Football Philosopher: Ο Ολυμπιακός έχει χάσει εντελώς την ταυτότητα του

Ο Spanios αναλύει πως με τις λανθασμένες επιλογές προπονητών και παικτών, ο Ολυμπιακός έχει χάσει την επιθετική ταυτότητα που δίδαξε σε δυο θητείες ο Ερνέστο Βαλβέρδε και προσπάθησε να συνεχίσει ο Μίτσελ.


Ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε, ήταν η επιτομή του ελκυστικού ποδοσφαίρου που συνδύαζε και το αποτέλεσμα.
Από την πεντάρα στην Μπενφίκα, την τεσσάρα στην Χέρτα, στην τριάρα την Ντόρτμουντ αλλά και σπουδαία ματς εκτός έδρας στην Ευρώπη, από τα πρωταθλήματα που σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει, αλλά και από το αλάθητο των ματιών μας.
Ποδόσφαιρο κατοχής, σαφείς ρόλοι, μια φιλοσοφία ελκυστικού ποδοσφαίρου, που άφησε τεράστια παρακαταθήκη.
Ο Ολυμπιακός όφειλε να δώσει αυτές τις "φιλοσοφίες" και στους επόμενους προπονητές σαν "προαπαιτούμενο".
Ο Ερνέστο έπαιζε πάντα αυτό το 4-2-3-1.
Οι στόπερ, ένας δεξιοπόδαρος και ένας αριστεροπόδαρος, ο ένας μπορούσε να κατεβάσει μπάλα (ball playing) και οι δυο ταχείς.
Στα χαφ, υπήρχε πάντα ο deep lying playmaker, μια θέση που δίδαξε ο Πάμπλο Ορμπάιθ.
Ο άλλος καθαρός κόφτης, να κλέβει μπάλες και να καλύπτει χώρους (πχ Μοντεστό ή Μακούν).
Το "δεκάρι" είχε έφεση στην κάθετη (Ιμπαγάσα), είτε γινόταν false nine (Φουστέρ), τα άκρα πάταγαν περιοχή και ο φορ ήταν πιο πολύ defensive forward, να βγαίνει στα πλάγια και να βοηθά στην πίεση.
Ο "Τσιγκούρι" είχε και τις καινοτομίες του, όπως τον Χολέμπας ως αριστερό χάφ στα ματς της Ευρώπης, ή τον Μανιάτη σε ρόλο κόφτη από δεξί μπακ. Ακόμα και τον Μιραλάς από εξτρέμ, αυτός τον έκανε κυνηγό (poacher).
Δεν έβλεπε ξένους και Έλληνες, ενώ είχε και το σθένος να ζητάει συγκεριμένους παίκτες (Φουστέρ, Μαρκάνο, Ορμπάιθ), όντας "stick to the plan" ακόμα και αν εκτέθηκε κάποιες φορές (Ουρτάδο, Όσκαρ, Γέστε).
Έβγαινε πάντως μπροστά.
Εκείνον τον Ολυμπιακό άφησε ο Βαλβέρδε.
Μια ομάδα με ρόλους και τρομερούς αυτοματισμούς, πίεση ψηλά, ευκολία στην παραγωγή φάσεων.

Για τους δικούς του λόγους, έφυγε, αλλά όλοι οι επόμενοι έβαλαν το χεράκι τους για να αλλοιωθεί αυτή η ταυτότητα.
Σίγουρα οι Πορτογάλοι έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη, αφού οι Ζαρντίμ, Περέιρα, Σίλβα, Μπέντο έκαναν τον Ολυμπιακό πιο αμυντικογενή και ομάδα του under.
Γεγονότα που κατέστρεψαν το DNA του Ολυμπιακού.
Ήρθαν αποτελέσματα στην Ευρώπη, αλλά η χασούρα είναι μεγαλύτερη.

Ο Μίτσελ μόνο, σαν τεράστια "γάτα" ακόμα κι αν υστερούσε προπονητικά του Βαλβέρδε, προσπάθησε να επαναφέρει το μοντέλο.
Με Σιόβα ball playing defender, τον Ντινγκά σαν κόφτη, την στήριξη σε Μήτρογλου, τον Σαβιόλα σαν false nine, τον Κάμπελ σαν indide forward, τον Σάμαρη σαν deep lying playmaker.
Πήρε το coach report του συμπατριώτη του και σε συνδυασμό με τις τρομερές διασυνδέσεις του σε μάνατζερ και αγοραπωλησίες έφτιαξε πάλι μια ωραία version του Ολυμπιακού που "ονειρευόμαστε".
Απλά οι άτακτες πωλήσεις και τα υπερκέρδη τον πρόδωσαν, ίσως και ότι την πάτησε με μάνατζερ με παίκτες τύπου Αφελάι.

Και φτάσαμε στον Μπέντο που το έχει φτάσει στο άλλο άκρο.
Τέσσερα στόπερ που νομίζεις ότι η μπάλα θα εκραγεί στα πόδια τους (φάγωμα Σιόβα), άκρα περιορισμένα επιθετικά (κυρίως ο Ντελαμπέγια), κανένα πλάνο στα χαφ, κανένα πλάνο στα εξτρέμ (βασιλέυει ο Σεμπά) και ένας Φορτούνης με έναν Ιντέγιε να λυπάσαι να τους βλέπεις. Γιόμες και πάλι γιόμες.
Ασθμαίνοντας νίκες στο Καραϊσκάκη, καμία σοβαρότητα στην Ευρώπη (η... Οσμανιλσπόρ παραμονεύει), δυο τεράστιες νίκες στα ντέρμπι με ΑΕΚ και ΠΑΟ που κατέβηκαν με "λερωμένα εσώρουχα" και τσούκου τσούκου ποδόσφαιρό, με rotation 13 παικτών.
Κάψιμο σε Καμπιάσο, Τσόρι, Μάριν, Σιόβα, Μανιάτη, Ομάρ, Πάρντο και... Καπίνο (ένας από τους τελευταίους Έλληνες).

Συμπερασματικά, θεωρώ πως ο επόμενος προπονητής, σήμερα, αύριο ή του χρόνου, πρέπει να μελετήσει Βαλβέρδε, πρέπει να βγει μποστά και να ζητήσει συγκερκιμένους παίκτες και να μην διαλέγει ανάμεσα σε προτάσεις μανατζαραίων.