Εδώ είναι το ταξίδι...

Ο Court Central κάνει τη δική του αποτίμηση της καλύτερης σειράς τελικών στην Iστορία, νιώθει πως μια διαδρομή ζωής βρίσκεται μόλις στα ξεκινήματά της και διαπράττει την ύβριν φωνάζοντας "ο Σπανούλης είναι πάνω από τον Γκάλη!"

Ήμουν ακόμη μαθητής Δημοτικού, όταν πήγαινα στο σχολείο έχοντας για πρώτη φορά μια μπάλλα μπάσκετ στα χέρια μου. Πολλοί συμμαθητές με ρωτούσαν τότε "γιατί είναι πιο μικρή αυτή η μεντεσίν μπολ;" κι εγώ, προφανώς αμήχανα, τους απαντούσα ότι "είναι μπάλλα του μπάσκετ, όχι μεντεσίν για ασκήσεις!"

Δεν γνώριζα, βέβαια, από τότε ότι κρατούσα στα χέρια μου έναν θαυμαστό κόσμο που, αν στην πορεία τού αφιερωνόσουν με τον τρόπο που μπορούσες, θα σού αποκάλυπτε μια πραγματική μαγεία, θα σού δημιουργούσε έναν εθισμό από τον οποίο δεν μπορείς -και δεν θέλεις -ποτέ να ξεφύγεις. 

Η μαγεία 

Το μπάσκετ, φίλοι μου, είναι ΤΟ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ ΑΘΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ! Κάποιοι το θεωρούν ελιτίστικο γιατί, για να το παίξεις στο υψηλότερο επίπεδο, πρέπει να είσαι ψηλός, από 1,80 και πάνω. Όμως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ! Γιατί είναι φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο -τί μαγική έμπνευση είχε ο Τζέιμς Νέισμιθ, έναν αιώνα και ένα τέταρτο αιώνα πριν - ώστε, αυτός που δεν μπορεί να αγωνιστεί, να συμμετέχει με την ίδια ένταση και πάθος με αυτούς που είναι στις τέσσερις γραμμές. Και αυτό δεν συμβαίνει σε οποιοδήποτε άλλο σπορ, όσο μεγάλες συγκινήσεις και αν εκείνο προσφέρει...

Η φετινή σειρά τελικών ήταν αναμφίβολα η καλύτερη της Ιστορίας! Όσο και να γυρίσω πίσω, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη διαδικασία με τέτοια πλοκή. Με τόσο αμφίρροπες και με συνεχείς ανατροπές όλες τις αναμετρήσεις, με τα πάντα, τελικά, να κρίνονται σε ένα σουτ. σε μία άμυνα, σε μια στιγμή ενέργειας και ψυχικής δύναμης που εσύ είχες και δεν είχε ο άλλος. Θυμάμαι τελικούς μεταξύ των "αιωνίων" στη δεκαετία του ΄70 με τα πάνινα All Star και τα ρομαντικά πλακώματα ανάμεσα στους παίκτες, θυμάμαι τις ομηρικές μάχες της Θεσσαλονίκης, στο Αλεξάνδρειο, θυμάμαι την παντοκρατορία του Ολυμπιακού στη μισή δεκαετία του ΄90 και τις προσπάθειες εκθρόνισης, θυμάμαι τις συγκρούσεις της δεκαετίας του 2000, από το δεύτερο μισό της οποίας αρχίζουν και μπαίνουν ανεξίτηλες και εξωαγωνιστικές σφραγίδες...

Δεν μπορώ να βρώ κάτι καλύτερο! Δεν μπορώ να βρω δύο τελικούς της ίδιας σειράς να κρίνονται στο τελευταίο σουτ, έναν στο σουτ που δεν έγινε και έναν ακόμη με ανατροπή κόντρα στη ροή του αγώνα. 

Οι αγωνιστικές ισορροπίες 

Θέλω, όμως, να κάνω και αγωνιστική, όχι μόνο "συναισθηματική", ας πούμε, προσέγγιση. Και θα προσπαθήσω να πάρω τα ματς χωριστά, επιχειρώντας να μην χάσω την αίσθηση ότι ανήκουν σε ένα σύνολο...

