Όσα χρόνια και αν περάσουν, όταν επίκειται ματς του Θρύλου στη Λεωφόρο, το μυαλό μας θα πηγαίνει πάντα πίσω, στην 21η Μαρτίου 2001, σε μια από τις πιο "ηδονικές" νύχτες της οπαδικής μας ζωής... Γράφει ο Stouk
Εκείνη η νύχτα στη "Λεωφόρο των στεναγμών", στον επαναληπτικό των προημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδος, ήταν το κάτι άλλο. Η απάντηση στις τότε παπαρολογίες των βάζελων, στον αμανέ που είχαν σηκώσει τόσο ψηλά λόγω της καλής τους πορείας εκείνης της σεζόν στην Ευρώπη (συνοδευόμενη με την κλασσική τους κωλοφαρδία), στο πλαίσιο του οποίου εκμηδένιζαν την ανωτερότητα του Ολυμπιακού στην Ελλάδα.
Μέσα σε όλα, προσθέστε και το 1-1 του πρώτου αγώνα (όπου ο Λυμπερόπουλος είχε κάνει την επική βλακεία να δείξει φανέλα στους οπαδούς), αλλά και την απουσία του φόβου και του τρόμου τους, Τζόλε.
Τον μέγα "καραφλό" είχε αντικαταστήσει στην 11άδα ο Λουτσιάνο, ο "μεταφραστής του Ζιοβάνι", όπως τον αποκαλούσαν οι κακεντρεχείς αντίπαλοι. Και εφόσον είχαν γλιτώσει από τον Τζόλε, είχαν το σκορ υπέρ τους, είχαν και το παιχνίδι στην έδρα τους, οι πράσινοι θεωρούσαν ότι η νύχτα τους θα ήταν εύκολη.
Είχαν χαρεί φαίνεται που είχαν επανέλθει στη Λεωφόρο μετά από χρόνια. Δεν υπολόγισαν φαίνεται ούτε τι είχε γίνει στο ματς του Πρωταθλήματος, που ο Ολυμπιακός τους είχε παίξει μπάλα εκεί μέσα και θα είχε φύγει με το 2πλό, αν είχε δοθεί το πέναλτι στον Άλβες, αλλά ούτε και τον Λουτσιάνο, που μύρισε αίμα και μπήκε στο γήπεδο σαν πεινασμένο βαμπίρ...
Στο 5ο λεπτό βγάζει ασίστ στον Αλεξανδρή με τακουνάκι - όνειρο και 5 λεπτά περίπου μετά βάζει το αλησμόνητο φάουλ σχεδόν από το σπίτι του, με 10.000 περίπου πράσινους να μένουν παγωτό και 5.000 γαύρους (ου μην και περισσότερους) να κάνουν πάρτι.
Ο Λυμπερόπουλος μείωσε προς στιγμήν, παίρνοντας το "ριμπάουντ" από χαμένο πέναλτι (απόφαση για γέλια) του Μπασινά, αλλά το γλέντι συνεχίστηκε από πέναλτι του Γεωργάτου, που γελοιοποίησε τον Λυμπερόπουλο, μαζεύοντας όλη την ομάδα στο κέντρο δείχνοντας όλοι μαζί τις πλάτες τους, ενώ μέχρι σήμερα κανείς από την τότε άμυνα του Παναθηναϊκού και τον Νικοπολίδη, έχουν καταλάβει τι έγινε στην πάσα του Νινιάδη και στο πλασέ του μάγου Ζίο.
Είναι αναμφίβολα μια αξέχαστη βραδιά, που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε σαν τρελοί. Μακάρι να είναι και σήμερα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου