Περί Εθνικής...

Καιρός να πούμε κάποια πράγματα για το κατάντημα της Εθνικής μπάσκετ και ο Paratiritis δεν ...χαρίζεται! 

Παρακολουθούμε εδώ και χρόνια  μια ομάδα με τεράστια ιστορία και μεγάλες προοπτικές παρόντος και μέλλοντος να παραπαίει. Η ομάδα βγάζει μια εικόνα που αντιστοιχεί σε  ένα μίγμα αδιαφορίας, ασχετοσύνης, έλλειψης προγραμματισμού και δημοσιοϋπαλληλίας. Υπάρχει πάντα μια (αδικαιολόγητη πλέον) αισιοδοξία πριν από τις διοργανώσεις, μια αδιαφορία  κατά την διάρκεια, και αμέτρητες δικαιολογίες μετά . 

Στο προολυμπιακό του Τορίνο κατεβήκαμε με απουσίες που βγάζουν μάτι, αλλά μας λέγανε ότι θα μας οδηγούσε στους Ολυμπιακούς ο (συμπαθέστατος και ταλαντούχος) Αντετονκούμπο. Από πού ρε παιδιά  προέκυπτε αυτή η πρόβλεψη; Από τις προηγούμενες εμφανίσεις του με την Εθνική; Από την εμπειρία του στο ευρωπαικό μπάσκετ που περιορίζεται στην ομάδα του....Ζωγράφου; Ποιος σκέφτηκε να τον πλαισιώσει με τον αδελφό του, ο οποίος δεν έχει παίξει ΠΟΥΘΕΝΑ πέρα από κάτι δευτερότριτα αμερικάνικα βαριετέ; Στα σαρανταφεύγα μου, έχω δει αμέτρητους καλούς παίκτες του ΝΒΑ να καθίστανται κομπάρσοι  στο μπάσκετ της FIBA. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για παίκτες σαν τον Γιάννη, που χρειάζονται πολύ χώρο για να ξεδιπλώσουν το παιχνίδι τους.

 Και μετά, δεν είναι ντροπή να έχουμε στην περιφέρεια της Ελλάδας μόνο Περπέρογλου, Καλάθη, Μάντζαρη και … Αθηναίου; Δύο γκάρντ δηλαδή ουσιαστικά, από την στιγμή που ο Μάντζαρης είναι ντεφορμέ και Αθηναίου φυσικά δεν υφίσταται όταν μιλάμε για Εθνική Ελλάδος. Δεν θα πω για τον Παππά, γιατί έχω βαρεθεί να λέω ότι είναι ο καλύτερος γκάρντ της γενιάς του. Θα  πω ότι μπορούσε να καλέσει τουλάχιστον 10 έλληνες γκάρντ που τουλάχιστον  ΕΠΑΙΞΑΝ ΒΑΣΙΚΟΙ  στις ομάδες τους την περασμένη σεζόν .Θα πω, επίσης,  για τον Καλάθη  ότι είναι απορίας άξιο το πόσο μπορεί να καταστρέψει το παιχνίδι της Εθνικής ένας παίκτης με φαινομενικά καλά στοιχεία. Ειλικρινά, με βάση τις εμφανίσεις του Νικ στις δύο τελευταίες διοργανώσεις, πρέπει να του …απαγορευτεί  η είσοδος σε αγώνα της Εθνικής ακόμα και ως θεατή!

Για τους ψηλούς, ΟΚ, διαφωνώ σε κάποια πράγματα, αλλά δεν ήταν τόσο άδειο το ρόστερ.  Αυτό που ήταν εμφανές, όσο και θλιβερό ήταν το θέμα της αδιαφορίας. Ας παραδεχτούμε ότι τουλάχιστον οι μισοί από τους παρόντες δεν είχαν καμιά όρεξη να τρέχουν καλοκαιριάτικα στην ….χειμωνιάτικη Βραζιλία για ένα τουρνουά  χωρίς καμιά απολύτως πιθανότητα διακρισης , αφου και τα μεγάλα αστέρια της ομάδας την εχουν «κάνει» με ελαφρά πηδηματάκια . Άρα, λοιπόν, η μαγεία εχει  χαθεί. Ξεκινώντας από τον Διαμαντίδη, το πουλόβερ  ξηλώνεται συνεχώς. Από τον Τόνυ Πάρκερ μέχρι τον Νοβίτσκι και τον Ναβάρο, όλοι οι μεγάλοι του μπάσκετ  δεν εγκατέλειψαν ποτέ την εθνική τους. Εδώ  είμαστε για το «Κάτι Κουρασμένα Παλληκάρια»  με τον μακαρίτη τον Λάμπρο Κωνσταντάρα!

Η Εθνική μας χρειάζεται ένα καινούργιο «συμβόλαιο τιμής». Πρέπει να ξαναγίνει μια ομάδα στην οποία μπαίνεις και δεν βγαίνεις, πρώτον γιατί δεν σε βγάζουνε εύκολα και δεύτερον γιατί είναι τιμή σου να παραμένεις. Πρέπει η Ομοσπονδία να σκεφτεί σοβαρά για τα κίνητρα και τα αντικίνητρα των όσων είναι σε αυτό το «κλάμπ». Να αμείβονται  καλά, να ασφαλίζονται καλά, αλλά και να έχουν κάτι να χάσουν όταν αδιαφορούν. Το κυριότερο όμως είναι να αφήσουν όλοι  κατά μέρος τις δικαιολογίες  και να παραδεχτούνε ότι  έχουμε μια Εθνική αποτυχημένη  και πρέπει να φτιάξουμε μια άλλη. Δεν βοηθάει να λέμε «είναι μια νέα ομάδα που χτίζεται» . 

Το μόνο που έχω δει να χτίζεται τα τελευταία χρόνια είναι ντουβάρια από τα …τούβλα που ρίχνουν οι διεθνείς μας παριστάνοντας ότι σουτάρουν...

Paratiritis