Στο πρώτο του ΣΕΦ, ο Παναθηναϊκός είναι πολύ πιο έτοιμος και ο Ολυμπιακός δείχνει επηρεασμένος από το μίνι καθισιό που έφερε το "σκούπισμα" της ΑΕΚ. Ο Πεδουλάκης παρουσιάζει τις συνήθεις σύνθετες άμυνες και στην επίθεση δίνει εντολή στα γκαρντ να διαβάζουν τα κενά που αφήνουν οι βοήθειες που παίζει ο Σφαιρόπουλος στην άμυνα. Ο τελευταίος επιμένει ανεξήγητα σε αυτό το στιλ παιχνιδιού που έχει σκοτώσει φέτος τον Ολυμπιακό έξω από τα 6,75 μ. κι όταν στο ματς αναπροσαρμόζει σε συνεχείς αλλαγές, χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει την στρατηγική "αφήστε τον Καλάθη να σουτάρει", αποδεικνύεται η ομάδα απροετοίμαστη, αφού τα drive και τα καρφώματα (επτά τον αριθμό, χωρίς ούτε έναν αιφνιδιασμό!) απέναντι σε set άμυνες πάνε σύννεφο. Η χαλαρότητα στη διεκδίκηση του αμυνικού rebound και η τελευταία επίθεση που, ουσιαστικά, δεν εκδηλώθηκε ποτέ, δείχνει πόσο ανέτοιμος ήταν ο Ολυμπιακός για αυτό το παιχνίδι, με πρόσθετη απορία την μη χρησιμοποίηση του Αγραβάνη, ο οποίος ερχόταν από πολύ καλή σειρά με την ΑΕΚ, δείχνοντας ότι θέλει να κερδίσει μια χαμένη για αυτόν χρονιά. 

Στο πρώτο του ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός παίζει από τον αρχή με συνεχείς αλλαγές και είναι από την αρχή μελετημένος. Ωστόσο, προδίδεται από σημαντικά του ατού, αφού Μάντζαρης, Παπανικολάου είναι για δεύτερο σερί ματς κάκιστοι, ενώ ο Χάκετ μέτριος. Αυτό που κάποιος διακρίνει, πάντως, με ευκολία είναι ότι ο Πεδουλάκης δεν έχει νέες ιδέες - ίσως γιατί δεν περιμένει ότι ο Σφαιρόπουλος θα άλλαζε το παιχνίδι που παίζει όλη την χρονιά. Μοιραία το σκορ χαμηλώνει κατά 15 πόντους για κάθε ομάδα, ωστόσο είναι εμφανής η διαφορά σε σχέση με παλαιότερους τελικούς στο ΟΑΚΑ που ακούει στην φράση "η ηρεμία του Σπανούλη". Αυτή φέρνει το buzzer beater στο τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου - το σημαντικότερο των τελικών, αφού αν πήγαινε έξω, η σειρά θα ήταν στο 2-0. 

Στο δεύτερο του ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός ξεκινά και πάλι με παγίδες, ίσως γιατί πίστευε ο Σφαιρόπουλος πως ο Πεδουλάκης θα είναι προετοιμασμένος για αλλαγές σε όλα τα σκριν. Ο coach των "πρασίνων", ωστόσο, έχει βγάλει καινούργιο μενού στην επίθεση, με τους Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη αλλά και με πολύ σωστό διάβασμα της άμυνας που έφερνε σειρά επιθέσεων με miss match: είτε οι ψηλοί πάνω στα τριάρια του Ολυμπιακού, είτε τα τριάρια του Παναθηναϊκού πάνω στα ερυθρόλευκα γκαρντ. Ο Ολυμπιακός και πάλι φαίνεται να λειτουργεί με ένστικτο και όχι με προγραμματισμό, αλλά όλοι στον Πειραιά γνωρίζουν πως, αν βρεθεί ένας καταλύτης να γυρίσει το ματς, κάποια στιγμή η ομαδική λειτουργία θα αποκατασταθεί, καθώς Μάντζαρης και Παπανικολάου δεν γίνεται να μην εμφανίζονταν στη σειρά. Βρέθηκαν τρεις καταλύτες, ο Παπαπέτρου, ο κόσμος και ο ήρεμος και ξεκούραστος Σπανούλης, ο οποίος δεν έρχεται έξω από όλη την άμυνα στη συνέχεια του pick'n'roll που δεν έχει κλείσει, αλλά από μέσα, με λιγότερη δική του κατοχή στην μπάλλα, ώστε να εκμεταλλευθεί τα σκριν στην κίνηση και να παίζει ένας εναντίον ενός. Έντεκα πόντοι σε τρία λεπτά από τον αρχηγό και 2-1.

