Η προφητεία, οι πληγές, τα λάθη και το repeat

O Court Central θυμίζει, προβλέπει και ονειρεύεται και έναν «άλλο» μπασκετικό Ολυμπιακό για τη νέα χρονιά!

Νά’ μαστε λοιπόν πια με δεδομένο τον αποκλεισμό από τα playoff της Ευρωλίγκας. Τον πρώτο έπειτα από 11 χρόνια, τον πρώτο επί εποχής των αναμορφωτών του μπασκετικού Ολυμπιακού. Σκληρό πολύ, άγνωστη εικόνα, πρωτόγνωρα συναισθήματα δημιουργεί αυτό το δεκαπενθήμερο που έρχεται –και που προφανώς ελάχιστα τα απαλύνει η παρουσία της Crvena Zvezda στην δική της, άνιση, μάχη απέναντι στη ρωσική αρκούδα.

Ήταν έκπληξη η εξέλιξη; Ή μήπως, όχι και τόσο; Επιτρέψτε μου να θυμηθώ κάποια πράγματα από την αρθρογραφία του Red Philosopher.

Η προφητεία

Στις 19 Δεκεμβρίου 2015, είχαμε γράψει:

http://red-philosopher.blogspot.gr/2015/12/blog-post_19.html

«Και ο έσχατος έσεται πρώτος, αν λέγεται Ολυμπιακός!»- « Ο Court Central "παίζει" με τα στατιστικά που φέρνουν τους Πειραιώτες ...7ους στον όμιλο! Αλλά είναι Ολυμπιακός και ξεκινά με 4-0!»

Το πιστεύατε ή όχι, ο Ολυμπιακός τερμάτισε 7^ος στον όμιλο, που βεβαίως ήταν ο δυσκολότερος στην Ιστορία της Ευρωλίγκας! Ούτε εγώ, βεβαίως, το πίστευα, αντιθέτως πίστευα το ξεκίνημα με 4-0 που θα μας έβαζε στη θέση οδηγού. Όμως, σε ένα αδιανόητο μπασκετικό παιχνίδι της στατιστικής, επιβεβαιώθηκαν από το αποτέλεσμα τα νούμερα της κανονικής φάσης που έλεγαν ότι οι Πρωταθλητές Ελλάδας ήταν η προτελευταία ομάδα του ομίλου στο TOP-16. Όπερ και εγένετο, αφού βάλαμε από κάτω μόνο την Ζαλγκίρις.

Γράφαμε κι άλλα πράγματα όμως και μακριά από μένα οι κωλοτούμπες! Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 2015 η ανάρτηση ήταν η

http://red-philosopher.blogspot.gr/2015/07/h.html

«Η Ελλάδα της κατάρρευσης, ο Ολυμπιακός της Ευρώπης» - «Ο Court Central εξηγεί γιατί το φετινό ρόστερ είναι το πιο πλήρες και ισορροπημένο της εποχής Αγγελόπουλων».

Ναι, ήταν –χωρίς να σημαίνει βεβαίως ότι δεν έλειπε κάτι! Από ποια ομάδα δεν λείπει άλλωστε; Το πίστευα και το πιστεύω, άλλο που η ομάδα χτυπήθηκε καίρια από τραυματισμούς και που αγωνιστικά δεν βγήκαν κάποιες παραδοχές με βάση τις οποίες κτίσθηκε αυτή η ομάδα.

Η πρώτη από αυτές ήταν η εμπιστοσύνη στις δύο «μικρούς», τον Παπαπέτρου και τον Αγραβάνη. Ο πρώτος φάνταζε το ιδανικό back up του Λοτζέσκι που θα μπορούσε να δώσει ακόμη και τα ποσταρίσματα στο «3» τα οποία μας έδινε ο Στράτος, καθώς και μεγαλύτερη δύναμη στα ριμπάουντ και στα block out. Κι από κοντά στο «3» κατά συνθήκη ο DJ και ο Χάκετ. Ο δεύτερος είχε όλες τις προϋποθέσεις να αρχίσει να δικαιώνει αυτούς που τον θεωρούν τον νέο «Φώτση» του ελληνικού μπάσκετ, έναν power forward με πολύ γρήγορα πόδια, καλό σουτ, δυνατότητες να μαρκάρει και στο «5» και που θα μπορούσε να μάθει και να ποστάρει, έχοντας μπροστά του τον Πρίντεζη, το καλύτερο post up 4άρι που έχει εμφανίσει ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ (βρείτε μου έναν) και, σίγουρα, το καλύτερο σύγχρονο 4άρι της διοργάνωσης.

