"Μπαμπά, τι σημαίνει για σένα "Ολυμπιακός";"

Στον πρωταθλητισμό, η δόξα και το χρήμα δύσκολα συνδυάζονται με το συναίσθημα. Κι όμως, ο Γιώργος Πρίντεζης χαράζει χρόνια διαφορετική πορεία, με θεμέλιο λίθο την αγάπη του για τον Θρύλο...Γράφει ο Stouk

Άλλοι πιστεύουν στην μοίρα, άλλοι στην τύχη, άλλοι στον θεϊκό παράγοντα. Από όποια σκοπιά και να το δεις, ο Πρίντεζης είναι ευλογημένος.

Ζει αυτά που κάθε μικρός γαυράκος σε κάθε γωνιά του πλανήτη ονειρεύεται να γίνει. Η διαφορά όμως είναι ότι μέχρι να φτάσει να τα ζει, πέρασε από 1000 κύματα και τα κατάφερε, πρώτα και κύρια λόγω του δικού του πείσματος και της αέναης δουλειάς του στο αθλητικό/μπασκετικό κομμάτι.

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο; Ποιος ήταν ο Πρίντεζης το 2011, σε ηλικία 26 ετών, στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα; Ένας από τους πολλούς. 4άρι με μέτριο σουτ, καλούτσικη αθλητική ικανότητα, καλούτσικο παιχνίδι με πλάτη. Και κυρίως, δεν φημιζόταν και ιδιαίτερα για το ηγετικό προφίλ του ή αν θέλετε για το πόσο το λέει η καρδούλα του στα δύσκολα.

Στην ίδια ηλικία, άλλοι μπασκετμπολίστες είχαν τίτλους, διακρίσεις, μεγάλες και ιστορικές νύχτες και αυτός ουσιαστικά τίποτα. Είχαμε όλοι στο μυαλό μας ότι είναι ακόμα ένα ταλέντο που δεν θα αγγίξει ουρανό.

Όμως, μέσα σε 7 χρόνια, κατάφερε πολλά. Σχεδόν τα πάντα. Πρώτον και κύριον, να εξελιχθεί αθλητικά (πια είναι το καλύτερο 4άρι στην Ευρώπη και σίγουρα έχει το καλύτερο παιχνίδι στο χαμηλό Post), δουλεύοντας εντατικά ακόμα και κάθε καλοκαίρι, όταν οι άλλοι κρεπαλιάζουν,  αλλά και σε επίπεδο εμπειριών ακόμα και σήμερα να σταματούσε η καριέρα του, θα ένιωθε γεμάτος.

Κέρδισε 2 Ευρωλίγκες και 3 πρωταθλήματα, έγινε recordman συμμετοχών του Ολυμπιακού στην Ευρώπη και πρώτος σκόρερ εντός συνόρων και η φυσιογνωμία του θα υπάρχει σε διαχρονικά "κλικ" της ερυθρόλευκης ιστορίας, όπως το buzzer στην Πόλη, το κάρφωμα στον 5ο τελικό της ίδιας χρονιάς, που σφράγισε το 1ο πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια, το buzzer με την Μπάρτσα που έδωσε την πρόκριση στη Μαδρίτη.

Ένας ηγέτης, όχι μόνο εντός παρκέ, αλλά και εκτός αυτού, αφού σε δύσκολες καταστάσεις, είναι εκεί να βγει μπροστά, να τοποθετηθεί, να καλύψει τους πάντες.

Πριν φύγει για τη Μάλαγα, είχε πει ότι θέλει να μείνει στον Ολυμπιακό μέχρι τα 40 του. Πολλές φορές τα λόγια εύκολα λέγονται και δύσκολα γίνονται πράξη. Ο Πρίντεζης θα μπορούσε, το καλοκαίρι του 2012 να φύγει. Από το χέρι του ήρθε ένας Ευρωπαϊκός τίτλος και ένα πρωτάθλημα, κανείς δεν θα του κρατούσε κακία. Δεν το έκανε. "Έμεινα στην ομάδα που με πίστεψε", είπε.

Το 2014 ανανέωσε πρόωρα, μη περιμένοντας να έρθει η λήξη του συμβολαίου του, ενδεχομένως για να μπορεί να πιέσει καταστάσεις, κυρίως στο οικονομικό κομμάτι. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ανανέωσε για 3 χρόνια και βγήκε από την Arcadia με κλάματα χαράς και συγκίνησης στα μάτια του.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Πρίντεζης θα μπορούσε να φύγει και να βρει πολλά περισσότερα χρήματα σε Τουρκιες, Ρωσίες και Ισπανίες. Κανείς δε λέει ότι στον Ολυμπιακό παίρνει... μισθουλάκο, αλλά όταν οι διαφορές σε βάθος χρόνων είναι... 7ψήφιες, τότε δύσκολα αντιστέκεται κανείς. Αυτός το έκανε. Όχι επειδή φοβόταν την αλλαγή, αλλά επειδή δεν την ήθελε. Τροφοδοτούσε και τροφοδοτεί ακόμα το παιδικό του όνειρο, ζώντας το σχεδόν με ιδανικές συνθήκες.

Ο Γιώργος ξέρει να αγαπάει και να εκτιμάει. Το δείχνει από την συμπεριφορά του στην προσωπική του ζωή (ούτε άλλαζε τις γκόμενες σαν τα πουκάμισα, αλλά ούτε και πουλούσε τις σχέσεις του στα media), αλλά και στην αθλητική. Εκτίμησε την ομάδα που αγάπησε από μικρός, τους Αγγελόπουλους που πίνουν νερό στο όνομά του, την αγάπη του κόσμου. Και δεν πρόδωσε ποτέ τη δική του αγάπη, τον Ολυμπιακό του...

Ο Γιώργος Πρίντεζης, για όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, αποτελεί την πλήρη αποτύπωση του τι σημαίνει για μένα η ομάδα που αγαπώ και πώς θέλω, ιδανικά, να είναι όσοι την εκπροσωπούν και να φορούν τη φανέλα με τον έφηβο...

Νιώθω πολύ τυχερός που τον έζησα και σίγουρα θα τον μνημονεύω, αν ποτέ με ρωτήσουν οι γιοί μου "μπαμπά, τι σημαίνει για σένα Ολυμπιακός;;"...