Καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη..

Banis

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Έτσι και για ορισμένους ευρωπαίους μπασκετμπολίστες του NBA. Βλέποντας την καριέρα τους σε φθίνουσα πορεία ή σε άλλες περιπτώσεις, προσπάθεια και επιμονή χρόνων να μην αποδίδει τα απαιτούμενα αποτελέσματα, ίσως ήρθε η ώρα να επιστρέψουν στην Euroleague...

...όπου και ξεχωριστή λάμψη θα δώσουν στην λίγκα και άλλη αντιμετώπιση θα έχουν από φιλάθλους, συμπαίκτες και παράγοντες, αλλά και πολύ πιθανόν να αναγεννηθούν και να απολαύσουν ξανά το παιχνίδι, με τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς σε ακόμη καλύτερα επίπεδα. Δεν είναι και λίγα τα θετικά, σε ενδεχόμενη επιστροφή στην Ευρώπη, όταν στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου θα είναι σε μια ομάδα χωρίς χρόνο συμμετοχής ή χωρίς ρόλο ή τελείως εκτός ομάδας, είτε γιατί τα χρόνια πέρασαν, είτε γιατί δεν είναι τόσο καλοί ώστε να σταθούν σε τέτοιο επίπεδο, είτε ακόμη να μην τους ταιριάζει το στυλ παιχνιδιού του NBA.

Στο συγκεκριμένο άρθρο ξεχωρίσαμε κάποιες περιπτώσεις παικτών που θεωρούμε πως η καλύτερη λύση γι αυτούς θα ήταν η επιστροφή στα.. πάτρια εδάφη, με βάση την συνολική εικόνα (και όχι απαραίτητα τους αριθμούς τους) που παρουσιάζουν από παιχνίδι σε παιχνίδι, από σεζόν σε σεζόν.

1.Andrei Kyrilenko (2, 06 - 33 - forward)

Χωρίς αμφιβολία ένας από τους καλύτερους ευρωπαίους που πατήσανε το πόδι τους στα παρκέ του NBA. Με 14 χρόνια στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και μια στατιστική που φανερώνει πόσο χρήσιμο ήταν για κάθε ομάδα το πολυδιάστατο στυλ παιχνιδιού του (11, 9 π. – 5, 5 ριμπ. – 2, 7 ασιστ – 1, 8 τάπες και 1, 5 κλέψιμο σε κάθε παιχνίδι στην πολύχρονη καριέρα του), ήρθε η ώρα να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, να κοσμήσει την Euroleague και να διεκδικήσει με την αγαπημένη του, λογικά, Cska ότι του στέρησε ο Ολυμπιακός το 2012.

2. Andrea Bargani (2, 12 – 29 – center)

Δεν είμαι fun του Ιταλού pivot. Δεν μου αρέσει καν το στυλ παιχνιδιού του και δεν δικαίωσε ποτέ την επιλογή του νούμερο 1 στο ντραφτ του 2006. Όμως βαρέθηκα να ακούω από τον κάθε έναν να χλευάζει και διακωμωδεί έναν παίκτη που έχει μέσο όρο μιας 8χρονής καριέρας και ανάμεσα στους καλύτερους του πλανήτη, 15 πόντους. Μάλιστα την σεζόν την 2010 – 11 έφτασε να σημειώνει κάθε βράδυ 21, 5 πόντους με τους Raptors. Σε φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια μετακόμισε στην Νέα Υόρκη και το Madison Square Garden όπου την χρονιά 2013-14 σημείωνε 13, 3 πόντους μέσο όρο. Λόγο τραυματισμού έφτασε να είναι εκτός ομάδας φέτος από τους αγαπημένους μεν, κάκιστους δε Knicks και να μην έχει ουσιαστικά ρόλο στην ομάδα. Μόνο όμως στην ομάδα δεν έχει ρόλο ή γενικά στο NBA έχει περάσει η.. μπογιά του και αν μείνει θα ανταλλάσετε από ομάδα σε ομάδα και τσαλακώσει τελείως την εικόνα του; Μήπως θα ήταν έξυπνο και σωστό να κάνει την μεγάλη επιστροφή στην Ευρώπη είτε με τα χρώματα κάποιας φιλόδοξης ομάδας της χώρας του, είτε κάποιου άλλου ευρωπαϊκού club επιπέδου Euroleague;

