Η τραγωδία στο Μπάμπεργκ έχει όνομα και επώνυμο

Αν έπρεπε να προεξοφλήσω, πως απόψε με το τρίποντο του Στρέλκιενς ο Ολυμπιακός αποχαιρετά την Ευρωλίγκα άδοξα, θα το έκανα για τον λόγο ότι ποτέ ο Ολυμπιακός δεν ευνοήθηκε από αποτελέσματα άλλων, οπότε όσο δεν κρατάμε την τύχη στα χέρια μας, για μένα το ταξίδι τελειώνει εδώ. Και υπάρχει εξήγηση για το γεγονός αυτό. spanios


Υπάρχουν δυο μορφές ανάλυσης που μπορούμε να κάνουμε απόψε.

Πρώτον η ψυχολογική.

Όχι δάκρυα για αυτήν την ομάδα! Ακόμα και αν ο κύκλος της θρυλικής παρέας που έκανε την ζωή μας καλύτερη και αναπτέρωσε στα ουράνια το ηθικό μας, έκλεισε, θα είμαστε εκεί να χειροκροτήσουμε και να δείξουμε πίστη.
Η ιστορία μας, άλλαξε στο τελευταίο σουτ, οπότε έχει κάθε δικαίωμα και ο αντίπαλός να σε πληγώνει στο τελευταίο σουτ, αυτό είναι το μπάσκετ.
Η ομάδα των τριών τελικών τα τελευταία τέσσερα χρόνια, κάποια στιγμή θα έκανε "κοιλιά", αυτό είναι νομοτελειακό και ιστορικό και όσο ανείπωτο ήταν το σημερινό φαρμάκι από την Μπάμπεργκ, πρέπει να το δεχτούμε περήφανα, αντρικά και με ένα ακόμα ζεστό χειροκρότημα στον Σπανούλη, τον Πρίντεζη και τα άλλα παιδιά.

Δεύτερον η μπασκετική.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε απόψε την οκνηρία στην τελευταία επίθεση που άφησε μόνο του τον καλύτερο σποτ σουτέρ της διοργάνωσης (!!) , ενώ άφηνε την Μπάμπεργκ να τον πλησιάζει συνεχώς με τα τρίποντα επί 40' χωρίς να μπορεί να βρει λύση!
Γιατί δεν έγινε φάουλ στην τελευταία επίθεση; Πόσες άλλες προειδοποιήσεις ήθελες κόουτς, πως οι άνθρωποι είναι "τρελοί" και θα στο βάλουν το σουτ;
Η μπασκετική ανάλυση όμως πάει πολύ πολύ πίσω, σε μια χρονιά που ξεκίνησε με τρομερά όνειρα και καταλήγει (εδώ θα είμαστε για να πανηγυρίσουμε το αντίθετο) σε έναν οδυνηρό αποκλεισμό από το TOP 16 που αν δεν κάνω λάθος μας πάει 8-10 χρόνια πίσω που συνέβη ξανά.

Πέρσι ο Σφαιρόπουλος ήρθε μετά από ζυμώσεις. Ο Μπαρτζώκας που έστησε την ομάδα έφυγε μετά από εξέγερση των οπαδών (νομίζω ότι ΟΛΟΙ μας το έχουμε μετανιώσει), ο Τόμιτς δεν έπειθε, ο Σούλης Μαρκόπουλος φοβήθηκε την μήνη των Βόρειων και ο κόουτς Σφαιρό αναλάμβανε.
Πήρε το καράβι και το οδήγησε με ηρεμία και νηφαλιότητα, έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκα με μια απόλυτα overachieving πορεία, σκούπισε τον ΠΑΟ στους τελικούς και όλοι μας περιμέναμε τον Ολυμπιακό της φετινής χρονιάς με τον κορμό έτοιμο και τον πήχη σταθερά ανεβασμένο.
Όσο νηφάλια οδήγησε λοιπόν ο κόουτς πέρσι, αλλό τόσο αλλοπρόσαλλα έριξε φέτος την ομάδα σε "παγόβουνο".

