Οι ΓΚΡΙ εφιάλτες που με στοιχειώνουν...

Με αφορμή το γαϊτανάκι μεταξύ Ολυμπιακού-ΕΟΚ-ΚΕΔ είπα και γω να μπω σε κλίμα... τελικών!
Στο σημερινό blog, συζητώ για τις αμέτρητες αναμνήσεις που έχω από διαιτητικές αποφάσεις σε αιώνια ντέρμπι. Αναμνήσεις οι οποίες συνέβησαν στην κρίσιμη νεανική μου ηλικία και με την πορεία των χρόνων μετατράπηκαν σε εφιάλτες. Εφιάλτες ΓΚΡΙ χρώματος...
Αναπολεί... ο Αντιδραστικός

Η κουβέντα για την διαιτησία... των τελικών που αρχίζουν  την Κυριακή ξεκίνησε από νωρίς. Βλέπετε εδώ και πολλά χρόνια, το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται  στις επιδόσεις των παιχτών εντός των  τεσσάρων γραμμών του παρκέ, αλλά στα τυπάκια αυτά που φορούν τα ΓΚΡΙ φανελάκια!!!

Πριν λοιπόν κάποιοι βιαστούν να με κατηγορήσουν, θα τονίσω πως ΝΑΙ. Είμαι προκατηλλημένος. Αλλά έχω τους λόγους μου. Έχουν δει ΠΟΛΛΑ τα μάτια μου, κύριοι. Στο σημερινό blog ξετυλίγω το κουβάρι των αναμνήσεών μου, περί διαιτητικών αποφάσεων και "λογικών". Αναμνήσεις που εξελίχθηκαν σε ΕΦΙΑΛΤΕΣ. Εφιάλτες που με στοιχείωνουν. Και με κάνουν προκατηλλημένο.

Από το 2006 και μετά, απ' όταν άρχισα να δραστηριοποιούμαι ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΑ με το μπάσκετ (εννοείται πως παρακολουθούσα από πολύ πιο νωρίς, αλλά κάπου στο 2006-2007 μετατράπηκα λίγο περισσότερο σε "μπασκετικό" οπαδό,  παρά σε ποδοσφαιρικό) έχω/έχουμε  ζήσει πραγματικά απίστευτες καταστάσεις.  Σκάνδαλα μεγατόνων, ιστορικές αποφάσεις και... αλλοιώσεις. Από την... τρυφερή και ανέμελη ηλικία των 21-22 ετών μου λοιπόν ξεκινά η ιστορία που θα σας διηγηθώ...

Τα πάντα ξεκίνησαν από τον ΑΞΕΧΑΣΤΟ Σκούνι! Ήταν 13/06/2007. Τότε ξεκίνησαν όλα. Ο νεανικός και αθλητικός Ολυμπιακός του Πεν, του Ντόμερκατ, του Ζίζιτς, του Άκερ και βέβαια των Μπουρούση, Βασιλόπουλου και του big-Σόφο, πάλεψε στα ίσια τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, βρέθηκε ένα βήμα πριν το break στο 3ο ματς της σειράς αλλά ο Τάσος Πηλοΐδης με το περίφημο non call (τότε άκουσα πρώτη φορά την έκφραση αυτή, μετά την άκουγα σχεδόν σε κάθε αιώνιο ματς!!!) του στέρησε την ευκαιρία αυτή. Αυτό ήταν το πρώτο από τα πολλά "μηνύματα" που πέρασαν από τότε οι γκρι. Αυτή ήταν η πρώτη στιγνή εκτέλεση. Έκτοτε ακολούθησαν μπόλικα non call. Από τον Παπαλουκά στο ΣΕΦ στους τελικούς του 2010αν δεν απατώμαι , μέχρι φέτος τον Τζαμέλ Μακλίν (πάλι ΣΕΦ) ο οποίος από το πρώτο του αιώνιο ματς πήρε γεύση (στα 3 φάουλ του σε 2' στον επαναληπτικό του ΟΑΚΑ, έπρεπε να ναι ψιλιασμένος!).

