Τώρα που τελείωσε και το μουντομπάσκετ, λέω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου για αυτά που είδαμε στα γήπεδα της Κίνας, αλλά και γι’ αυτά που δεν είδαμε και πιθανότατα δεν θα δούμε...
Γράφει ο “paratiritis”
Το βασικότερο συμπέρασμα, τόσο από την αποτυχία του project "Γιάννης", όσο και από την αποτυχία των ΗΠΑ, είναι ότι το μπάσκετ της FIBA με το μπάσκετ του NBA είναι πλέον δύο διαφορετικά και μη συμβατά αθλήματα. Παλιά οι Αμερικάνοι μπορούσαν να ξεπεράσουν με τα αθλητικά τους προσόντα τις ζώνες και τις στατικές άμυνες, αλλά πια είναι δύσκολο, ίσως γιατί όλες οι ομάδες έχουν μάθει μπάσκετ και έχουν και παίκτες με εμπειρίες ΝΒΑ.
Ένα άλλο σημαντικό είναι ότι σχεδόν όλες οι σοβαρές εθνικές ομάδες έχουν φροντίσει να έχουν στον κορμό τους πάντα και κάποιον εμβληματικό "σαραντάρη". Από τον Γκασόλ και τον Σκόλα, στον Βαρεζάο και παλιότερα τον Πάρκερ στη Γαλλία, τον Νοβίτσκι, τον Τζινόμπιλι και τόσους άλλους που γεράσανε με την φανέλα της εθνικής τους ομάδας. Εμείς είδαμε να φεύγει η μεγάλη γενιά (Παπαλουκάς, Σπανούλης, Διαμαντίδης) πολύ νωρίς, και δεν καταφέραμε ποτέ να γεφυρώσουμε αυτό το κενό. Ουσιαστικά από τότε που αποχώρησε ο Διαμαντίδης δεν έχουμε σταυρώσει ούτε πλασάρισμα, ενώ μέχρι τότε στεκόμασταν στην ελίτ του μπασκετικού πλανήτη. Θεωρώ ότι και ψυχολογικά η αποχώρηση Διαμαντίδη ήταν η πιο καθοριστική.
Η ομοσπονδία του μπάσκετ είναι διοικητικά ανύπαρκτη. Μιλάμε για την ίδια ομοσπονδία που διοργανώνει το κύπελλο ΠΑΟ (συγνώμη Ελλάδος ήθελα να πω) και ορίζει τους διαιτητές που καμαρώνουμε όλοι στην Α1. Αυτή, λοιπόν, η ομοσπονδία άφησε κανα-δύο χρόνια την Εθνική χωρίς προπονητή γιατί "δεν χρειαζόταν". Έφερε τον δεκανέα Σκουρτόπουλο για να παίξει στα παράθυρα με τους άσημους και δευτεροκλασάτους, πλην φιλότιμους παίκτες που μας βάλανε στο παγκόσμιο, αλλά όταν πήγαμε στην Κίνα ο δεκανέας είχε να αντιμετωπίσει ...στρατηγούς!
Ας πάμε στο θέμα Αντετονκούμπο. Το παιδί αυτό στο μπάσκετ της FIBA είναι σαν να έχεις ένα καθαρόαιμο κυνηγετικό στο σαλόνι με φιογκάκι να κάνει παρέα σε ηλικιωμένη κυρία. Είναι κρίμα για τον Γιάννη να φθείρει το brand name του σε ένα μπάσκετ που δεν είναι γι' αυτόν. Οι άμυνες είναι μπάστακες και τον περιμένουν κατασκηνωμένες μέσα στο χρωματιστό, ενώ στο ΝΒΑ κυνηγάνε τους αντιπάλους τους γύρω-γύρω, και αφήνουν χώρο στη ρακέτα για να μπουκάρει. Οι άλλοι παίκτες στους Μπακς είναι όλοι άριστοι σουτέρ (ακόμα και ο ψηλός ο Λόπεζ) και όταν σπάει τη μπάλα ο Γιαννης βρίσκουν το σουτ. Στην Εθνική Ελλάδας το σουτ είναι αναξιόπιστο και το χειρότερο δεν υπάρχει καθοδήγηση και ψυχραιμία από τα γκαρντ για να βγει η σωστή πάσα.
'Αρα δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τον Γιάννη.
Έχουμε την τύχη και την ατυχία μαζί να έχουμε τον Καλάθη, που είναι ταυτόχρονα ο καλύτερος και ο χειρότερος πλέι μέικερ του κόσμου! Για μένα ο Καλάθης χρειάζεται προπονητή σαν τον Πιτίνο, που να μπορεί να προσαρμόζει την ομάδα απάνω του, και να παίρνει το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού του. Θεωρώ ότι ένας Πιτίνο θα μπορούσε σίγουρα να εντάξει και τον Γιάννη στο παιχνίδι 100 φορές καλύτερα από τον Σκουρτόπουλο. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να φέρουμε τέτοιους ανθρώπους να ασχοληθούν με την Εθνική.
Οπότε, με τα δεδομένα που έχουμε είμαστε καταδικασμένοι σε μια μετριότητα που θα διαρκέσει πολύ.
Το μόνο που θα ήθελα σαν άνθρωπος που αγαπάει αυτή την ομάδα, είναι να σταματήσουν τα παπαγαλάκια να μας λένε κάθε φορά πριν πάμε σε μια διοργάνωση ότι θα πάρουμε το χρυσό, και μετά που αποτυγχάνουμε ότι ...χτίζεται μια καινούργια ομάδα. Τίποτα δεν χτίζεται, η Εθνική είναι σε παρακμή και κανείς δεν παίρνει ριζικές αποφάσεις. Αλλά μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που διαλύσανε και τις εσωτερικές διοργανώσεις.
Αυτό που θα άλλαζε τα δεδομένα θα ήταν ένα «πραξικόπημα» στην ΕΟΚ. Τα παπαγαλάκια λένε ότι "δεν γίνεται", αλλά στο ποδόσφαιρο μια χαρά το κάνανε οι τότε κυβερνώντες, και μάλιστα πραξικόπημα.. διαρκείας! Αυτό είναι το μόνο που θα μας έσωζε. Αλλά οι επαναστάσεις στην Ελλάδα γίνονται μόνο εναντίον του Ολυμπιακού, ποτέ μαζί του...
Paratiritis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου