Αυτά άλλαξε ο Σφαιρό...

Φαίνεται πως ο αγώνας με τη Ρεάλ αποτέλεσε ένα πολύ πρώιμο και χρήσιμο μάθημα για τον Γ. Σφαιρόπουλο, ο οποίος προχώρησε σε συγκεκριμένες αλλαγές, που ήταν και οι βασικές αιτίες του θριάμβου της Δευτέρας... Γράφει ο Stouk

1. Μιλουτίνοφ... case!

Αρχικά, η πρώτη αλλαγή ήρθε με το τζάμπολ του αγώνα, όπου είδαμε τον Κεμ Μπίρτς να ξεκινά στο βασικό σχήμα. Σε αντίθεση με ό, τι γινόταν μέχρι στιγμής, με τον Μιλουτίνοφ να παίρνει αυτό το ρόλο.

Όσο και αν στο σύγχρονο μπάσκετ οι starting five δεν είναι απαραίτητα και οι βασικοί πυλώνες μιας ομάδας, αυτό που συνέβαινε στην περίπτωση του Σέρβου center, ήταν όταν απέναντί του είχε πιο αθλητικούς παίκτες στη ρακέτα, αλλά και δεινούς σκόρερ στην περιφέρεια, μοιραία, με τον τρόπο που αμυνόταν, να παίρνει ρυθμό ο αντίπαλος με το ξεκίνημα.

Ο Σφαιρόπουλος πέρυσι ταλαιπωρούσε στην κυριολεξία τον Νίκολα, στέλνοντάς τον στην περιφέρεια για βοήθειες. Αυτό φυσικά τον έκανε ευάλωτο, γιατί τα πόδια του είναι αργά και είτε δεν εμπόδιζε την διείσδυση, είτε έκανε εύκολο φάουλ. Όλο αυτό του στερούσε ενέργεια και στην επίθεση, όπου (κακά τα ψέματα) δεν τροφοδοτούνταν σχεδόν καθόλου.

Φέτος ο Σέρβος εφαρμόζει τη γνωστή "βύθιση", περιμένοντας τον γκάρντ μέσα στη ρακέτα. Αυτό με τη Ρεάλ επέβη... μοιραίο, γιατί βοήθησε τον Γιούλ (σε συνδυασμό με την κακή άμυνα του Μάντζαρη) να βρει ρυθμό.

Με τον ΠΑΟ ο Σφαιρόπουλος ξεκίνησε τον Μπιρτς και ο Μίλου "κούμπωνε" με τον Μπουρούση. Ο κόουτς σε γενικές γραμμές έχει βρει τον τρόπο να διαχειρίζεται τον Νίκολα, γιατί από τη μια δεν είναι σύγχρονος ψηλός, αλλά από την άλλη μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε συγκεκριμένα ματς και απέναντι σε συγκεκριμένους αντιπάλους. Παίρνει την μπάλα πολύ πιο συχνά από πέρυσι και δείχνει βελτιωμένος και σε αυτό το κομμάτι

Επιτέλους... Παπαπέτρου!

Το καλοκαίρι ο Ολυμπιακός δεν απέκτησε 4άρι, για να μπει ο Παπαπέτρου πρώτη επιλογή πίσω από τον Πρίντεζη, με τον Αγραβάνη να παίζει και στις 2 θέσεις της ρακέτας.

Όμως, σε κανένα φιλικό, σε κανένα αγώνα Basket League και φυσικά ούτε στη Μαδρίτη δεν είδαμε τον Παπαπέτρου να αντικαθιστά τον υπαρχηγό. Ερχόταν μόνιμα πίσω και από τον Αγραβάνη.

Αυτό άλλαξε με τον ΠΑΟ και ο Παπαπέτρου έδειξε τι παίκτης είναι. Αυτός πρέπει να είναι το back up του Πρίντεζη. Φαίνεται με γυμνό μάτι. Επιπλέον, θα κάνει καλό και στον Αγραβάνη, που συνεχίζει να παίζει πιο πολύ παρορμητικά και λιγότερο τακτικά.

Τρέξε και άσε τους άλλους να κοιτούν...

Είναι δύσκολο για μια ομάδα που επί 2 χρόνια έπαιξε μπάσκετ με αμυντικούς προσανατολισμούς (ειδικά πέρυσι η λέξη "άμυνα" ήταν ευαγγέλιο για παίκτες και προπονητές) ξαφνικά να γίνει πυραυλοκίνητη. Θέλει το χρόνο της, θέλει μια καλή σειρά παιχνιδιών.

Πάντως με τον ΠΑΟ είδαμε τρέξιμο, είδαμε αιφνιδιασμούς, είδαμε ακόμα και σετ επιθέσεις να εκτελούνται στα 10-14΄΄. Κινητήριοι μοχλοί σε αυτό το είδους το παιχνίδι είναι οι Χάκετ (το σπούδασε σε Αρμάνι και Σιένα), Γκριν και Λοτζέσκι.

Για να μην αδικούμε την ομάδα, το ίδιο προσπάθησε να κάνει και στη Μαδρίτη, αλλά θες τα εύκολα λάθη, θες η κακή ψυχολογία, θες η τρομερή κατάσταση της Ρεάλ τρέναραν την προσπάθεια.

Η 4άδα με ΠΑΟ, Εφές, Αρμάνι, Μπασκόνια είναι ιδανική για να τεστάρει η ομάδα το πόσο fust n furius μπορεί να γίνει. Το πρώτο τεστ ήταν πετυχημένο, ενώ ο τρόπος παιχνιδιού των υπολοίπων ταιριάζει tamam σε αυτό που θέλει να εφαρμόσει ο Ολυμπιακός.

Ο Γιανκ κρίνει πολλά

Υπάρχει και ένα ερωτηματικό σε όλα αυτά. Με δεδομένο ότι  Μπιρτς είναι πολύ καλύτερος από ό, τι φανταζόμασταν και ο Γκριν δείχνει ότι μόλις βρει ρυθμό θα είναι πολυβόλο, ο Γιανκ κρίνει πολλά ως προς το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο Ολυμπιακός και πια διάρκεια θα έχει.

Έχουμε όλοι αγωνία, γιατί ο Αμερικανός είναι πραγματικός οδοστρωτήρας όταν είναι καλά, αλλά ακόμα ψάχνει τα πατήματά του. Μακάρι όλα να πάνε καλά και να επανέλθει, γιατί με αυτόν ο Ολυμπιακός δεν έχει ταβάνι. Το πιστεύω. Χωρίς τον καλό Γιανκ όμως, ή τον Δεκέμβρη πρέπει να βρεθεί ΚΑΛΟΣ αντικαταστάτης του ή θα πρέπει να χαμηλώσει λίγο το ταβάνι των στόχων μας, τουλάχιστον στην Ευρωλίγκα...

ΥΣ: Η συγκίνηση του Σφαιρόπουλου μετά το ματς, τη στιγμή που αφιέρωσε On camera τη νίκη στον Γίωργο Αγγελόπουλο, είναι από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Στιγμή που δείχνει το πόσο οικογένεια είναι ο Ολυμπιακός, ότι όλοι μαζί πονάνε και όλοι μαζί χαίρονται...