3. Hedo Turkoglu (2, 07 – 35 – forward)

Άλλος ένας εκπληκτικός παίκτης. Ένας point – forward που άφησε το στίγμα του στο NBA. Όμως και το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου άφησε το στίγμα του επάνω στον all around Hedo που δεν είναι ο παλιός, καλός παίκτης που θαυμάζαμε, ακόμα κι αν κουτσά στραβά το συμβολαιάκι του το βρίσκει πάντα. Πιστεύουμε πως ίσως ήρθε η ώρα να επιστέψει στην χώρα του, όπου το χρήμα ρέει άφθονο, η ομάδες κορυφής είναι γεμάτες φιλοδοξίες, το Τούρκικο μπάσκετ πάσχει από μεγάλες προσωπικότητες και ο κόσμος διψά για σούπερ σταρ όπως o Turkoglu.   

4. Andrew Biedrins (2, 13 – 28 – center)

Ο Λετονός γίγαντας πραγματοποίησε μια αξιόλογη πορεία στο NBA με αποκορύφωμα την σεζόν 2008-09 όπου είχε 11,9 πόντους και 11, 2 ριμπάουντ κάθε βράδυ. Ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας του και οι εξωγηπεδικές του συνήθειες οδήγησαν την πορεία της καριέρας του κάθε σε καθοδική πορεία και αυτή τη στιγμή είναι χωρίς ομάδα. Μετά από δέκα χρόνια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού,  γεμάτος πολύτιμες εμπειρίες και μεγάλες παραστάσεις ίσως ήρθε η ώρα να δοκιμάσει την τύχη του σε κάποια ομάδα της Euroleague, όπου σίγουρα θα ήταν πολύτιμος.

5. Ronny Turiaf (2, 08 – 32 – center)

Ουσιαστικά δεν αγωνίστηκε ποτέ στην Ευρώπη αφού μετά την επιλογή του στο δεύτερο γύρο και το νούμερο 37 του ντραφτ του 2005, έπαιξε στο CBA και τους Yakama Sun Kings και από την επόμενη χρονιά εμφανίζετε στα παρκέ του ΝΒΑ εδώ και δέκα χρόνια με εξαίρεση ένα μικρό πέρασμα και για μερικά παιχνίδια, από το την Villeurbanne το 2011. Δεν είχε ποτέ μεγάλους μέσους όρους (μέσο όρο καριέρας 4,7 πόντους, 3,7 ριμπάουντ και 1,3 τάπες) αλλά ήταν μαχητής, αθλητικός και αναλάμβανε όλη την βρόμικη δουλειά. Αντιμετώπισε ένα καρδιακό πρόβλημα στην διάρκεια της καριέρας του αλλά όχι μόνο το καταπολέμησε και το νίκησε αλλά συνέχισε να αγωνίζεται και στο υψηλότερο επίπεδο. Free agent πια και με 2-3 χρόνια ποιοτικού μπάσκετ, θα ήταν ιδανική η στιγμή να ενισχύσει κάποιο ευρωπαϊκό ρόστερ ομάδας με στόχους.

6. Victor Claver (2, 07 – 26 – forward)

Ο συμπαθής Ισπανός πέρασε και δεν ακούμπησε στις ΗΠΑ κι ακόμα να το χωνέψει πως δεν του πάει ή απλά.. δεν μπορεί στο ΝΒΑ. Με αρκετές παραστάσεις από τον μαγικό κόσμο, δίπλα σε σπουδαίους συμπαίκτες και απέναντι σε τεράστιους αντιπάλους, θα είναι πολυτέλεια για κάποια ομάδα της Euroleague της χώρας του και όχι μόνο.

