντού rotation.

Αν ο Ολυμπιακός κερδίσει, "διπλώνει" τις νίκες του και αφήνει δύο νίκες πίσω μία ομάδα η οποία είναι μεταξύ των διεκδικητών της πρόκρισης στα playoff και έχει, ως τώρα, δύο αποτελέσματα συγκριτικά καλύτερα σε σχέση με τους πρωταθλητές: το διπλό στη Βαμβέργη και την εντός έδρας νίκη με Μακάμπι. Ας το έχουμε αυτό υπ' όψιν, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι ο ΠΑΟ θα πάρει λ.χ. διπλό στη Βασκωνία, στο Κάουνας ή στην Πόλη με Νταρουσάφακα, όπως πήραμε εμείς, ή ότι εμείς δεν μπορούμε να φέρουμε διπλό σε Βαρκελώνη και Καζάν, εκεί δηλαδή όπου έχασαν οι "πράσινοι".

Ακόμη όμως κι αν χάσει το ματς ο Ολυμπιακός, θα πρέπει να έχουμε την ψυχραιμία να δούμε ότι, μετά την Βαρκελώνη (έστω ότι χάνεται το ματς) υπάρχει μια 5άδα αγώνων που προσφέρεται για πέντε νίκες: Μπασκόνια εντός (όχι ότι είναι εύκολο, αλλά ΣΕΦ είναι αυτό), Μιλάνο εκτός, Μπάμπεργκ εντός (με δυσκολία ότι είναι μόλις 48 ώρες έπειτα από το Μιλάνο), Ούνιξ εκτός, Ζαλγκίρις εντός, πριν πάμε να ξαναβρούμε τον Ομπράντοβιτς και τον Σλούκα στην Κωνσταντινούπολη. Με ρεκόρ από 14-8 (βάζω ήττες από Μπάρτσα και ΠΑΟ και μια εκτός προγράμματος ήττα) έως 16-6 (βάζω ήττα μόνο στην Βαρκελώνη), η πρόκριση στα playoff είναι εξασφαλισμένη και το πλεονέκτημα έδρας από πιθανό έως πολύ πιθανό, ανάλογα. Για αυτό το τελευταίο, νομίζω ότι θα χρειάζονται στα οκτώ εναπομείναντα ματς να κρατήσουμε την έδρα με Νταρουσάφακα, Γαλατά, Ρεάλ (με την πρόσθετη δυσκολία ότι 48 ώρες πριν θα έχουμε παίξει εκτός στο Βελιγράδι) και να ψάχνουμε για δύο διπλά συνολικά στα δύο ματς της Πόλης, στο Βελιγράδι, στο Τελ Αβίβ, στο Καζάν και στη Μόσχα, με τα παιχνίδια κόντρα στην Έφες και στην ΤΣΣΚΑ να είναι τα δύο τελευταία στο πρόγραμμα, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για τυχόν ήδη μη ανατρεπόμενες καταστάσεις.

Στα υπόψιν ότι το φινάλε της διοργάνωσης για εμάς είναι απίστευτο με τρία ντέρμπι: Ρεάλ εντός, Εφές εκτός, ΤΣΣΚΑ εκτός. Πώς στο καλό τα έχει ορίσει έτσι η Ευρωλίγκα και γιατί δεν πάμε με την ίδια σειρά όπως ξεκινά η διοργάνωση, μόνο οι ίδιοι το γνωρίζουν...

Ας περιμένουμε όμως, βήμα-βήμα και με το καλό η νέα ερυθρόλευκη χρονιά!!!

Court Central

Υ.Γ. Περίπτωση Σλούκα: η απόφαση της διοίκησης να τον τιμήσει έδειξε την ανωτερότητα που εκείνος δεν είχε επιδείξει πέρσι το καλοκαίρι λέγοντας ψέματα για το ταξίδι στη μητέρα του στην Θεσσαλονίκη, η οποία μαμά λεγόταν ...Ομπράντοβιτς και, γενικότερα, τη συμπεριφορά σε αυτούς που τον είχαν κρατήσει στην ομάδα, όταν ο Ντούντα ήθελε να τον στείλει δανεικό. Ακόμη καλύτερα, η απόφαση της διοίκησης τον εξέθεσε, όταν εκείνος στα τελευταία δευτερόλεπτα άνοιξε και διάλογο με την εξέδρα στο στιλ "έλα έξω να βρεθούμε" και "θα τα πούμε στην Πόλη", όταν δέχθηκε κάποιες αποδοκιμασίες. Δυστυχώς ο Κωστής, ενώ είναι ένας μεγάλος παίκτης που ταιριάζει απόλυτα και στην αγωνιστική φιλοσοφία του Ολυμπιακού (το pick'n'roll που παίζει τόσο καλά, επί Μπαρτζώκα το έμαθε απ΄έξω κι ανακατωτά), δεν δείχνει να συνδέεται με τη νοοτροπία και ατ ιδανικά αυτής της ομάδας. Ανάμεσα στο "δεν λέμε αντίο, αλλά εις το επανιδείν", που είπε όταν έφευγε, και στο "πάντα ήθελα να παίξω για τον Ομπράντοβιτς", που είπε όταν υπέγραψε, αγνοώντας ότι το σύστημα που έθρεψε τον Ζοτς στην Ελλάδα του είχε στερήσει τουλάχιστον δύο πρωταθλήματα  με τους ΣχοινοΠηλοϊδοΤανατζήδες, ο Σλούκας, αν λέει αλήθεια, μάλλον λέει για το δεύτερο...

Υ.Γ. Περίπτωση ανανεώσεων: Αφήστε ήσυχη την ομάδα! Θυμηθείτε ότι ο Ολυμπιακός πήρε δύο σερί Ευρωλίγκες με ανοικτά τα συμβόλαια του Χάινς, του Ντόρσεϊ, του Σπανούλη και, ουσιαστικά, και του Παπανικολάου. 

Και μην ξεχνάμε, βεβαίως, τα δεδομένα: ότι το κρίσιμο είναι να μείνουν Πρίντεζης (μην τον θυμηθούν στο ΝΒΑ...) και Μάντζαρης, ότι ο Χάκετ πολύ δύσκολα μπορεί να διαπραγματευθεί ανεβασμένες αποδοχές έπειτα από τέτοιον τραυματισμό, ότι ο Γιανγκ δύσκολα θα βρει μεγαλύτερο συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα, εκτός αν στο υπόλοιπο της χρονιάς κάνει παπάδες (αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα είναι σούπερ για την ομάδα!) αλλά και ότι ο Ματ το καλοκαίρι πιθανότατα θα βρεθεί για πρώτη φορά στην καριέρα του μπροστά σε επταψήφιες προτάσεις, με δεδομένα τα κάπου 800 χιλιάρικα που παίρνει στον Πειραιά. 

Και καθώς η φορολογική επιβάρυνση, σε μια ομάδα που δεν πληρώνει μέσω ...Παρθένων Νήσων, εταιρειών-συγκοινωνούντων δοχείων ή δεν δίνει "μαύρα", είναι 150%, επαναλαμβάνω ότι ισχύει πως "για να μείνει κάποιος στον Πειραιά, όσο και να έχει τιμήσει την φανέλα και όσο σημαντικός και να είναι, πρέπει και να το γουστάρει"...