Πανηγυρισμοί ...για τα πανηγύρια

Ο Paratiritis θυμίζει ότι ...δεν κάναμε και τίποτε σπουδαίο και πώς υπάρχει πολλή δουλειά μπροστά για να χαιρόμαστε στο μέλλον για πραγματικά επιτεύγματα της επίσημης αγαπημένης...

Ποιος θα φανταζότανε ποτέ ότι αυτό θα αποτελεί είδηση, ή  ακόμα και λόγο πανηγυρισμού. Κι’ όμως, είναι τόσα πολλά τα σκαλοπάτια που έχουμε κατέβει σαν φανέλα μετά το 2009, που ακόμα και μια νίκη επί της Πολωνίας φαντάζει …υπέρβαση.

Για να φτάσουμε εκεί, έπρεπε η μπασκετική εθνική να ζήσει τις …πρόωρες συνταξιοδοτήσεις μιάς σειράς ένδοξων στελεχών που βγήκαν από την πόρτα που άνοιξε πρώτος και καλύτερος ο Διαμαντίδης, και είχαν σαν αποτέλεσμα να μείνει ξεκρέμαστη η επόμενη φουρνιά - και φυσικά να έρχεται η μια αποτυχία πίσω από την άλλη . Τα τρένα των διακρίσεων σε Ευρωμπάσκετ, Μουντομπάσκετ και Ολυμπιάδες περνούσαν χωρίς να μπορέσουμε να ανέβουμε σε κανένα, αφού η ομάδα είχε πάψει να είναι το σημείο αναφοράς των κορυφαίων, και είχε γίνει πάρεργο και αγγαρεία.Έχοντας μείνει και κανα δυό  χρόνια χωρίς προπονητή, η Εθνική μας είχε γίνει η τελευταία τρύπα του ζουρνά του ελληνικού μπάσκετ. 

Πριν από λίγες εβδομάδες, λοιπόν, βρέθηκε επιτέλους εκλέκτορας,  ο Κώστας Μίσσας, μάζεψε ένα ρόστερ μέσα  στο  οποίο εμφανώς ξεχώριζε ο Γιάννης Αντετονκούμπο, παίξανε φιλικά με κάτι Αγγλίες, Ρουμανίες  και άλλες υπερδυνάμεις του μπάσκετ, και στην τελική ευθεία μάθαμε όλοι ότι ο Γιάννης δεν θα αγωνιστεί τελικά στο Ευρωμπάσκετ. Αυτό, λοιπόν το αδούλευτο και ευκαιριακό ρόστερ, έγινε και …κουτσό χάνοντας το μεγαλύτερο όνομά του. Κάπως έτσι φτάσαμε στην μακρινή Φινλανδία, όπου διαπιστώσαμε ότι σε κάθε τυχαίο δείγμα έξι ευρωπαικών ομάδων, υπάρχουν πιά τουλάχιστον τρείς που παίζουνε καλύτερο μπάσκετ από μας!

Επειδή το φαινόμενο είναι διαρκές και κλιμακούμενο, δεν θα σταθώ στις συγκυριακές αιτίες της κατάντιας μας. Θεωρώ ότι η βασική αιτία είναι η σταδιακή εγκατάλειψη της δουλειάς που γινόταν στο μπάσκετ στις δεκαετίες του '80 και του '90. Βγαίνουν φουρνιές ολόκληρες που , ναι μεν είναι γυμνασμένες και ξέρουν να παίζουν άμυνα, αλλά δεν ξέρουν να σουτάρουν!  Για πολλά χρόνια το κενό αυτό δεν φαινόταν γιατί παίζαμε εκπληκτική άμυνα και το ισορροπούσαμε, όταν όμως σταμάτησε αυτό, διαπιστώσαμε ότι ακόμα και οι Ισλανδοί, ακόμα και οι Ούγγροι έχουνε βγάλει καλύτερους σουτέρ από μας.

Στην «χρυσή» πενταετία του ελληνικού μπάσκετ (2005-2009) βρέθηκε μια πλειάδα από χαρισματικούς γκάρντ, που είχαν την δυνατότητα να ανακατεύουν την τράπουλα και να αποδιοργανώνουν όλες τις ομάδες. Μιλάω για τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Παπαλουκά και κοντά τους και τον Ζήση. Αυτά τα παιδιά φτάσανε την Ελλάδα πιο ψηλά και από την Ελλάδα του Γκάλη και του Γιαννάκη. Δεν μπόρεσαν, όμως, να διαχειριστούν το ταλέντο τους σε βάθος χρόνου, και αναγκάστηκαν όλοι αργά η γρήγορα  να διαλέξουν την επαγγελματική τους καριέρα. Έτσι έγιναν τροχοπέδη στην πορεία αυτής της ομάδας, γιατί οι αποχωρήσεις τους πλήγωσαν την ενότητα και τη συνέχεια αυτής της ομάδας. 

