Ένα «αντίο» στον Γιάννη Αλαφούζο

«Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»

                                                                                   Ν. Καζαντζάκης

Αυτή τη φράση θα έπρεπε να έχει κορνιζαρισμένη πάνω από την καρέκλα του κάθε υγιής άνθρωπος που θέλει να κάνει τον παράγοντα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και ειδικά  στην Ελλάδα, όπου η ευθύνη είναι ορφανή και την πετάει ο ένας στον άλλον με χαρακτηριστική ευκολία

Ο Αλαφούζος φεύγει σαν αποτυχημένος.  Απέτυχε για τον απλούστατο λόγο ότι είχε πειστεί ότι το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είχε χρώμα και το χρώμα αυτό ήταν το κόκκινο. Δεν του πέρασε από το μυαλό  ότι με τις «συμμαχίες» του απλά νομιμοποίησε τους επόμενους λεφτάδες που θα πατούσαν απάνω του για να στήσουν μια αυτοκρατορία ακόμα πιό ανήθικη και πάντως ελάχιστα στηριγμένη στην αγωνιστική αξία σε σύγκριση με αυτήν του Ολυμπιακού. Δεν του πέρασε από το μυαλό ούτε ότι όσοι πάτησαν απάνω του επικοινωνιακά για να θεμελιώσουν ένα καινούργιο καθεστώς, θα στραφούν εναντίον του και θα τον πετάξουν σαν χρησιμοποιημένο προφυλακτικό. 

Τέλος, δεν κατάλαβε το σημαντικότερο, το ότι ο πραγματικός εχθρός είναι μέσα σε κάθε σωματείο και όχι απέναντι. Ο εχθρός είναι οι κακομαθημένοι χούλιγκαν, που τους δίνεις άλλοθι και τους οπλίζεις  με τα «παράγκα και όραμα» και τις υπόλοιπες σαχλαμάρες που  χαρακτήρισαν την εποχή σου. Αυτοί θα σε γκρεμίσουν, αυτοί θα σου δαγκώσουν το χέρι νομοτελειακά, όσο και να τους ταϊσεις. Ο εχθρός είναι η  κακοπιστία που καλλιεργείς  σε όλες τις κατηγορίες και ηλικίες των φιλάθλων σου, δηλητηριάζοντάς τους με το μίσος κατά του «αιώνιου», και φουντώνοντάς το με επίσημες ανακοινώσεις μισαλλοδοξίας και συνομωσιολογίας.

Αν όμως, Γιάννη Αλαφούζo, είχες κατά νου τη φράση του Καζαντζάκη, η στόχευσή σου θα ήταν να βάλεις ένα λιθαράκι για το σταμάτημα των κακώς κειμένων στο ίδιο σου το μαγαζί. Θα έψαχνες να πάρεις απάνω σου τις ευθύνες για τις ήττες, για τα επεισόδια βίας, για τα πισωγυρίσματα. Θα έλεγες «τιμωρείστε μας αυστηρά» για να κλονιστούν όσοι αγαπάνε πραγματικά την ομάδα. Αν τα έκανες όλα αυτά, ομάδα πάλι δεν θα είχες, αλλά θα έφευγες έχοντας μια θετική συνεισφορά στον Παναθηναϊκό και στο ελληνικό ποδόσφαιρο γενικότερα.

Τώρα θα σε θυμούνται μόνο για τις κραυγές και τις αποτυχίες….

Paratiritis