Τί έλειπε; Ένα ακόμη σουτ! Ένας ακόμη αξιοπιστος catch’n’shot, κοντά στον Ματ. Κατ΄επανάληψη έχω γράψει ότι από όλους τους παίκτες που αποχώρησαν πέρσι, εμένα ΜΟΝΟ ο Ντάρντεν μού έλλειψε. Γιατί είχε το σουτ, είχε τη διείσδυση, είχε την άμυνα, είχε τη δημιουργία φάσεων – και τί δεν είχε. Αλλά προφανώς η λογική ήταν ότι αυτά σταδιακά μπορεί να τα κάνει ο Παπαπέτρου-ενώ προφανώς υπήρχε πάντα στο μυαλό των διοικούντων ότι η περίπέτεια του Παπανικολάου στο NBA μπορεί να τέλειωνε στο υπήνεμο λιμάνι της καριέρας του.

Οι πληγές

Ο Ιωάννης λοιπόν «βγήκε». Και με το παραπάνω, μάλιστα, καθώς και προερχόταν από μια διετία εκτός ρυθμού αλλά και καθώς στην πορεία άρχισε να μαθαίνει και να προσφέρει και στο «4» αυτός που στο αμερικανικό κολλεγιακό ξεκίνησε ως δυάρι αλλά με την σωματοδοτομή που ανέπτυξε και με το 2,05 μ. στο οποίο έφτασε, ήταν περίπου μοιραίο να ανεβεί στο «3». Αλλά ακριβώς αυτή η πολυπραγμοσύνη του 23χρονου forward ήταν επακόλουθο του ότι η έτερη, βασική παραδοχή δεν είχε βγει. Ο Αγραβάνης είχε φέτος μια χρονιά χαμένη, υπό την έννοια ότι δεν παρουσίασε καμία εξέλιξη. Βλέπω τα νούμερα της περσινής σεζόν στην Ευρωλίγκα: σε 20 αγώνες, με μέσο όρο συμμετοχής 12 λεπτά και κάτι, είχε μ.ο. 4 πόντους και 2,7 ριμπάουντ, με 56,5% στα δίποντα, 23,5% στα τρίποντα, σουτάροντας 80 φορές εντός παιδιάς, και 41,7% στις βολές, με 2,8 φάουλ και 0,8 κερδισμένα ανά παιχνίδι και ranking στο 2,6 Φέτος, σε 17 αγώνες, με κάτι δευτερόλεπτα λιγότερα συμμετοχή ανά αγώνα, είχε 3,6 πόντους με 2,2 ριμπάουντ με 45,7% στα δίποντα, 25% στα τρίποντα, σουτάροντας 59 φορές εντός παιδιάς, και 66,7% στις βολές, με 1,9 φάουλ και 1,1 κερδισμένα ανά αγώνα και ranking 3,1. Όταν, μάλιστα, το βασικό 4άρι στα 31 του βελτιώνεται συνεχώς και κάνει την καλύτερη χρονιά στην καριέρα του, το να μένει στάσιμος ο φέρλεπις κατά εννιά χρόνια νεώτερος back up του και να αναδεικνύεται πιο αξιόπιστη λύση από αυτόν ένας συνομήλικός του που καλείται για πρώτη φορά να παίξει power forward, η εικόνα είναι ακόμη πιο δυσμενής για τον Μήτσο. Θα έλεγα ότι έχουμε να κάνουμε με μια νέα περίπτωση Καββαδά, υπό την έννοια ότι ο συμπαθής σέντερ στη δεύτερη χρονιά του επίσης δεν είχε δείξει οποιαδήποτε βελτίωση και πήρε τον δρόμο του δανεισμού. Ο νοών νοείτο, εκτός αν ο «Αγρα» πιστεύει ότι έτσι πάει στο ΝΒΑ του χρόνου! Και για να μην τον αδικήσουμε, να πω ότι υπάρχει κάτι θετικό η βελτίωσή του στις βολές και το σαφώς καλύτερο πρόσωπο που έδειξε στο TOP-16 σε σχέση με την προκριματική φάση φέτος.