Επιστρέφουμε στο 2007. Είπαμε τότε ξεκίνησαν όλα. Μετά από λίγες μέρες, στον 5ο τελικό εκείνης της σειράς  ξεκίνησε "το γαϊτανάκι των 3ων περιόδων"... Σε άπειρα παιχνίδια (τελικών κυρίως) από τότε μέχρι και ΣΗΜΕΡΑ (ρωτήστε και τον Γιώργο Μπαρτζώκα) ο Ολυμπιακός προηγείτο στο ημίχρονο και στο 3ο δεκάλεπτο ΠΑΝΤΑ ο ΠΑΟ επιστράτευε ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ και ΠΑΝΤΑ έχτιζε ανατροπές και διαφορές! Κάπως έτσι, ΠΑΝΤΑ γύρναγε τα ματς! Η πράσινη άμυνα... ΠΑΝΤΑ έσφιγγε, οι ερυθρόλευκοι ΠΑΝΤΑ δεν μπορούσαν να κατεβάσουν καν τη μπάλα, στον Ολυμπιακο ΠΑΝΤΑ σφυρίζονταν αντιαθλητικά φάουλ, τεχνικές ποινές, επιθετικά εκτός φάσης κτλ κτλ. Βλέπαμε την ίδια ώρα από τον Παο, ΠΑΝΤΑ επικά κινητά σκριν (Μπατίστ)-εκεί  βασίστηκε το περιβόητο pick n roll game του, πανηγυρικά καλάθια και φάουλ (μέχρι και αντιαθλητικό και φάουλ έχει σκοράρει ο ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ) και ΠΑΝΤΑ γινόντουσαν απίστευτα πράσινα σερί. Συμπτώσεις 11 ετών... Μα πάντα;;; Κι όμως ΠΑΝΤΑ...

Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένες φάσεις (βασικά θα αναφέρω ελάχιστες πιο μετά!). Απλά θα τονίσω πως έχουν δει τα μάτια μου τον Μασιγιάουσκας, τον Κλέιζα, τον Τεόντοσιτς, τον Τσίλντρες, τον Γκριρ, τον Βούισιτς, τον  Μπέβερλι, τον ΜΠΟΥΡΟΥΣΗ, τον Βασιλόπουλο, τον Χάινς, τον Άντιτς, τον Λο, τον Σλούκα, τον Ντάνστον, τον Χάκετ και βέβαια τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη και τον Παπανικολάου και πολλούς άλλους παιχταράδες που χουν φορέσει την ερυθρόλευκη, να ΓΕΛΟΥΝ. Να γελούν από τα νεύρα τους. Να γελούν από τις απίστετες αποφάσεις των γκρι. Να γελούν από απόγνωση. Από συσσώρευση. Η κατάσταση βλέπετε θυμίζει περισσότερο κωμωδία παρά δράμα. Εξ ου και τα ΓΕΛΙΑ.

Έχω δει τον Γιαννάκη, τον Γκέρσον, τον Μπαρτζώκα και εσχάτως τον Σφαιρόπουλο να έρχονται στον Ολυμπιακό gentlemen, ήρεμοι και κύριοι και να αποχωρούν... τσαλακωμένοι, γεμάτοι νεύρα και με προφανή έλλειψη καθαρού μυαλού, γερασμένοι και αλλοιωμένοι από ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΑΤΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ!

Και βέβαια έχω δει (είπα θα αναφέρω λίγες φάσεις, εκτός από το μυθικό και αξεπέραστο non call του 3D, τον Σάρας να σκοράρει buzzer beater κάνοντας ΕΞΙ βήματα, έχω δει τον Πέκοβιτς να σκοράρει ΑΝΤΙΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΦΑΟΥΛ, τον Μπατίστ να ΣΠΑΕΙ ΠΟΔΙΑ σε ΚΑΘΕ ΣΚΡΙΝ του και βέβαια τον Διαμαντίδη να πατάει γραμμή ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ στον διαιτητή και να μην σφυρίζεται η παράβαση με τον Ολυμπιακό να χάνει ματς 7" πριν το τέλος.

Όλα τα παραπάνω, καθώς ξεκίνησαν από την ηλικία των 22 ετών και κυρίως επειδή συνεχίζουν μέχρι και σήμερα (διαθέτω πλέον τα έτη του Ιησού!)  ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ και σε ΚΑΘΕ ΜΑΤΣ, από αναμνήσεις μετατράπηκαν πια σε εφιάλτες. Εφιάλτες χρώματος γκρι. Σαν τα φανελάκια των κυρίων για τους οποίους γίνεται τόσος ντρόρος.

Οι τελικοί ξεκινούν την Κυριακή. Προσωπικά λοιπόν, το αγωνιστικό κομμάτι για εμένα περνά σε δεύτερη μοίρα. Θεωρώ ΔΕΔΟΜΕΝΟ πως ο Ολυμπιακός ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ θα αδικηθεί. Θεωρώ τον Παναθηναϊκό σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση. Αλλά και πέρυσι στο κάτω κάτω ήταν ο Ολυμπιακός σε καλύτερη. ΚΑΙ ΕΧΑΣΕ. Ο ΠΑΟ άραγε φέτος, αν η ομάδα μου παρουσιαστεί όπως πρέπει (που το περιμένω...) θα χάσει;;; Λίγες ώρες υπομονή και θα το μάθουμε!