Όλα μοιάζουν εναντίον του...

Από Οκτώβρη μέχρι Απρίλη, ο Ολυμπιακός πάλεψε για ένα πλεονέκτημα έδρας, που έχασε στο πρώτο κιόλας βράδυ. Τη δεδομένη στιγμή το momentum δεν τον ευνοεί, όχι για.. μεταφυσικούς λόγους, αλλά καθαρά για μπασκετικούς... Γράφει ο Stouk

Όταν έχεις παλέψει σαν μανιασμένο σκυλί όλη τη σεζόν για να πάρεις ένα πλεονέκτημα έδρας, ε δεν μπορείς να είσαι και χαρούμενος όταν το χάνεις μέσα σε ένα βράδυ. Και μάλιστα από τη Ζαλγκίρις, που φάνταζε ως ένας βατός αντίπαλος.

Δυστυχώς, όμως, αυτό διαψεύστηκε παταγωδώς. Η Ζαλγκίρις όχι μόνο δεν είναι εύκολος αντίπαλος, αλλά ίσως τελικά να είναι και ο δυσκολότερος δυνατός. Έτσι είναι τα Playoffs, έτσι η ίδια η Euroleague. Να στραπατσάρει προβλέψεις, να αποστομώνει τα φαβορί.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτό δεν... έτυχε. Δεν μπορείς να ρίχνεις στην τύχη του άλλου την ήττα σου ή στην ατυχία τη δική σου. Δεν ήταν το 1ο ματς που έχασε ο Ολυμπιακός από τους Λιθουανούς, αλλά το 3ο (0-3 σερί σε έχουν) και μάλιστα το 2ο brake της έδρας σου σε μια βδομάδα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Συγγνώμη, αλλά σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Όλοι ψάχνουμε να βρούμε τον υπεύθυνο, αλλά ποτέ στον ομαδικό αθλητισμό δεν φταίει μόνο ένας.

Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα: Τραυματισμοί. Το πόσο κομβικός είναι ο Παπανικολάου για το αμυντικό παιχνίδι του Ολυμπιακού είναι γνωστό. Ειδικά όμως για τις μάχες με τη Ζαλγκίρις, με τον τρόπο που κυνηγάει στην περιφέρεια, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να χαλάσει το μυαλό του Πάνκος. Αυτός ο τυπάκος, που δεν τον πιάνει το μάτι σου, στο 1ο του ματς σε playoff και μάλιστα εκτός έδρας, έβαλε 20 πόντους και έδωσε 6 ασίστ, με 0 λάθη!!!

Βάλτε στην εξίσωση και ότι οι Πρίντεζης, Τιλί και Στρέλνιεκς έλειπαν τόσο καιρό και έχασαν ρυθμό και θα έχετε τη σούμα. Για παράδειγμα ο Πριντ είχε χαλασμένο μυαλό ξεκάθαρα λόγω απουσίας. Έκανε 4 λάθη, όσα ποτέ άλλοτε σε 1 ματς φέτος! Ο Τιλί έχανε ριμπάουντ, γιατί προφανώς δεν είχε σιγουριά για δυνατό άλμα, ενώ ο Στρέλνιεκς είτε δεν είχε τις αντοχές είτε την ψυχολογία να πάρει κάποια σουτ πάνω του.

Δεκτά όλα αυτά. Επίσης, ένα άλλο γεγονός που δεν μπορείς να μην σχολιάσεις είναι η κακή εικόνα των υπόλοιπων ξένων. Ο Μακλίν μέτριος, ο Ρόμπερτς φοβισμένος, ο Τόμπσον φάνηκε στον κόσμο του και ο  Μπράουν μπήκε με 0 όρεξη. Με 6 ξένους σου με τέτοια εικόνα, τον Μιλουτίνοφ να τραυματίζεται στο ίδιο ματς και να συνεχίζει με ένεση και τον Ουίλτζερ άλεπτο (0/8 δλδ) δεν πας πουθενά.

Κάπου εδώ έρχεται και η ευθύνη του Σφαιρόπουλου. Ξέρεις τι προβλήματα έχεις, έχασες πριν 10 μέρες από την ίδια ομάδα και δεν σχεδιάζεις τίποτα διαφορετικό. Ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση. Οι Λιθουανοί πήραν τόσα πολλά ελεύθερα τρίποντα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ποτέ δεν χαμήλωσε το σχήμα για να πάει στο 5 ο Τιλί, ποτέ δεν μπήκε μέσα ο Ουίλτζερ, που είναι από τους πιο εύστοχους στην περιφέρεια. Έτρεξε 5 λεπτά ο Ολυμπιακός στο 1ο ημίχρονο και δεν τον έπιαναν. Και μετά... φρένο.

Η ευθύνη λοιπόν για μια ήττα δεν βαραίνει μόνο έναν. Ελπίζω να μην χρειαστεί να μιλήσουμε στο τέλος και για ευθύνες αποκλεισμού. Υπάρχει δρόμος ακόμα, κανείς δεν αποκλείστηκε από το πρώτο ματς. Ο Ολυμπιακός οφείλει να παλέψει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όχι σε εμάς, αλλά οι παίκτες στους εαυτούς τους. Ακόμα και αν όλα είναι εναντίον τους.

Τύχη, ρυθμός. τραυματισμοί, τα πάντα. Τη στιγμή, μάλιστα, που απέναντί του έχει μια ομάδα, όχι απλά σοβαρή, όχι απλά δυναμική, αλλά τόσο δουλεμένη και σίγουρη για αυτά που κάνει, που πια το έργο του Ολυμπιακού φαντάζει βουνό.

Σίγουρα, αν μια ομάδα έχει μάθει να πηδάει βουνά με άλματα, αυτή φοράει ερυθρόλευκα. Το ανησυχητικό είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι ψυχολογικό για να το ξεπεράσεις σχετικά εύκολα, αλλά μοιάζει να έχει μπασκετική βάση. Ίσως είμαστε μπροστά σε ακόμα μια ανατροπή, ίσως όμως και μπροστά σε μια πολύ πολύ κακή συγκυρία... Η απάντηση την Παρασκευή...

ΥΣ: Αν κάποιος ψάχνει για το αν σφύριξαν καλά ή άσχημα οι διαιτητές, ας δουν τι έγινε στο 76-80. Στην παράταση, στην ίδια φάση, δεν δόθηκε ένα φάουλ στον Σπανούλη και... 2-3 στον Πρίντεζη!