Πληγή δεύτερη, βέβαια –και μεγαλύτερη, φυσικά, ο τραυματισμός του Πάτρικ Γιανγκ. Ο Ολυμπιακός είχε να κάνει τόσο αξιόπιστο inside game από την εποχή του Τάρλατς –ούτε καν του Βούισιτς –και το εντυπωσιακό είναι ότι το θηρίο των 2,09 ανταποκρινόταν πολύ καλά και στα hedge outs και τις παγίδες στο κέντρο, συνθέτοντας μαζί με τον Οθέλο ένα τρομακτικό αμυντικό δίδυμο ψηλών ...στην περιφέρεια. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε, με τον Τζέιμς που δεν βγήκε –και στον οποίο, πραγματικά, πίστευα ότι θα μπορούσαμε να βρούμε ένα αξιόπιστο back up με τα χέρια των 2,29 μ.- και το «παίρνω-δεν παίρνω ψηλό» που μπέρδεψε την ομάδα και έφερε τον Χακίμ Γουόρικ, ένα καλό, φιλότιμο και μαχητικό 4άρι στα τελειώματα της καριέρας του που ήταν 6^ος καλύτερος παίκτης φέτος στο αρκετά σημαντικό πρωτάθλημα της Αυστραλίας.

Και πληγή τρίτη ο Ματ, στο κρισιμότερο σημείο της Ευρωλίγκας, μάλιστα. Αυτή η πληγή φάνηκε ακόμη περισσότερο, καθώς ο Ολυμπιακός περιφερειακά διαλύθηκε με χαμηλότερα τα ποσοστά του Kill Bill, με το ντεφορμάρισμα του Μάντζαρη στο κρίσιμο σημείο της χρονιάς, με την εξαφάνιση του αξιόπιστου Αθηναίου (48% στο 3ποντο με 18 λεπτά στην προκριματική φάση, 38% με 12 λεπτά στο TOP 16) και παρά την άνοδο του Χάκετ στο 39% στο 3π, ποσοστό που είναι το υψηλότερο στην καριέρα του, με εξαίρεση το 40% και κάτι της δεύτερης χρονιάς του στην Σιένα, το 2013-2014, αλλά μόλις σε εννιά ματς τότε.

Τα λάθη

Μόνο όσοι δεν δουλεύουν δεν κάνουν λάθη, αυτό είναι δεδομένο! Αλλά κι αυτοί που δουλεύουν σκληρά και είναι αποδεδειγμένα επιτυχημένοι, πρέπει να διδάσκονται από τα λάθη τους και να αναθεωρούν απόψεις για να προσπαθούν να μην τα επαναλάβουν. Θα θυμίσω ίσως το μεγαλύτερο προπονητικό μυαλό που έβγαλε ποτέ η χώρα (ελπίζοντας ότι δεν διαπράττω ασέβεια προς τους αείμνηστους Φαίδωνα Ματθαίου και Κώστα Μουρούζη) τον Γιάννη Ιωαννίδη, τον οποίο ο coach Σφαιρό έχει, δικαιολογημένα, μεταξύ των προτύπων του. Πόσα Final Four, πόσοι χαμένοι τελικοί –ακόμη και με την ΑΕΚ- πόσα ...καμπανάκια από παίκτες και κριτικούς στο στιλ «χαλάρωσέ τους τώρα, να πάρουν την κούπα» κλπ κλπ.

Ο Ιωαννίδης έμεινε πιστός στο δόγμα της στρατιωτικής προπόνησης ακόμη και παραμονή ενός μεγάλου τελικού. Αυτό έφτιαχνε ομάδες με τρομερή φυσική κατάσταση και ενέργεια (δεν θα ξεχάσω τη δήλωση του εκπληκτικοί Κλιφ Λίβινγκστον, μετά το τον 5^ο τελικό του ΄94, το 70-65 στο ΣΕΦ και μία ακόμη κούπα για τον Ολυμνπιακό, που είχε πει «δεν έχω παίξει ποτέ παιχνίδι στο οποίο όπου πήγαινα με την μπάλα ή χωρίς την μπάλα, να έχω δύο αμυντικούς μπροστά μου»), δημιουργούσε χαρακτήρες πρωταγωνιστή ακόμη και σε χαμηλών τόνων αθλητές, αλλά δεν επέτρεπε οποιουδήποτε είδους αποφόρτιση –και αυτό στοίχιζε.

Θα με ρωτήσετε αν εννοώ ότι ο Σφαιρόπουλος επιμένει σε κάποια πράγματα ακόμη και αν δεν βγαίνουν. Το λέω ευθέως και πιστεύω ειλικρινά ότι αν το ξεπεράσει αυτό θα γίνει ένας πραγματικά μεγάλος προπονητής, από πολύ καλός coach που αναμφισβήτητα είναι τώρα. Έχει παρά πολλά τρικ στην επίθεση (λ.χ. διπλά outside screens που βγάζουν τον άσο ή το δυάρι ελεύθερο για σουτ στο τρίποντο, high - lows με κατάληξη το ποστάρισμα από το 3άρι ή ψηλό γκαρντ, αφού έχουν αδειάσει τη ρακέτα οι ψηλοί κ.α.), τα οποία διακρίνονται περισσότερο με τον αρχηγό εκτός (αφού αρχηγού παρόντος, έχουμε το κλασικό pick’n’roll που αν κλείσει από τον αντίπαλο, φέρνει κυρίως επιθέσεις από το «4» ή από την weak).

