Οι πιο πολλοί, λογικά, το μετάνιωσαν...

Το πρόβλημα των τελευταίων 2-3 ετών στον Ολυμπιακό είναι η έλλειψη ποιοτικών ξένων. Η ομάδα μπορεί να έχει τέσσερις τελικούς την τελευταία εξαετία, αλλά αυτό συνέβη κυρίως λόγω του Θρυλικού ελληνικού κορμού της. Στο πρόσφατο παρελθόν βέβαια φόρεσαν την φανέλα της ομάδας, πολλοί καλοί ξένοι οι οποίοι πρόσφεραν τα μέγιστα, αλλά όλοι -ο καθένας για διαφορετικούς λόγους- αποχώρησαν εν τέλει από την ομάδα.
Στο σημερινό blog θυμόμαστε τις μεγάλες και πικρές ερυθρόλευκες  αποχωρήσεις των τελευταίων ετών (από το 2013 και μετά), καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι μάλλον το μετάνιωσαν που άφησαν τον Ολυμπιακό.
Επιμελείται ο Αντιδραστικός

Σπανούλης-Πρίντεζης-Παπανικολάου-Μάντζαρης είναι ο Θρυλικός ερυθρόλευκος κορμός, με τους πιο πρόσφατους Παπαπέτρου-Αγραβάνη, να προστίθενται με λίγα χρόνια καθυστέρηση. Τα τελευταία χρόνια πλην του φοβερού Μιλουτίνοφ, λίγοι ξένοι έχουν καταφέρει να σηκώσουν το βάρος της ερυθρόλευκης φανέλας. Αυτό άλλωστε είναι και το πρόβλημα της ομάδας, ειδικά την τελευταία διετία.

Σήμερα θα μιλήσουμε για τους μεγάλους και πετυχημένους παίχτες που αποχώρησαν από τον Θρύλο από το 2013 και μετά. Δυστυχώς όλοι οι καλοί ξένοι (και όχι μόνο) βρήκαν καλύτερα συμβόλαια από τους λυσσασμένους πάμπλουτους ανταγωνιστές της ομάδας και εν τέλει έφυγαν.

Χάινς... ο πρώτος

Αυτός που άνοιξε το χορό των μεγάλων αποχωρήσεων ήταν ο combo-ΓΙΓΑΝΤΑΣ Κάιλ Χάινς το 2013 (τον τρελάρα Ντόρσεϊ δεν τον υπολογίζω καν). Ακρογωνιαίος λίθος των δύο Euroleague σε Πόλη και Λονδίνο. Προφανώς μετά από τα δυο back2back Ευρωπαϊκά και το ένα ελληνικό πρωτάθλημα ένιωσε κορεσμένος και έφυγε για την ΤΣΣΚΑ στην οποία είναι μέχρι σήμερα, με 7ψήφια συμβόλαια.
Έχει πάρει μία ακόμα Euroleague, ενώ  έχει χάσει δυο ημιτελικούς από τους πρώην συμπαίχτες του. Βρίσκεται στην σκιά των περιφερειακών αστέρων της ΤΣΣΚΑ, παίζοντας περίπου 18-20' μ.ο.

Ντάνστον-Χάντερ άφησαν μια δουλειά στην μέση...

Ο Ολυμπιακός μετά από Ντόρσεϊ και Χάινς συνέχισε την παράδοση των καλών (φθηνών) αθλητικών ψηλών, φέρνοντας τους Ντάνστον (2014-15) και Χάντερ (2015-16). Αμφότεροι έπαιξαν από 2 σεζόν, βρέθηκαν σε έναν (χαμένο) τελικό Euroelague έκαστος (Μαδρίτη 2015) και πήραν από ένα πρωτάθλημα Ελλάδος. Εκτόξευσαν την καριέρα τους από τις... πάσες του Σπανούλη και αποχώρησαν, εννοείται για μεγαλύτερα συμβόλαια, ο μεν Ντάνστον στην Εφές, ο δε Χάντερ στην Ρεάλ.
Ο Ντάνστον είναι ηγέτης εδώ και τρία χρόνια της μικρομεσαίας Εφές (αποκλείστηκε πέρυσι από την πρώην ομάδα του στα play offs) χωρίς εννοείται άλλες συμμετοχές σε f4, ο δε Χάντερ δεν "έπιασε" στη Ρεάλ πέρυσι και αποτελεί έναν απλό ρολίστα στην ΤΣΣΚΑ με χρόνους γύρω στα 13'-14'.

Ο βιαστικός Κιμ Μπιρντς...

Ο περσινός rim center της ομάδας, Κιμ Μπιρντς, οδήγησε με σταθερότατη απόδοση στον τελικό της Euroleague. Κόλλησε αγωνιστικά με την ομάδα και συνέχισε την ερυθρόλευκη παράδοση των center.
Το καλοκαίρι πίεσε καταστάσεις για να αποχωρήσει, κάνοντας χρήση του NBA out του και πήγε στους Ορλάντο Μάτζικ.
Έπαιξε ελάχιστα στο NBA κι έβγαλε τη σεζόν υποβιβασμένος στη d-league.

