Σιγουριά και προοπτική

Ο Ολυμπιακός, με την επάνοδο του Ανδρέα Γιαννιώτη, αυτή τη φορά ως βασικού, όχι απλά "δένει τον γάιδαρό του" κάτω από τα δοκάρια, αλλά προσδίδει σιγουριά και μεγάλη προοπτική... Γράφει ο Stouk

Ο Κάριους και οι γκάφες που έκανε στον τελικό του Champions League είναι αυτές τις μέρες της μόδας. Όλη αυτή η συζήτηση που έγινε γύρω από το όνομά του, μας υπενθυμίζει κάτι σημαντικό, όσον αφορά τις βασικές αρχές του ποδοσφαίρου.

Όσους καλούς αμυντικούς ή μέσους και να διαθέτει μια ομάδα, αν ο τερματοφύλακας είναι αφερέγγυος, τότε δύσκολα φτάνεις στην πηγή (οποιαδήποτε και αν είναι αυτή).

Ο Ολυμπιακός των νεώτερων χρόνων, μετά τον Νικοπολίδη, αλλά και πριν, δεν είχε ποτέ το κεφάλι του ήσυχο στη θέση του τερματοφύλακα.

Ο Ελέ ήταν ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Κατεργιαννάκης, Γεωργίου δεν μπορούσαν το κάτι παραπάνω. Μέγιερι ή του ύψους ή του βάθους. ο Ρομπέρτο σούπερ πρώτη σεζόν και μετά πτωτική πορεία. Ο Καπίνο τρομερό ταλέντο, αλλά δεν δούλευε και είχε και θέματα χαρακτήρα. Ο Προτό ήταν μεν σταθερός, αλλά μεγάλος σε ηλικία και χωρίς προοπτική.

Και φτάνουμε στο τώρα, όπου ο Αδρέας Γιαννιώτης είναι η επιλογή του Ολυμπιακού για τη φανέλα του βασικού. Για να ξέρουμε για ποιον μιλάμε, είναι ένα παιδί 26 ετών (τα κλείνει τον Δεκέμβρη) με ύψος 1,90, απολύτως δλδ κατάλληλο για τη θέση.

Πέραν όμως αυτών, έχει ήδη 2 γεμάτες σεζόν στην Superleague και μάλιστα και στις δύο ήταν από τους καλύτερους του πρωταθλήματος (φέτος αναδείχθηκε και mvp για τη θέση του). Η πρώτη (2016-2017) με τον Πανιώνιο και 33 συμμετοχές και η περσινή με τον Ατρόμητο με 26. Οι μεν κυανέρυθροι τερμάτισαν 5οι, ενώ ο Ατρόμητος 4ος με μια σούπερ πορεία.

Και στις δύο αυτές σεζόν, οι ομάδες του δεν δέχθηκαν πάνω από 23 γκολ (23 την πρώτη, 21 φέτος). Συνάμα, δεν ήταν πρώτος στο πρωτάθλημα στις αποκρούσεις. Αυτό σημαίνει 2 πράγματα. Πρώτον ότι ήταν καίριος στις επεμβάσεις του και δεύτερον ότι και η ομάδα δούλευε γι αυτόν, αφού είχε μπροστά του καλούς αμυντικούς και δεν "έτρωγε" φάσεις.

Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει έναν "πιτσιρικά" για βασικό, αλλά με τρομερό... potential, που λένε και στο manager! Ξέρει ότι αν τον θωρακίσει με καλούς αμυντικούς και καλό κέντρο, πολύ δύσκολα θα φάει γκολ "φάβα". Το παιδί έχει ταλέντο και τον απαραίτητο χαρακτήρα για να κάνει καριέρα.

Και αν για το πρώτο η εικόνα του στο γήπεδο μιλάει από μόνη της, για το δεύτερο η απόδειξη είναι προφανής:

Ο Γιαννιώτης δεν ήταν δανεικός στον Ατρόμητο. Είχε πάει με μεταγραφή, αλλά ο Ολυμπιακός με ένα συγκεκριμένο buy-out θα μπορούσε να τον κάνει ξανά δικό του. Οι Πειραιώτες το αποφάσισαν και έμενε μόνο η συγκατάθεση του παίκτη.

Ο ίδιος ο νεαρός, ο μόνος όρος που έθεσε για να επιστρέψει ήταν ένας: "θέλω να είμαι βασικός". Αυτό, μπορεί να ακούγεται λογικό σε κάποιους, αλλά φανερώνει πολλά πράγματα για τον ίδιο. Ο Ολυμπιακός δεν προέρχεται από σεζόν βελούδινη. Έχασε το πρωτάθλημα για 1η φορά μετά από 7 χρόνια και υπήρξαν αναταράξεις στην ομάδα. Επιπλέον, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ είναι πια δυνατοί τόσο στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό, οπότε και οι επόμενες σεζόν δεν θα είναι περίπατος για την ομάδα, όπως άλλες. Τέλος, λείπουν παίκτες από την άμυνα, όπως ο Αβραάμ, ο Μέλμπερκ, ο Μανωλάς, ο Άντζας, που έδιναν στον τερματοφύλακα μια σιγουριά ότι δεν θα σφυροκοπηθεί.

Σε αυτόν τον Ολυμπιακό "αποφάσισε" να έρθει ο Γιαννιώτης ως βασικός. Αν αυτό δεν δείχνει χαρακτήρα, κότσια και πίστη στον εαυτό του, τότε τι δείχνει;;;

Οπότε, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Νέος, ταλαντούχος, ήδη με πολλές εμπειρίες, με τουλάχιστον 9-10 χρόνια μπροστά του. Μεγάλη ευκαιρία για τον ίδιο για καριέρα, μεγάλη ευκαιρία και του Ολυμπιακού για να λύσει το πρόβλημά του για χρόνια.

ΥΣ: Φυσικά και δεν είναι τέλειο το παιδί. Ένα από τα μειονεκτήματά του είναι η  έλλειψη εμπειρίας σε πραγματικά μεγάλα ντέρμπι και φυσικά στην Ευρώπη. Δείχνει όμως ότι ακόμα και ένα τέτοιο μειονέκτημα μπορεί να το υπερκαλύψει.