Όμως στην άμυνα θεωρώ ότι δεν είναι δυνατό να αντιμετωπίζουμε με παγίδες στον αντίπαλο play maker στο κέντρο όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες – ακόμη και αυτές που έχουν καλό τρίποντο. Αν δεχθούμε ότι ο Ολυμπιακός έχασε την πρόκριση στη Βαμβέργη, έχασε ακριβώς έτσι, δεχόμενος δύο ελεύθερα τρίποντα από εκτελεστές όπως ο Ζήσης και ο Στρίλνιεκς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με τον ίδιο αυτόν τρόπο δεχθήκαμε πέντε σερί τρίποντα στη Μόσχα από τον Σβεντ και τον Καπόνεν και ακριβώς έτσι ξεκίνησε η αρκούδα την Παρασκευή στο ΣΕΦ με 6/6 φτάνοντας τους ...33 πόντους στο δεκάλεπτο και τους 68 στο ημίχρονο!

Σε κάθε περίπτωση, εκείνος είναι ο προπονητής, εκείνος έχει το πλάνο του και, προφανώς, γνωρίζει πολύ καλύτερα από όλους εμάς που έχουμε το μπάσκετ ως χόμπι. Ωστόσο, περιμένω να δω κάτι διαφορετικό, ίσως, στα ματς με τον Παναθηναϊκό, μια ομάδα με κατ’ εξοχήν πολύ καλούς σουτέρ, όπως ο Γουίλιαμς, ο Φελντέιν, ο Γιάνκοβιτς και, ακόμη και στα γεράματα, ο Διαμαντίδης με τον Φώτση.

Και βεβαίως περιμένω να δω να σταματήσει η επιμονή που την έβλεπα –και «φώναζα και τότε, αν θυμάστε – επί Μπαρτζώκα με τον Μπέγκιτς και την ταλαιπωρία ενός τόσο βαριού κορμιού σε όλα τα pick'n'roll. Δεν είναι δυνατό να παίζει ο seven footer παγίδες στο κέντρο και να μην έχει plays με isolation στην επίθεση για να παίξει με πλάτη. Ο Τζόρτζεβιτς έχει πολλά τέτοια για τον Ραντούλιτσα, ενώ έβαλε μυαλό από την αρχή της σεζόν που έδινε εντολές για hedge outs στον Σέρβο και στον Κούζμιτς και έτρωγε αβέρτα από έξω.

Και καθώς ήρθαμε έτσι στον Μιλουτίνοβ, θα επαναλάβω ότι πρόκειται για ένα τρομερό ταλέντο, τεράστια κλάση μόλις είκοσι ενός έτους, με πολύ μεγάλες προοπτικές και τεράστια έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ. Θυμηθείτε τα παιχνίδια που έκανε απέναντι στους μεγάλους ψηλούς της Ευρωλίγκας: τον Μπουρούση, τον Τόμιτς, τον Αγιόν αλλά και τον Ραντούλιτσα στο πρωτάθλημα. Είναι μια επένδυση που τού χρόνου θα κουβαλά και την εμπειρία της πρώτης χρονιάς στην Ευρωλίγκα. Μιας χρονιάς που τέλειωσε με σχεδόν έντεκα λεπτά μέσο όρο, με 3,7 πόντους και 2,7 ριμπάουντς μ.ο., 54,2% στα δίποντα, 77,8% στις βολές και αξιολόγηση 4,1 (να βάλω και τα νούμερα του Καββαδά πρόπερσι, επειδή κάποιοι λένε και γράφουν διάφορα: σε 5,2 λεπτά, ένας πόντος και 1,7 ριμπάουντ μ.ο. με 28,6% στα δίποντα, 37,5% στις βολές και αρνητική αξιολόγηση...). Να μην φοβόμαστε, λοιπόν, να ταϊζουμε όλο και περισσότερο τον ψηλό! 