Ο μοναδικός πιστός αλλά ΑΤΥΧΟΣ, Έισι Λο...

Μετά τον Σπανούλη, είναι ίσως ο κορυφαίος combo που χουμε δει με τα ερυθρόλευκα. Ο μοναδικός ξένος που αψήφησε τα 7ψηφια συμβόλαια κι έμεινε στον Ολυμπιακό, υπογράφοντας ανανέωση το καλοκαίρι του 2013. Μαζί με τον kill Bill έκαναν κυριολεκτικά ΠΑΠΑΔΕΣ.
Παρόλα αυτά ήταν ο μεγάλος άτυχος καθώς μετά από σοβαρά προβλήματα τραυματισμών έκοψε το μπάσκετ μόλις το 2014, σε ηλικία μόλις 29 ετών. Τι θα χαμε ζήσει ακόμα αν αυτός ο παίχτης δεν τραυματιζόταν...
Πλέον αποτελεί coach στο κολλεγιακό αμερικάνικο πρωτάθλημα και είναι ενεργό μέλος/σύμβουλος της "ομοσπονδίας" του NBA.

Ο Έλληνας της λίστας... Κώστας Σλούκας.

Η πιο πικρή φυγή μαζί με του Χάινς και του... Λο. Ο Σλούκας αναπόσπαστο μέλος του ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΚΟΡΜΟΥ, το 2016 μετά από δύο κατακτήσεις Euroleague-συν έναν χαμένο τελικό το 2015 και βέβαια μετά από δύο πρωταθλήματα Ελλάδος, αποχώρησε από την ομάδα για τα μάτια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τη Φενέρ. Έφυγε ουσιαστικά χορτασμένος απο διακρίσεις και ψάχνοντας το κάτι παραπάνω (αγωνιστικά και οικονομικά). Γενικά δεν του αρκούσε ο ρόλος της ΧΡΥΣΗΣ ΕΦΕΔΡΕΙΑΣ του Σπανούλη...
Πλέον έχει δυο σερί f4 και μία κατάκτηση  Euroleague με τους Τούρκους-στον τελικό μάλιστα κέρδισε την πρώην ομάδα του.
Παίζει αρκετά (όχι πάνω από 20' βέβαια) αλλά οι δεύτερες σκέψεις του το προηγούμενο καλοκαίρι για επιστροφή στο Λιμάνι, νομίζω λένε πολλά...

Η ειδική περίπτωση του Ντάνιελ Χάκετ...

Ο Χάκετ πήρε ένα πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Στη δε Euroleague έπαιξε στην κάκιστη σεζόν 2016 που η ομάδα έμεινε εκτός play offs, ενώ το 2017 που ο Ολυμπιακος έφτασε στον τελικό, εκείνος ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός και δεν έπαιξε στα κρίσιμα. Προφανώς δεν προσέφερε τόσα πολλά. ΑΛΛΑ. Κόλλησε. Κόλλησε με την ομάδα, με τον κόσμο, με τους συμπαίχτες του. Και εκτός από το ιδιαίτερο αυτό συναισθηματικό ταίριασμα, ο Χάκετ ταιριάζει κυρίως στο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ στυλ της ομάδας.
Φέτος λείπει αφάνταστα η περιφερειακή του άμυνα, η πίεση στην μπάλα και βέβαια οι άμυνές του απέναντι στους αντίπαλους ψηλούς μετά από αλλαγές. Απλά έφυγε για ιδιαίτερο και δίκαιο λόγο (λόγω του σοβαρού περσινού του τραυματισμού)...

Τελικά μάλλον... το μετάνιωσαν.

Οι Σλούκας και Χάινς συνεχίζουν στο ΥΨΗΛΟ επίπεδο και μάλιστα εκτός από τα δύο Ευρωπαϊκά με το Θρύλο, προσέθεσαν και τρίτο στην τροπαιοθήκη τους. Παρόλα αυτά θεωρώ πως δεν έχουν τον ρόλο που θα είχαν στον Ολυμπιακό. Ειδικά ο Σλούκας το απέδειξε και το καλοκαίρι πως θέλει να επιστρέψει...
Οι Χάντερ και Ντάνστον, παρουσιάζουν κάμψη στην καριέρα τους (αγωνιστικά, γιατί συμβόλαια έχουν πλουσιοπάροχα), ενώ ο Χάκετ έφυγε για όχι αγωνιστικούς λόγους και κυριολεκτικά ΠΑΡΑΚΑΛΑΕΙ να γυρίσει... Ο δε Λο, αν ήταν υγιής προφανώς ΑΚΟΜΑ στον Θρύλο θα έπαιζε... Τέλος ο Μπιρντς το μετάνιωσε σκληρά καθώς από τους τελικούς της Euroleague βρέθηκε στη θυγατρική λίγκα του NBA...

*Δεν αποκλείονται δύο επιστροφές το καλοκαίρι... Μία του Χάκετ και μία του Μπράιαν Ντάνστον (λήγει το συμβόλαιό του το καλοκαίρι). Υποθέσεις μεν, που αν ευσταθούν δε, θα μας ενθουσιάσουν...