Η σκούπα των ονείρων μας

Μια χρονιά που μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές έφτασε στο τέλος της και ο Ολυμπιακός σκούπισε τον ΠΑΟ, τιμωρώντας την αλαζονεία, την αλητεία και τις "εφευρέσεις" δείχνοντας μίλια ανώτερος. Μια "σκούπα" που μετά την απίστευτη πορεία για τον τρίτο τελικό στην Ευρωλίγκα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, ήρθε να επισφραγίσει μια φανταστική πορεία αυτής της απίστευτης παρέας που μας κάνει υπερήφανους, όλο και περισσότερο. spanios


Τόσα χρόνια όταν έρχονταν οι τελικοί, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.
Από την μία, η αισιοδοξία, η αίσθηση ότι ήρθε η σειρά μας, η ώρα της δικής μας δυναστείας, ειδικά μετά την κατάκτηση του τίτλου το 2012.
Από την άλλη, ο φόβος, είτε επειδή απέναντι μας είχαμε έναν υπολογίσιμο αντίπαλο, είτε επειδή αντιμετωπίζαμε τα δικά μας "φαντάσματα", αποτέλεσμα των απίθανων στησιμάτων που τρώγαμε στο πετσί μας.
Διαιτησίες, ατιμωρησίες, τρομοκρατία στα ΜΜΕ, απίθανες αποσύρσεις αποφάσεων, ένα σουλάτσο του Εφευρέτη πάνω σε αυτό που αγαπάμε σαν να είναι οικογένεια μας, τον Ολυμπιακό μας, τον μπασκετικό, ένα υπόδειγμα ομάδας, ψυχής και μαγκιάς.

Φέτος, όμως ήμουν σίγουρος. Σιγουρότατος.
Μπορούν να το επιβεβαιώσουν και οι συνοδοιπόροι μου εδώ στο blog και στο ΣΕΦ.
Δεν είναι μόνο η αγωνιστική απαξίωση του ΠΑΟ (γηρατειά Διαμαντίδη*, ντόπινγκ Γκιστ, τραυματισμός Παππά, απουσία Μπατίστα, ανύπαρκτη ενίσχυση με Κούπερ και Μόργκαν) αλλά και η συναίσθηση ότι η ομάδα μας φέτος δεν θα έχανε από κανέναν!
Ούτε από το άγχος και την αστοχία (πρώτο ματς), ούτε από τον Τιμ Ντάνκαν - Μαυροκεφαλίδη που έπαιζε τους ψηλούς μας σαν γατάκια (δεύτερο ματς, φυσικά με διαιτητική προστασία), ούτε από τον πρωτοφανή αποπροσανατολισμό των ΜΜΕ (μέχρι και τον Περπέρογλου επέστρεψαν), ούτε από τις απειλές της Πράσινης φυλλάδας.
Και βγήκα αληθινός.

Το τρίτο ματς, είχε χαρακτήρα φιέστας, ήταν ακριβώς όπως το σχεδίασα μέσα στο μυαλό μου!

Μια ομάδα που πέρασε πάνω από τον αντίπαλο της και τον κατατρόπωσε.. Τρίποντα, ποστ, γρήγορο παιχνίδι ακόμα και στην παλιομοδίτικη ζώνη του ΠΑΟ (μου έκανε εντύπωση ότι ο ΠΑΟ περίμενε στο μισό γήπεδο και δεν πίεζε καν στην επαναφορά). Η διαφορά φλέρταρε συνεχώς στους +20 και το ΣΕΦ -πρωτόγνωρα- δεν αγχώθηκε στιγμή.

Στο χθεσινό ματς λες και όλοι έπαιζαν με τα συναισθήματα μας και έδιναν την μάχη τους για να μείνουν.
Από τον Λαφαγιέτ που παρόλη την ανυπαρξία των τελευταίων μηνών, έπαιξε με μυαλό (σχεδόν αλάνθαστος) και πάθος (με αποκορύφωμα το "κλέψιμο" πορτοφολιού στον Διαμαντίδη), μέχρι τον Πέτγουεϊ που έκανε μέχρι και μπάσιμο (!) και φυσικά τον Ντάρντεν που έγινε ο "Δήμιος του ΠΑΟ" όντας ο MVP συνολικά στο φετινό 5-0 και μην ξεχνάμε ότι από το ματς του Κυπέλλου, έλειπε!

Ο Σπανούλης απαλλαγμένος από τα "πρέπει" του, βομβάρδιζε (23 πόντους) και δημιουργούσε (5 ασίστ) και "υπασπιστές" ολοκλήρωναν τον θρίαμβο (Πριντ, Σλου και Μάντζαρης).
Αυτή η τετράδα, θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο εχέγγυο για την Δυναστεία που εικάζω πως έρχεται..
Μαζί με τους Αγραβάνη και Παπαπέτρου, δυο παιδιά που από φέτος κιόλας έδειξαν πως διαθέτουν το πακέτο...

Αυτό είπε και ο αρχηγός "να μείνουν όλοι" και θεωρώ πως είναι μια δίκαιη αποτίμηση αυτής της εξαιρετικής σεζόν.
Για το τέλος μένουν οι αρχιτέκτονες -μιας και οι παίκτες είναι οι κολώνες-.
Οι Πρόεδροι που μαζί τους πιστεύουμε ακράδαντα πως κάθε χρόνο θα ζούμε μαγικές στιγμές αλλά και ο κόουτς Σφαιρόπουλος που με το ήθος του, την ψυχραιμία αλλά και την δουλειά του, έκανε τους πάντες να τον παραδεχτούν! 

Από την πρόκριση με το beater του Πρίντεζη απέναντι στην Μπαρτσελόνα, την απίθανη πρόκριση απέναντι στην ΤΣΣΚΑ με το κρεσέντο του Σπανούλη (ο Π. Αγγελόπουλος πολύ σωστά είπε πως αν ο τελικός γινόταν στην έδρα μας το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό), φτάνοντας στο ταπεινωτικό 5-0 απέναντι στον ΠΑΟ (για πρώτη φορά στην ιστορία), η ΟΜΑΔΑ αυτή μας γέμισε και πάλι περηφάνια και χαρά..

ΜΠΡΑΒΟ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ, ΜΠΡΑΒΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑ.

*Όσο ξεπεσμένη είναι η ομάδα του ΠΑΟ, διοικητικά και αγωνιστικά, ο Διαμαντίδης έχει τεράστιο ήθος. Η κίνηση του να χαιρετήσει τους πάντες δια χειραψίας αλλά και το να μην ασχοληθεί στιγμή με τον κόσμο που τον έβριζε (Λουκία ακούς;;;) είναι δείγμα της αδιαμφισβήτητης αξίας του.

ΥΓ. Ένα μεγάλο προσωπικό ευχαριστώ στον Σ.Χ. γιατί χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν σε τόσα ματς στα court seat, απολαμβάνοντας το παιχνίδι με κομμένη την ανάσα. Κάποια στιγμή θα στο ανταποδώσω..