Ανυπομονησία, η μεγαλύτερη νίκη αυτής της ομάδας...

Ο Αντιδραστικός γράφει για τα συναισθήματα που του "προκαλεί" ο νέος Ολυμπιακός,  που επέστρεψε στα αστέρια...

Ο Ολυμπιακός επιστρέφει εκεί που ανήκει. Στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης,  το UEFA Champions League. Ισχυρός ανάμεσα στους ισχυρούς.

Όμορφο ποδόσφαιρο (για να μην πω ονειρικό), μεγάλες νίκες,  αήττητο ήδη εφτά αγώνων (με μόλις ένα γκολ παθητικό) κι όλα αυτά σαν συνέχεια της περσινής πολύ καλής πρώτης σεζόν αυτής της νέας ομάδας-νέου project, όπου μπορεί να μην ήρθε κάποιος τίτλος,  αλλά μπήκαν οι γερές και σωστές βάσεις.

Παρ' όλα αυτά,  σήμερα θα σας μιλήσω λιγάκι (κι αποκλειστικά) με βάση τα δικά μου συναισθήματα. Το σημαντικότερο για εμένα , η "μεγαλύτερη νίκη" αυτής της ομάδας,  είναι η ανυπομονησία. Η ανυπομονησία για να δω τον Θρύλο. Ανυπομονησία να δω μπάλα!

Ανυπομονησία για να περάσω ένα ευχάριστο,  ξέγνοιαστο,  όμορφο δίωρο. Ένα δίωρο  μακρυά από την κάθε σκοτούρα της καθημερινότητας μου.

Ε λοιπόν πλέον,  ο νέος Θρύλος (του οποίου το χτίσιμο ξεκίνησε πέρυσι το τονίζω),  μου προσφέρει ένα τέλειο δίωρο (ή τετράωρο κτλ) μέσα στην εβδομάδα μου. Ένα δίωρο το οποίο ανυπομονώ και προσδοκώ μέσα στην
ρουτίνα μου. Ένα δίωρο στο οποίο νιώθω γεμάτος χαρά, πόρωση και ανδρεναλίνη. Ένα δίωρο το οποίο "παρακαλάω" να μην τελειώσει. Όταν δε τελειώσει,  το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πότε ξαναπαίζει η ομάδα. Πότε θα την ξαναδώ... 

Συνοψίζοντας,  ξέρω πως ίσως υπερβάλλω,  αλλά ειλικρινά η άποψή μου είναι 100% σχηματισμένη και δεν αλλάζει. Έτσι τον ονειρεύομαι εγώ προσωπικά. Ομάδα,  με παιχταράδες (Έλληνες και ξένους), προπονητή, που να παίζει ΜΠΑΛΑ. Τόσο απλό είναι. Αυτό είναι το νόημα του αθλητισμού και του... Ολυμπιακού... Η ανυπομονησία να ξαναδείς την ομάδα σου!

Υγ: τα συναισθήματα αυτά,  είχα να τα νοιώσω από την ομάδα του Μίτσελ,  η οποία αποκλείστηκε στο Old Trafford...