Ο Μπαρτζώκας πέρσι είχε Λαφαγιέτ, Ντάρντεν και Πέτγουεϊ. Κοινό χαρακτηριστικό; Το τρίποντο.
Φεύγει και ο Σλούκας που και αυτός είχε το τρίποντο.
Αυτό είναι το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Σκληρή άμυνα και τρίποντο μπροστά για να βγαίνουν οι ανάσες. Το σουτ από τα 6 έως 2 μέτρα έχει σχεδόν καταργηθεί και ο Ολυμπιακός φτιάχνει μια ομάδα σχεδόν "άσουτη";

Οι περσινοί σουτέρ αντικαταστάθηκαν με παίκτες όπου κανένας -έστω ένας- δεν έχει στο αίμα του το σουτ;

Έστω παρόλα αυτά ότι ο κόουτς είχε κάτι άλλο στο μυαλό του. Γιατί το ανακάτεψε έτσι;
Βλέπεις τον Λοτζέσκι πως έχει μυικούς τραυματισμούς και δεν είναι η χρονιά του, παίρνεις όμως ασόδυο (Όντομ και αυτόν χωρίς σταθερό σουτ) και στέλνεις τον Μάντζαρη κομπάρσο και τον Αθηναίου που είχε βρει έναν χρήσιμο ρόλο και έβαζε σουτ στην εξέδρα.
Σου χτυπάει ο Γιανγκ, παίρνεις τον Τζέιμς, εντάξει δεν μπορούσε ο Σον, ψάχνεις πεντάρι επί 2 μήνες και τελικά παίρνεις τεσσάρι (τον Ουόρικ) που εν τέλει και αυτός δεν έχει σουτ! Ούτε καν το 1/2 τρίποντα του Πέτγουεϊ, ούτε καν το σουτ από μέση απόσταση που είχε ο Τζος Πάουελ!
Τον Ουόρικ που έχασε ρε παιδιά, τέσσερα καλάθια από κάτω και είχε συνολικά 0/6 δίποντα, σήμερα!

Τον Παπαπέτρου τον βολοδέρνεις από το 3 στο 4, υπάρχουν ματς που το παιδί αλλάζει θέση κάθε 1', τον Μιλουτίνοφ τον βάζεις 20' απέναντι στην Λαμποράλ του πιο φορμαρισμένου ψηλού (Μπουρούσης) και σήμερα δεν τον βάζεις δευτερόλεπτο! Ναι, ούτε δευτερόλεπτο! Και με τέτοιον Ουόρικ και τον Ραντόσεβιτς να κάνει πάρτι.
Την λέξη κίνητρο την γνωρίζει ο κόουτς;;;

Δεύτερο τεσσάρι, δεν υπάρχει, τρίποντο αξιόπιστο δεν υπάρχει, καμμένοι παίκτες (Μάντζαρης η πιο τρανταχτή περίπτωση), ομάδα που πάει να πάιξει τελικό σήμερα στην Γερμανία και βλέπεις φάτσες ανόρεκτες και με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Εκτός αν είδα εγώ λάθος.

Και άστα όλα τα παραπάνω.
Χάνεις τέτοιο ματς;; Τρως τέτοιο τρίποντο στην τελευταία φάση, έχεις τον Χάκετ στον πάγκο, τους έχεις κάνει δυο back to back καρφώματα με τον Χάντερ, τρίποντο με τον Σπανούλη και δεν κερδίζεις;

Η τραγωδία έχει όνομα και επώνυμο λοιπόν και ο νοών νοείτο.

Η ομάδα μας, είναι η περηφάνια μας, ο λόγος της "αθλητικής" μας ύπαρξης και μόνη δεν θα την αφήσουμε ποτέ.

Αλλά τα κακώς κείμενα βγάζουν πλέον μάτι.