Το repeat

Ερχόμαστε, λοιπόν, στον στόχο που, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι περισσότερο εφικτός παρά ποτέ: το repeat για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια! Με πλεονέκτημα έδρας, με διαφαινόμενα καλά ματς μετά τους «8» (ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ) που θα κρατήσουν την ομάδα σε υψηλούς αγωνιστικούς ρυθμούς, με τον Παναθηναϊκό σαφώς πιο επιβαρυμένο από τις μάχες των playoff της Ευρωλίγκας και, πιθανότατα, του Final Four (δεν δίνω πολλές πιθανότητες στη Λαμποράλ, οι άσπονδοι αντίπαλοι ήταν τόσο τυχεροί φέτος που έπεσαν σε έναν πανεύκολο όμιλο, απέτυχαν να πάρουν το πλεονέκτημα έδρας και, τελικά, διασταυρώνονται με τον πιο βατό αντίπαλο, γλιτώνοντας ΤΣΣΚΑ, Μπάρτσα και Ρεάλ!) αλλά και με τους μπαρουτοκαπνισμένους σε ματς τίτλων παίκτες του να παίζουν, πλέον, σαφώς λιγότερο ρόλο στο παιχνίδι. Βλέπω, ως τώρα, πιο ...ήρεμους φέτος και τους «γκρίζους» απέναντί μας (με εξαίρεση το ματς του Κυπέλλου και τα εννιά φάουλ υπέρ Διαμαντίδη, έναντι ενός μόλις υπέρ Σπανούλη) γιατί δεν σάς κρύβω ότι φοβόμουν «στεγνό καθάρισμα» στα ματς με την ΑΕΚ και τον Άρη.

Δεν υπάρχουν, βεβαίως, φαβορί σε τέτοια ματς, αλλά μιλάω για την γενικότερη εικόνα που έχω για τις δύο ομάδες, θεωρώντας ότι το δικό μας ταβάνι είναι υψηλότερο από εκείνο του ΠΑΟ. Να είμαστε γεροί πάνω από όλα, εννοείται, γιατί ακόμη και παραμονές του τελευταίου ματς της regular season με το Ρέθυμνο που γράφονται αυτές τις γραμμές, η ομάδα είναι πάλι νοσοκομείο...

Court Central

Υ.Γ. Όχι, δεν ξέχασα να σας πω το όνειρό μου για τού χρόνου! Ονειρεύομαι πολύ πιο εύκολα καλάθια, με περισσότερο inside game τόσο από τους ψηλούς (έχοντας την διαίσθηση ότι τού χρόνου δεν θα είναι μόνο ο Young που θα τρομάζει τους πάντες κάτω από το καλάθι...) όσο και από τα ψηλά γκαρντ μας, όπως ο Βαγγέλης και ο Ντάνιελ.

Με έναν ακόμη μεγάλο σκόρερ στο 2, καθώς και με την επανεμφάνιση του Αθηναίου.

Με ένα 4άρι που θα καλύπτει επάξια τον υπαρχηγό, ο οποίος πατά στα 32 πλέον, με τον Άγρα δανεικό για να αποδείξει τί αξίζει.

Με τον Παπανικολάου να βρίσκει ρυθμό και πατήματα και να γίνεται σημείο αναφοράς και πάλι για την ομάδα, ενισχύοντας το τρωμένο refuse to lose που χαρακτήριζε χρόνια τώρα τους ερυθρόλευκους και βελτιώνοντας (25 χρονών είναι) το παιχνίδι του στο ένας εναντίον ενός και τη δημιουργία.

Με την προσθήκη ενός-δύο Ελλήνων ταλαντούχων που γνωρίζουμε ότι παρακολουθούνται χρόνια. 

Με όλη την ομάδα να αποδέχεται και να δουλεύει μεθοδικά την αδυναμία της στις βολές, ώστε να ανέβει στο 80% από το 71% φέτος, κάτι που σημαίνει δύο πόντους επιπλέον σε κάθε ματς κατά μέσο όρο με βάση τις σχεδόν 500 βολές που εκτελέσαμε φέτος στην διοργάνωση.

Και, βεβαίως, με τον Βασίλη Σπανούλη! Με λιγότερα pick’n’roll και λεπτά συμμετοχής (μην ξεχνάμε ότι τα ματς είναι περισσότερα, με το νέο σύστημα διοργάνωσης), ξεκούραστο από υποχρεώσεις Εθνικής και πεινασμένο να μαζέψει κι άλλες Ευρωλίγκες και να βγει πρώτος σκόρερ και πρώτος πασέρ στην ιστορία της διοργάνωσης πριν η φανέλα με το νο.7 αποσυρθεί στην οροφή του ΣΕΦ!