7. Mickael Pietrus (1, 98 – 32 – forward)

Με μια αξιοπρεπέστατη καριέρα δέκα χρόνων στο NBA (8,3 πόντους/ 3, 1 ριμπάουντ), μεγάλη εμπειρία και ένα τρόπο παιχνιδιού θα ταίριαζε στα ευρωπαϊκά δεδομένα ο διεθνής Γάλλος forward θα ήταν ισχυρό όπλο στα χέρια κάθε προπονητή που θέλει να δει την ομάδα του να φτάνει μακριά στην Euroleague.

8. Miroslav Raduljica (2, 13 – 27 – center)

Στα 27 του χρόνια έχει ήδη χαρακτηριστεί γυρολόγος καθώς έχει αλλάξει 9 ομάδες!! Το ταλέντο δεν του λείπει. Ίσως το..  μυαλό. Δεν εξηγούνται αλλιώς οι τόσο κακές επιλογές στην καριέρα του. Μια από αυτές ήταν η απόφαση να πάρει μεταγραφή στην Κίνα μετά από ένα σπουδαίο τουρνουά που πραγματοποίησε με την ομάδα της Σερβίας και ήταν από τα πιο καυτά ονόματα του καλοκαιριού που μας πέρασε. Επέστρεψε στο ΝΒΑ για λογαριασμό των Timberwolves όπου δεν έπεισε και μετά από πέντε παιχνίδια αποδεσμεύτηκε και κυκλοφορεί ελεύθερος. Αναμφίβολα, ιδανικός 7- footer για οποιαδήποτε ομάδα κορυφαίου επιπέδου της Euroleague.

9. Zoran Dragic (1, 96 – 25 – guard)

Δύσκολα τα πράγματα για τον αδερφό του ηγέτη των Suns. Η πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ είναι ένας εφιάλτης. Με 9’ χρόνο συμμετοχής και 1 πόντο μ.ο. θα αναπολεί τις δόξες που απολάμβανε στην Unicaja. Εδώ που τα λέμε, shooting guard με τόσο κακό τρίποντο δεν μπορεί να στεριώσει στο ΝΒΑ. Αντίθετα στην Ευρώπη θα μπορούσε να εδραιωθεί στα κορυφαία guard – forward της Euroleague, χωρίς καμιά αμφιβολία.

10. Gal Mekel (1, 92 – 26 – guard)

Ούτε ο Ισραηλινός γκαρντ κατάφερε κάτι σπουδαίο στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, με αποτέλεσμα μετά από δύο (1, 5 για την ακρίβεια) χρονιές σε Dallas και New Orleans να είναι free agent. Με πολύ καλό χειρισμό της μπάλας, διάθεση για άμυνα αλλά κυρίως για αξιοποιήσει των συμπαικτών του και πολύ καλή δουλειά στο pick & roll θα είναι πολύ χρήσιμος για αρκετές ομάδες της Euroleague.

11. Luigi Datome (2, 03 – 27 – forward)

Άλλος ένας ταλαντούχος Ευρωπαίος που ίσως να πρέπει να επιστρέψει εκεί που.. ταιριάζει καλύτερα. Πολύ καλός σκόρερ, σουτέρ, με δυνατότητα να αγωνίζεται και στο «3» και στο «4». Στην Euroleague όμως. Δεν έχει την εκρηκτικότητά, την ταχύτητα, την δύναμη και τα αθλητικά προσόντα που απαιτεί το NBA. Ανήκει στους Pistons, οι οποίοι των έστειλαν στη αναπτυξιακή λίγκα και στους Grand Rapids Drive, όταν σε ομάδες όπως η Armani θα μπορούσε να ήταν ο ηγέτης. 