Σε επίπεδο ομοσπονδίας, η πορεία που ακολουθήσαμε ήταν ευθέως ανάλογη της ηλικιακής πορείας του …δικτάτορα Βασιλακόπουλου. Όσο ήταν νέος και είχε κέφια, το μπάσκετ πήγαινε ρολόι. Καθώς γέρασε και  κουράστηκε, δεν υπάρχει καμιά οργάνωση και κανένας προγραμματισμός. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς, δεκάδες καλούς προπονητές των κλιμακίων και οργώνουν τις γειτονιές και την επαρχία, να βγάζουν παιδιά και να τα δουλεύουν. Υπήρχε ενθουσιασμός, υπήρχε η λαχτάρα για το εθνόσημο . Τώρα, βλέπεις μια κατάσταση παγκοσμιοποιημένη , που τα ταλέντα κοιτούν προς την άλλη όχθη του Ατλαντικού, και που τα όνειρα των παιδιών είναι περισσότερο ατομικά και λιγότερο συλλογικά.  

Υπάρχει, βέβαια, μια γενιά ελλήνων  που βρήκε ρόλο στα μεγάλα σωματεία της Ευρωλίγκα, ελληνικά και ξένα, αλλά ελάχιστοι από αυτούς είναι πρώτα βιολιά. Φτάσαμε, λοιπόν, να ψάχνουμε τη φρεσκάδα και το κίνητρο σε δύο αδέλφια που μεγάλωσαν σαν μικροπωλητές στην ζούγκλα της  Αθήνας, τον Γιάννη και τον Θανάση. Στα μάτια τους βλέπω αυτό που έβλεπα στον Παναγιώτη Γιαννάκη όταν έπαιζε στον Ιωνικό Νίκαιας. Αυτή τη δίψα της γενιάς που δεν είχε ούτε να φάει, αλλά πάλεψε μέσα από τον αθλητισμό για την καταξίωση, για την τίμια  θέση της στον ήλιο. Τα παιδιά αυτά των Νιγηριανών έχουν τη φιλοδοξία που λείπει από τη χορτασμένη γενιά των ντόπιων εικοσάρηδων.

 

Και ίσως πρέπει να μπολιάσουμε την επόμενη γενιά με τον ενθουσιασμό κι άλλων  παιδιών από αυτά που μεγαλώνουν στα υπόγεια της πόλης με γονείς μεροκαματιάρηδες μετανάστες. Ίσως έτσι να ξαναβρούμε την γυαλάδα στο μάτι , το κίνητρο και την έκρηξη που χαρακτήριζαν την παλιά σχολή της Εθνικής Ελλάδας.  Άλλωστε αυτό συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, σε όλα τα ομαδικά σπορ. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, η πλειοψηφία των πρωταγωνιστών σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ελβετία, είναι παιδιά μεταναστών.

Αφήνω τελευταίο το θέμα της πορείας της Ελλάδας στους 16. Λογικά αυτή η πορεία θα τελειώσει το Σάββατο, αφού παίζουμε με μια ομάδα πληρέστερη, αλλά ακόμα και αν ξεπεράσουμε αυτόν το σκόπελο, δεν βλέπω κάτι που θα μας φτάσει στη ζώνη των μεταλλίων. Η Εθνική χρειάζεται εκ βάθρων αναδόμηση, χρειάζεται ανανέωση στην ομοσπονδία και προγραμματισμό σε βάθος τουλάχιστον δεκαετίας. Πρέπει να δοθούν κατευθύνσεις σε όσους προπονούν παιδιά να δίνουν έμφαση στην τεχνική τους βελτίωση, και όχι μόνο στα συστήματα και τη φυσική κατάσταση. 

Πρέπει, τέλος, να ξαναψάξουμε  για ταλέντα στις γειτονιές, στις «αλάνες», γιατί εκεί χτίστηκε το πάλαι ποτέ  θαύμα του ελληνικού μπάσκετ.

Paratiritis