Στο title game του ΟΑΚΑ, οι δύο two-time Euroleague winners φωνάζουν "παρών" και ο Ολυμπιακός είναι πραγματική ομάδα, ξεφεύγοντας δύο φορές με έντεκα πόντους, στην πρώτη και στην τρίτη περίοδο και δίνοντας συστηματικά το σουτ στον Καλάθη, παίζοντας και με την ψυχολογία του. Λείπουν όμως τα ποσταρίσματα του Πρίντεζη και τα σουτ του Λοτζέσκι (ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ ΠΛΗΡΗΣ ΦΕΤΟΣ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ), ενώ ο Παναθηναϊκός στηρίζεται κυρίως στο πάθος των βετεράνων του και στην εντολή που έχει ο Παππάς να είναι πάντα κάτω από το καλάθι του Ολυμπιακού στην επίθεση, είτε για να πρεσάρει την πρώτη πάσα είτε για να διεκδικήσει το ριμπάουντ, επωφελούμενος από τα block out ανάμεσα στους ψηλούς. Ο ΠΑΟ βγάζει και πάλι ποσταρίσματα, αλλά η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είναι soft. Όμως στην επίθεση, λείπουν οι βολές! Για να μην νομίζετε ότι θα αφήσω στην άκρη το αγαπημένο μου σπορ, έχω να σας επισημάνω ότι καταρρίφθηκε το ρεκόρ του δεύτερου τελικού του 2011, τότε που Χριστοδούλου, Φούφης και Ψαριανός είχαν αφήσει χωρίς βολή επί 20 λεπτά τον Ολυμπιακό. Τώρα, Χριστοδούλου, Σχινάς και Μητσόπουλος, έχοντας γενικά αφήσει το κατς σε πολλές φάσεις ένθεν κι ένθεν, άφησαν τους πρωταθλητές χωρίς βολή από το 18' ως το ...45' όταν έγινε σκόπιμα φάουλ στον Χάκετ, αφού ο Παναθηναϊκός κινδύνευε με ισοφάριση από τρίποντο. Αν η μπασκετική παρέα του Red Philosopher έπαιζε επί 27 λεπτά με τους Golden State Warriors, ένα φάουλ στο σουτ θα το έπαιρνε σίγουρα! Ακόμη και το ηθελημένο τριπλό φάουλ του Διαμαντίδη στον Χάντερ στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας, ο Τόμι δεν τόλμησε να το δώσει: πήγε να μας τρελάνει ο (πρώην πλέον) αρχηγός του ΠΑΟ διαμαρτυρόμενος, αλλά η λογική λέει ότι με το ματς ισόπαλο και 10-12 δεύτερα να απομένουν, αν κάποιος πήγαινε στις βολές, αυτός θα κέρδιζε -και όχι εκείνος που θα είχε μετά μια επίθεση "¨του σκοτωμού". Να επιμείνω λίγο: η φάση αυτή, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η επιτομή του συστήματος που κινεί τα νήματα του παρασκηνίου: ο Ολυμπιακός έχει στείλει τον Χάντερ πίσω στην άμυνα, χωρίς αυτός να κινείται προς την μπάλλα, ώστε αν πάρει φάουλ να είναι ο ορισμός του αντιαθλητικού. Ο Σχινάς γνωρίζοντας ότι αν δώσει κάτι, θα πρέπει να δώσει αντιαθλητικό, κάνει πως δεν τρέχει τίποτε. Και ο Διαμαντίδης, γνωρίζοντας ότι ο Σχινάς με τίποτε δεν θα τού έδινε αντιαθλητικό, ουρλιάζει "σφύρα το, δεν με βλέπεις;" Ο Διαμαντίδης, στο τελευταίο ματς της μακράς καριέρας του...