12. Furkan Aldemir (2, 06 – 23 – forward)

Το ότι ήταν φανερά βελτιωμένος τις δύο τελευταίες σεζόν (να’ ναι καλά ο πασέρ Arroyo) δεν δικαιολογείτε σαν ώριμη επιλογή το να πάρεις μια τέτοια απόφαση. Όταν όλο το επιθετικό σου παιχνίδι στηρίζετε στις δημιουργικές διαθέσεις του οργανωτή της ομάδας στο pick & roll και στα γρήγορα πόδια σου και χωρίς καθόλου παιχνίδι στο post και σωματικά προσόντα είναι κομματάκι δύσκολο να σταθείς στο ΝΒΑ. Η λογική λέει πως θα έπρεπε να μείνει (ή να επιστρέψει), να καθιερωθεί στους κορυφαίους ψηλούς της Euroleague και μετά να μελετήσει τις προτάσεις για το ΝΒΑ.

13. Joel Freeland (2, 09 – 28 – center)

Ο Βρετανός forward – center στα 2, 5 χρόνια στο ΝΒΑ δεν έχει καταφέρει τίποτα σπουδαίο και το κυριότερο είναι πως δεν υπάρχει και κάποια βελτίωση στον τρόπο παιχνιδιού του (2, 9 πόντοι / 3, 2 ριμπάουντ). Τον θυμόμαστε να ξεχωρίζει με τα χρώματα τις Unicaja και θεωρούμε πως η επιστροφή του στην Euroleague θα ήταν μια πολύ σωστή απόφαση για την καριέρα του.

14. Kelenna Azubuike (1, 96 – 31 – forward)

Θεωρήθηκε μεγάλο ταλέντο στο ξεκίνημα της καριέρας του και ας μην επιλέχτηκε ποτέ σε ντραφτ. Ο κάποτε υποσχόμενος forward Kelenna Azubuike, έφτασε κοντά σε συμφωνία με την Villeurbanne πριν 2 χρόνια ωστόσο δεν επήλθε συμφωνία. Η καριέρα του 31χρονού  Βρετανού σημείωσε κατακόρυφη πτώση μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στο γόνατο το 2009, όπου είχε μια εντυπωσιακή σεζόν με του Warriors (14, 4 πόντους / 5, 5 ριμπάουντ). Αξίζει να σημειωθεί πως έφτασε επίσης κοντά σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό το 2008, αλλά προτίμησε να μείνει στο ΝΒΑ και ο Ολυμπιακός στράφηκε στον Josh Childress. Σήμερα είναι free agent και τα προσόντα του είναι πολύ ταιριαστά στις απαιτήσεις της Euroleague. Αθλητικός, καλός σουτέρ, πολύ καλός αμυντικό, έφεση στο ριμπάουντ και πολύ θεαματικός.

15. Pablo Prigioni (1, 92 – 37 – guard)

Μας εξέπληξε ευχάριστα καθώς κανείς δεν περίμενε πως στα 35 του θα έβρισκε συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Και όχι μόνο βρήκε συμβόλαιο αλλά πραγματοποιεί συμπαθητικές εμφανίσεις όταν ο προπονητής του τον ρίχνει στο ματς. Ακόμα κι έτσι όμως η επιστροφή του στην Euroleague και σε μια ομάδα που διεκδικεί την είσοδο του final – 4 και πάσχει από ποιοτικό και καθαρόαιμο playmaker όπως ο γέρο – Pablo (βλ. Fener) θα ήταν προτιμότερη επιλογή από το να παίζει στα 37 του σαν τρίτη επιλογή σε μια από τις χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ.

Αναμφίβολα είναι μελαγχολικό για οποιονδήποτε παίκτη να μετακομίζει από τα παρκέ του καλύτερου πρωταθλήματος του κόσμου, στην αν μη τι άλλο, πολύ ποιοτική Euroleague, γιατί ακόμα κι αν το επίπεδο της ευρωπαϊκής λίγκας είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό του NBA σε καμία περίπτωση. Εκεί μιλάμε για μια γιορτή του μπάσκετ κάθε βράδυ, ανεξαρτήτως αντιπάλου ή βαθμολογικού ενδιαφέροντος, κάτι που δεν συμβαίνει στην Euroleague. Όμως, είπαμε.. Καλύτερα πρώτος στο «χωριό» παρά δεύτερος (αν όχι τελευταίος) στην «πόλη».