Το ομορφότερο καλοκαίρι, ήταν και το πιο ψεύτικο

13/08/2004. Τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων. 11 καλοκαίρια πριν ζούσαμε πρωτόγνωρες στιγμές ως Έθνος. Στιγμές περηφάνιας και ευρωστίας, ένα πολιτισμικό και οικονομικό «παλάτι», που, όμως, είχε χτιστεί πάνω σε άμμο.  Stouk…

Σερφάροντας στο διαδίκτυο, θυμήθηκα, μέσω διάφορων memorials, ότι 13 Αυγούστου είχε γίνει η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Μπήκα στον πειρασμό να δω κάποια από τα βιντεάκια αυτής της ομολογουμένως αξέχαστης τελετής.

Αφού ένιωσα για αρχή συγκίνηση, μετά πέρασα στην απορία και τελείωσα με μια μεγάλη απογοήτευση. Όλο αυτό ήταν ένα πραγματικό παραμύθι. Δυστυχώς, όμως, η μεταφορική έννοια της λέξης μετατράπηκε σε κυριολεξία.

Όλα ψεύτικα λοιπόν. Όλα ένα παραμύθι που τελείωσε πριν καν αρχίσει. Μια φούσκα που έσκασε, κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο.

Από πού να το πιάσεις και που να το αφήσεις.

Οικονομικά; Νομίζω δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε καν. Κράτος και Έλληνας πολίτης παρουσίασαν μια εικόνα ανερχόμενης δύναμης. Αν υποθέσουμε ότι αυτό ήταν κάτι πραγματικό, παρουσιαστήκαμε ανέτοιμοι να διαχειριστούμε κάτι τέτοιο (μονολεκτικά θα μας χαρακτήριζε κάποιος λιγούρηδες). Η πραγματικότητα, όμως, είναι άλλη. Ψεύτικα (και πολλά) λεφτά, δανεικά, που θα τα πληρώνουν και τα εγγόνια των παιδιών των παιδιών μας.

Πολιτισμικά; Πώς μπορεί να συγκριθούν πρόσφατες δεκαετίες της νεοελληνικής ιστορίας (60, 70 και 80) με τον αχταρμά που ζούμε από το 90 και μετά; Το 2004 φτιασιδωθήκαμε ως μια κοιτίδα πολιτισμού, αλλά δεν είμαστε (πια) τέτοια.

Αθλητικά; Οι εγκαταστάσεις της Ολυμπιάδας έχουν ήδη σαπίσει!! Αγωνιστικά, ο στίβος, μας εκπροσωπούσε επάξια, πλέον ουσιαστικά φυτοζωεί. Η άρση βαρών που μας έφτανε στα ουράνια επί 4 Ολυμπιάδες (16 χρόνια!), έχει χάσει ασυζητητί αυτό το επίπεδο. Γενικότερα το μόνο που πάει καλά στην Ελλάδα και συνεχίζει να σηκώνει τη σημαία ψηλά είναι το μπάσκετ και το πόλο!

Μιας που πιάσαμε το αθλητικό κομμάτι και για μην εστιάζουμε μόνο στην Ολυμπιάδα, ας θυμηθούμε και την Εθνική ποδοσφαίρου. Εκείνο το καλοκαίρι πέτυχε κάτι ασύλληπτο, που αντί να μας απογειώσει μας έκανε πιο άπληστους και αδηφάγους. Και εμάς ως οπαδούς και τους παράγοντες. Και σήμερα έχουμε ένα ποδόσφαιρο βρώμικο και μη ελκυστικό.

Πριν 11 καλοκαίρια, λοιπόν, ήμασταν παράδειγμα προς μίμηση. Ο κάθε Ευρωπαίος έλεγε με θαυμασμό τις λέξεις «Ελλάδα» και «Έλληνας» και εμείς χαιρόμασταν γι αυτό.

Νιώσαμε το πώς είναι να είσαι το κέντρο του κόσμου και όλοι να σε χειροκροτούν. Νιώσαμε πως είναι να βγαίνεις στο δρόμο, να πανηγυρίζεις και γίνεσαι ένα με τον συνάνθρωπό σου, χωρίς να σε ενδιαφέρει αν είναι δεξιός, αριστερός, ολυμπιακός, παναθηναϊκός, Χριστιανός, άθεος, μαύρος, άσπρος, αν είναι καν Έλληνας.

Καταλάβαμε πώς είναι να νιώθει κανείς αισιόδοξος και να έχει όνειρα.

Σήμερα είμαστε στο ακριβώς αντίθετο άκρο. Δακτυλοδεικτούμενοι ως μίασμα από κάθε Ευρωπαϊκό λαό, ακόμα και από κάποιους που υποτιμούσαμε (π. χ. Σλοβάκοι ή Ρουμάνοι), απέχθεια και μίσος  για τους «ξένους» που μας πίνουν το αίμα, ειδικά δε για τους «λαθρομετανάστες» (που τότε βέβαια, νομιμοποιούνταν και ιδροκοπούσαν στα εργοτάξια της Ολυμπιάδας, ενώ τα περισσότερα ελληνόπουλα δεν καταδέχονταν τέτοιου είδους εργασιακή ταλαιπωρία!), απαισιοδοξία.

Θα αλλάξει ποτέ η τωρινή κατάσταση; Θα προσπαθήσουμε να αγγίξουμε ξανά έστω την αύρα του 2004; Έχουμε καν την όρεξη ως Έθνος να προσπαθήσουμε ή έχουμε ήδη παραδοθεί στη μοίρα μας; Ο καθένας μπορεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θα θέλαμε να ξαναζήσουμε ένα 2004. Ένα τέτοιο μαγικό καλοκαίρι. Που όλα θα είναι στρωμένα με ροδοπέταλα. Αλλά αν αξιωθούμε, ελπίζω αυτή τη φορά να είναι ΑΛΗΘΙΝΟ…