Το κομβικό σημείο ήταν σαφώς το τρίποντο του Μάντζαρη, έπειτα από το team rebound του άστοχου στις βολές Χάκετ. Για τους παλαιότερους, το παρομοιάζω με τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987: οι κρίσιμες βολές ήταν αυτές του Λιβέρη Ανδρίτσου που είχαν στείλει το ματς στην επική παράταση, αλλά η Ιστορία έγραψε τις νικητήριες βολές του "τίμιου γίγαντα" Αργύρη Καμπούρη. Έτσι και τώρα, το τρίποντο που στέλνει στο ματς στη δεύτερη παράταση περνά στη σκιά του μεγαλειώδους buzzer beater του αρχηγού. Δεν έκανε φάουλ ο Πεδουλάκης; Μα ούτε ο Σφαιρόπουλος έχει κάνει, ούτε ο Μπαρτζώκας, ούτε ο Ομπράντοβιτς, ούτε ο Πόποβιτς! Δεν κάνεις φάουλ, όντας δύο πόντους μπροστά και απέχοντας δευτερόλεπτα από τη νίκη, Δεν ρισκάρεις να δώσεις δύο σουτ που κατά 75%-80% πάνε μέσα. Παίζεις άμυνα και προετοιμάζεσαι απέναντι στο τρίποντο που έχει 30%-35% πιθανότητες. Αν μπει, έχασες, όμως δεν πας κόντρα στη λογική....

Ο νέος Σπανούλης 

Θεωρώ τον coach Μπαρτζώκα τον πληρέστερο Έλληνα προπονητή, υπό την έννοια ότι οι ομάδες του παίζουν το θεαματικότερο μπάσκετ και με πολλά επιθετικά συστήματα. Όμως, ο coach Σφαιρόπουλος πέτυχε κάτι που το ζητούσαμε όλοι απεγνωσμένα κάποια χρόνια τώρα: πρώτον, να βρει εναλλακτικό τρόπο επίθεσης για τον αρχηγό, όταν αυτός έχει απέναντί του ψηλότερους παίκτες. Και αυτός δεν ήταν άλλος από μία μετατροπή του Kill Bill σε ένα δυαροτριάρι που ξεκινά την επίθεση από χαμηλά και από τα σκριν βγαίνει έξω, χωρίς βεβαίως επιλογή να ποστάρει, αλλά παίζοντας το αγαπημένο του ένας εναντίον ενός το οποίο είναι ακόμη αξιόπιστο στον drive και ακαταμάχητο στο step back ή step aside τρίποντο. Θα το δούμε πολύ, πιστεύω, στο μέλλον αυτό το παιχνίδι-ακόμη και με τον αρχηγό να βγαίνει ξεκούραστος στην weak. Και, βεβαίως, πιστώνω στον Σφαιρόπουλο το ότι ακριβώς αυτή η εναλλακτική επίθεση έφερε και την ηρεμία στο μυαλό του εμβληματικού αρχηγού, κάτι που δεν είχαμε δει σχεδόν ποτέ κυρίως στο ΟΑΚΑ. 

Θα γράψω κάτι εδώ που μού βγαίνει έπειτα από πολλή σκέψη και από το ξετύλιγμα στο μυαλό μπασκετικών παραστάσεων μιας 30ετίας. Ίσως δεν αρέσει σε πολλούς, αλλά θα το γράψω: ο Βασίλης Σπανούλης είναι πάνω από τον Νίκο Γκάλη! Ναι, τον θεό Νίκο Γκάλη. Το μπάσκετ ήταν διαφορετικό τότε, πολύ πιο απλό, με λιγότερες σύνθετες άμυνες. Ο Νίκος ήταν ένα απίστευτο one man show -μόνο με τον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς μπορούσε να συγκριθεί -με επιθέσεις ένας εναντίον όλων. Όμως δεν θυμάμαι τα winning shots, την τελευταία για αυτόν σχεδιασμένη επίθεση στις ομηρικές μάχες της Εθνικής και του Άρη. Τα μπασκετικά προσόντα του Γκάλη ήταν αδιανόητα: το σπάσιμο μέσης, το άλμα, η παραμονή στον αέρα, η επαφή με το καλάθι. Όμως, ο Βασίλης Σπανούλης είναι πιθανότατα ο πιο καθοριστικός παίκτης στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στην ίδια ευθεία με τον Ντίνο Ράτζα και τον Βλάντε Ντίβατς που γνώριζες ότι στη δύσκολη τελευταία επίθεση θα βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Αυτοί, βέβαια, ήταν seven -footers, ο Kill Bill βλέπει τον κόσμο από το πιο σεμνό 1,93 μ. -και αυτό κάνει ακόμη μεγαλύτερη την αξία του, αφού το καθοριστικό σουτ δεν θα γίνει από τα τρία μέτρα, αλλά από τα 22-25 πόδια....

