Σημάδεψε με τους Visage μια ολόκληρη εποχή! Για την ακρίβεια, αυτός την άνοιξε, ήταν ο πρώτος των νεοΡομαντικών... Αν δεν είχε υπάρξει ο Steve Strange, όλη η μουσική παιδεία της γενιάς των 80'ς θα ήταν διαφορετική. Γράφει ο Court Central
Κοιτάς κάποια στιγμή πίσω στη ζωή σου και προσπαθείς να βρεις αυτά που σε δημιούργησαν. Το κάνεις αρκετές φορές - δεν είναι αναγκαστικά απολογισμός, είναι προσπάθεια να καταλάβεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ειλικρινά, φίλοι μου, όσες φορές και να ανατρέξω στα πρόσωπα που έγραψαν κομμάτι και από την δική μου ιστορία, δεν θα λείπει ποτέ ένα πρόσωπο, οι Visage, και το πρόσωπό τους, ο Steve Strange.
Εντάξει, οι νεότεροι κάπου έχετε χορέψει στους ρυθμούς του Fade to Grey, είναι βέβαιο. Και θα έχετε παραδεχθεί ότι "ήταν λίγο κιτς στα 80'ς, αλλά μουσική ήξεραν να φτιάχνουν σίγουρα!" Ο Steve Strange ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό όμως! Ήταν ένας δημιουργός μιας ολόκληρης μόδας, με την έννοια του τρόπου ζωής, έκφρασης και ντυσίματος, εκεί που η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου. "Αν δεν ήταν αυτός, πιθανότατα δεν θα είχαμε υπάρξει ποτέ", τουίταρε το βράδυ της Πέμπτης ο Gary Kemp των Spandau Ballet, αφιερώνοντάς του και την συναυλία εκείνης της βραδιάς στο Σαν Ρέμο. Και τον ακολούθησαν τόσοι άλλοι στο πένθος: ο Simon Le Bon των Duran Duran, o Boy George, ο Billy Idol, ο Midge Ure των Ultravox... Είμαι βέβαιος πως ακόμη και ο ίδιος ο Mick Jagger θα θυμήθηκε, στο άκουσμα του αιφνίδιου θανάτου του Steve, ότι ήταν πριν από καμιά 35αριά χρονιά που έτρωγε πόρτα από το μπαρ του frontman των Visage, το περίφημο Blitz - αυτό που ονομάτισε το κοινωνικομουσικό κίνημά του - επειδή οι Rolling Stones ήταν πολύ ροκ για τα γούστα του!
Ο Strange δεν ήταν ροκ, ήταν ...strange, εξ ου και η αλλαγή του επιθέτου από Harrington, το οποίο έφερε όταν είδε το φως τον Μάιο του 1959 στην Ουαλία. Γιος αλεξιπτωτιστή, έγινε γιος διαζευγμένων γονέων σύντομα, όπως και σύντομα έδειξε πως οι τέχνες τον συνέπαιρναν. To '76 βρέθηκε σε μια συναυλία των Sex Pistols και η πανκ τον κέρδισε. Έγιονε φίλος με τον μπασίστα τους, τον Glen Matlock και ξεκίνησε να οργανώνει συναυλίες με πανκ συγκροτήματα στην πόλη του. Συνδέθηκε φιλικά και μουσικά με τον Jean Jacques Burnel των Stranglers, τον μυθικό Malcolm McLaren, ενώ με μετέπειτα μεσουρανήσαντες αστέρες, όπως η Chrissie Hynde των Pretenders, ο Vince Ely των Psychedelic Furs, έφτιαξε τους The Moors Murderers που κράτησαν μια διετία περίπου.
Και μετά ήρθαν οι Photons, καθαρά πανκ μουσική, και το 1979 οι Visage με τον μεγάλο Midge Ure, μετέπειτα αρχηγό των Ultravox, και τους Rusty Egan, Barry Adamson, John McGeoch και Dave Formula. Πρώτο single το Tar, το τραγούδι που υμνούσε τις χαρές του καπνίσματος, και μετά το θρυλικό Fade to Grey, το Damned don't cry, το The Love Glove, το Beat Boy... Και έτσι άνοιξε ένας νέος μουσικός δρόμος, πιο "γλυκός" από αυτόν της πανκ, πιο γνήσιος από την ποπ, πιο φευγάτος από την ροκ. Έμεινε στην ιστορία ως "The Newromantics" και συνδέθηκαν μαζί του από τα ιερά τέρατα των 80'ς που προαναφέραμε μέχρι τους Depeche Mode, τους Soft Cell, τους Tears for Fears, τους Orchestral Manoeuvres in the Dark, τους New Order, τους Frankie Goes to Hollywood, τους Classix Nouveaux, τους A Flock of Seagulls, τους Talk Talk, τους Kajagoogoo, τους Blancmange, την Anne Klark - ακόμη και τους Spear of Destiny και τους Bronski Beat.
O ίδιος ο Strange είχε ως είδωλό του τον David Bowie. Στα club που "έτρεχε" πριν οι Visage αποκτήσουν τη φήμη τους, οργάνωνε θεματικές βραδιές για τον μεγάλο μύθο. Εμφανίστηκε, μάλιστα, και στο Ashes to Ashes, την εκπληκτική εκείνη δημιουργία του Βρετανού υπεραστέρα. Κι εκείνος μπήκε στον πειρασμό να επισκεφθεί κάποτε το Blitz, με τους ίδιους θαμώνες που είχαν πετάξει έξω τον Jagger να παραληρούν όταν τον είδαν μπροστά τους!
Ο Steve Strange ήταν bisexual, είχε θέματα με την ηρωινή και το ποτό, έγινε καταθλιπτικός, μέχρι και κλεπτομανής. Ήταν strange, άλλωστε, τόσο strange που, ενώ η ιστορία των Visage έδειχνε να έχει τερματίσει το 1984 -τότε που ο ίδιος το γύριζε σε dj σε πάρτι διάσημων - εκείνος τους επανέφερε, με άλλη βέβαια σύνθεση, εικοσι εννέα χρόνια μετά, το 2013 με το άλμπουμ Heart and Knives, όταν πια αυτός και οι φαν του είχαν συν-πλην πενηνταρίσει! "Δεν μπορώ να κλαίω για τα πάνω-κάτω της καριέρας μου και της ζωής μου", έχει πει. "Πρέπει να βλέπω τον κόσμο και να μαθαίνω και ακόμη μπορώ να το κάνω αυτό. Οι άλλοι άνθρωποι είναι η μάθησή μου και όσο είμαι ανάμεσα σε δημιουργικούς ανθρώπους, είμαι καλά"...
To πρόσωπο των Visage έσβησε ξαφνικά στις 12 του Φλεβάρη στην Αίγυπτο από καρδιακή ανακοπή. Χτες προς τιμήν του, λίγη ώρα που βρέθηκα μόνος στο σπίτι, χόρεψα όπως τότε το Fade to Grey. Στη διαπασών, στο 100% της κίνησης! Μπορεί να μην είχα blitz μαλλί και να μην φορούσα πια μπάγκι παντελόνι, αλλά ένιωθα να με διαπερνά το πνεύμα και το κλίμα εκείνης της μόδας, όπως γίνεται με κάτι που ανεπίστρεπτα είναι κομμάτι του εαυτού σου. R.I.P.
Court Central
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου