Το μοιραίο "ντόμινο" ενός καρφώματος...

Αυτό το κάρφωμα του Εστεμπάν Μπατίστα θα μπορούσε να διαλύσει ψυχολογικά και αγωνιστικά τον Ολυμπιακό. Να, όμως, που αυτή η χρονιά τελείωσε ιδανικά. Και σε αυτό έβαλαν το χέρι τους τόσο φυσικοί, όσο και... μεταφυσικοί παράγοντες!!! Stouk...

9 Οκτωβρίου 2014. Προημιτελικός κυπέλλου στο ΟΑΚΑ. Σε κάθε άλλη περίπτωση μια τέτοια αποστολή θα φάνταζε βουνό, αλλά ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Ολυμπιακού. Και κάτι παραπάνω...

Το ΟΑΚΑ κεκλεισμένων των θυρών (βέβαια ο Γιαννακόπουλος είχε βάλει μέσα κάποια...καλόπαιδα φίλους του, "αγνούς" οπαδούς του μπάσκετ...). Ο ΠΑΟ χωρίς Γκιστ και Νέλσον, με καινούριο προπονητή και με νεοφερμένους ξένους (Μπλουμς, Σλότερ, Μπατίστα) που δεν "γέμιζαν" το μάτι κανενός ούτε τρόμαζε η ύπαρξή τους.

Κι όμως. Το 68-75 δύο λεπτά πριν τη λήξη έγινε 77-76. Τα συναισθήματα που είχαμε τότε και το τι επακολούθησε εκείνο το βράδυ όλοι τα θυμόμαστε.

Μέσα σε όλα, τα απόνερα εκείνης της ήττας έφεραν την παραίτηση Μπαρτζώκα. Κάτι απόλυτα λογικό, γιατί τον βάραιναν και 2 χαμένα πρωταθλήματα, το ένα με σκούπα και το περσινό με ήττα στο... match ball του 4ου τελικού στο ΣΕΦ.

Ο Ολυμπιακός βγήκε στην αγορά για προπονητή. Ακούστηκαν πολλά ονόματα (Τζόρτζεβιτς, Κατσικάρης κλπ), αλλά τουλάχιστον οι δύο από αυτούς (Κολέ και Μαρκόπουλος) βρέθηκαν μια ανάσα από το λιμάνι. Η περίπτωση του 1ου κόλλησε στο ότι ήταν coach (εκτός του Στρασβούργου) και της Εθνικής Γαλλίας και του 2ου στη δειλία του μπροστά στην... αντιολυμπιακοφροσύνη των Παοκτσήδων, που αντέδρασαν σε ακραίο βαθμό στην μετακίνησή του (τα ρεπορτάζ έλεγαν ότι είχε ήδη συμφωνήσει).

Εν τέλει οι αφοί Αγγελόπουλοι στράφηκαν στην περίπτωση του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Μια πιο ασφαλής επιλογή από αυτή του Τόμιτς, αλλά με λιγότερη... λάμψη, αφού δεν διέθετε είτε το... σταριλίκι είτε τις περγαμηνές των παραπάνω ονομάτων.

Αυτό, λοιπόν,ήταν και το κυριότερο ευτυχές... χτύπημα της μοίρας για τον Ολυμπιακό. Είχε την τύχη να κάτσει στον πάγκο του ένας ήρεμος άνθρωπος, με όρεξη για δουλειά,που ήξερε τι ακριβώς θέλει να κάνει και πώς. Αλλά μάλλον το πιο μεγάλο του ατού ήταν (και είναι..) η ικανότητά του να κρατάει ήρεμους τους παίκτες του, κάτω από οποιεσδήποτε δυσκολίες αντιμετώπιζε η ομάδα, κόντρα σε ατυχίες και τραυματισμούς και απέναντι στα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Τι εννοώ με αυτό; Το 5-0 απέναντι στον Παναθηναϊκό τα λέει όλα. 5 νίκες ουσιαστικά καθαρές (εννοώντας την εμφανή υπεροχή εντός του γηπέδου) και μάλιστα οι 2 μέσα στο ΟΑΚΑ, που τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά στα Playoffs, φάνταζε σαν... κινούμενη άμμος!

Ακόμα και η αγωνιστική του φιλοσοφία φάνηκε ότι ταιριάζει γάντι τόσο στο υπάρχον ρόστερ (εδώ μπαίνει ένα + στον Μπαρτζώκα για τις επιλογές του, αλλά ταυτόχρονα και ένα - που δεν κατάφερε να τις εκμεταλλευτεί), όσο και στις δεδομένες συνθήκες στο ελληνικό μπάσκετ. Λάτρης της άμυνας, η οποία βοηθάει να ξεπεραστούν οι αντιθέσεις απέναντι σε ομάδες με περισσότερο ταλέντο (Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ).

Εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, δικαιώθηκε. Πήγε τελικό Ευρωλίγκας και πήρε Πρωτάθλημα αήττητος (η ήττα από την Κηφισιά χρεώνεται στον Τόμιτς, ενώ αυτή με τον Άρη στο Nick Galis Hall θεωρείται ως μη γενόμενη).

Δεν θυμάμαι τα πρηγούμενα χρόνια ομάδα του Ολυμπιακού τόσο πολύ σταθερή σε απόδοση. Δεν θυμάμαι προπονητή να μην έχει πάρει τεχνική σε τελικούς με τον ΠΑΟ. Δεν θυμάμαι ποτέ την ομάδα να χάνει διαφορές στο ΟΑΚΑ και στο ΣΕΦ και να παίζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Αυτά πιστώνονται στον εξαίσιο κ. Σφαιρόπουλο, στους Αγγελόπουλους που τον επέλεξαν, αλλά και στην μοίρα, που τους επέτρεψε να το κάνουν...

Όσο για τους παίκτες, δεν έχω να πω κάτι παραπάνω, παρά μόνο να παραθέσω μια φωτογραφία. Αυτό που βλέπετε είναι το μυστικό της επιτυχίας τους εδώ και χρόνια. Μια παρέα...

ΥΣ: Ο Ολυμπιακός εδώ και 4 χρόνια έχει 2 Ευρωπαϊκά και 2 πρωταθλήματα. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συμβεί, αν οι Αφοί Αγγελόπουλοι συνεχίσουν να κάνουν πράξη την τρέλα τους για τον Ολυμπιακό για πολλά χρόνια ακόμα;; Εγώ μπορώ...