Και νομίζω πώς ξέρω ποιός είναι ο στόχος του μεγαλύτερου αθλητή που έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο: να παίξει μέχρι να περάσει στην πρώτη θέση των σκόρερ όλων των εποχών της Ευρωλίγκας τον Ναβάρο (είναι πίσω του 925 πόντους) και στην πρώτη θέση των πασέρ τον Διαμαντίδη (υστερεί κατά 304, περνά άμεσα τον Παπαλουκά που έχει 26 περισσότερες, αλλά πρέπει να "προσέχει" τον Μίλος που υπολείπεται μόνο κατά 22 πάσες του αρχηγού). Χρειάζεται περίπου εβδομήντα παιχνίδια, δύο γεμάτες σεζόν, αλλά βέβαια στο σκοράρισμα θα πρέπει να δούμε πόσο ακόμη θα παίξει ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερός του "La Bomba", πραγματικό ιερό τέρας των courts.

Ο νέος Ολυμπιακός

Θέλω πολύ έναν μεγάλο σέντερ στην θέση του Χάντερ που μάς αποχαιρετά με τεράστια αξιοπρέπεια και σημαντική προσφορά. Το μυαλό όλων είναι προφανές σε ποιον πάει και θεωρώ ότι οι συνθήκες είναι ωριμότερες παρά ποτέ. 

Θέλω έναν μεγάλο σκόρερ, να παίρνει σουτ αλλά και να δημιουργεί φάσεις όταν οι άμυνες σφίγγουν επάνω του. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιος παίκτης, ίσως ο Βασίλης να έχει κάποιες ιδέες για το ιδανικό του συμπλήρωμα.

Θέλω, με φόντο τα περισσότερα παιχνίδια της χρονιάς, να γεμίσει περισσότερο το ρόστερ, ίσως με την επιστροφή του πιο ψημένου Καββαδά για την τελευταία του ευκαιρία και με έναν ακόμη ταλαντούχο στο 4-5 που ίσως να έρθει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αντί υστερόγραφου: δεν περιμένω ούτε φέτος ξένο 4άρι για back up του Πρίντεζη, θα είναι για μένα έκπληξη! Ο Σφαιρόπουλος, δικαιωμένος από την έκβαση του πρωταθλήματος, θα στηρίξει την επένδυση στον Αγραβάνη και, δευτερευόντως (αφού θα παίζει περισσότερο στο "3"), ο οποίος πραγματικά έσωσε μια διαγραφόμενη ως χαμένη χρονιά. 

Και θέλω, βέβαια, τον κορμό να μείνει όπως είναι: Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Αθηναίου, Λοτζέσκι, Γιανγκ, Χάκετ, Μιλουτίνοβ (τεράστια επένδυση), Στρόμπερι (αν δεχθεί ένα χαμηλότερο, ίσως, συμβόλαιο, ο προπονητής τον θέλει σαφώς, ήταν ο μόνος από τους ξένους που μνημόνευσε στις δηλώσεις του, μαζί με τον Χάκετ και τον Λοτζέσκι, ως μέρους του αδιάσπαστου συνόλου) και όποιο από τα πιτσιρίκια κριθούν ότι μπορούν να πάρουν χρόνο και να βοηθήσουν. Δεκαέξι-δεκαεπά παίκτες μιας ομάδας συμπαγούς, δομημένης με λογική, θωρακισμένης ενόψει ενός Μαραθωνίου και ικανής να ξαναπαίξει στο Final Four.

Εδώ είναι το ταξίδι, φίλοι μου και έτσι θα ήθελα να το ταξιδέψουμε. Για αυτό που είμαι βέβαιος είναι το ότι έχουμε μόλις ξεκινήσει αλλά και ότι οι καπεταναίοι έχουν μεγάλα κέφια και ξέρουν να κρατούν σωστά το τιμόνι! Δύο Ευρωλίγκες, τέσσερις τελικοί, πέντε Final Four, τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα από το 2009, αλλά ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ...

Court Central