Editorial: Σημασία έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός...

Η Euroleague επιτέλους ξεκινά και στην ομάδα του Red Philosopher επικρατεί ενθουσιασμός. Από σήμερα μέχρι και τα μέσα Μαΐου θα κάνουμε καθημερινά το χόμπι μας, σχολιάζοντας τα πάντα γύρω από την κορυφαία ευρωπαϊκή μπασκετική διοργάνωση. Σημασία έχει το ταξίδι λοιπόν και όχι ο προορισμός! Ξεκινάμε με την ευχή όλες οι ομάδες να χουν υγεία και ας κερδίσει ο καλύτερος! Αντιδραστικός

Εκτιμήσεις, αναλύσεις, προβλέψεις. Όλα αυτά ανήκουν στο pre season κομμάτι. Πλέον ήρθε η ώρα για ΠΡΑΞΕΙΣ! Ώρα για πραγματική δράση! Η νέα Euroleague ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξεκινά και η ομάδα του Red Philosopher είναι πανέτοιμη. Έχουμε στο DNA μας άλλωστε  το μπάσκετ και αυτό εσείς  οι αναγνώστες το εκτιμάτε και μας προτιμάτε!

Το μπασκετικό μας ταξίδι λοιπόν ξεκινά απόψε και θα κρατήσει μέχρι το Μάη! Προετοιμαστείτε λοιπόν για καθημερινές αναλύσεις, συζητήσεις, κριτικές των αγώνων του Ολυμπιακού μας και όχι μόνο! Γενικά η Euroleague  είναι μια διοργάνωση που μας εξιτάρει και μας αρέσει...

Ξεκινάμε λοιπόν με την ευχή ΟΛΕΣ οι ομάδες και ΟΛΟΙ οι παίχτες να έχουν ΥΓΕΙΑ. Ας αποφευχθούν τουλάχιστον οι σοβαροί, μακροχρόνιοι τραυματισμοί. Κατά τα άλλα, είμαι σίγουρος πως ο ανταγωνισμός φέτος θα ναι ακόμα μεγαλύτερος από τον περσινό. Το επίπεδο άλλωστε (παρά την φυγή αρκετών παιχτών για NBA ή Κίνα) παραμένει νομίζω πολύ υψηλό. Οπότε ευχή δεύτερη, να κερδίσει ο καλύτερος!

Όσον αφοράν την ομάδα μας, τον Ολυμπιακό, θα ευχηθώ το εξής. Εκτός από την υγεία (η ομάδα έχει χτυπηθεί όσο καμία άλλη τα τελευταία χρόνια από τραυματισμούς) θα ήθελα να ξαναζήσουμε τις στιγμές απόλυτης ανατριχίλας και έκρηξης... τεστοστερόνης που ζήσαμε το 2012, το 2013, το 2015 και πέρυσι. Δεν ξέρω αν στο τέλος θα ραφτεί το τέταρτο αστέρι στην φανέλα. Εγώ αυτό που θέλω είναι να ξαναζήσω την ανατριχίλα αυτή. Το δέος αυτό, για μια ομάδα υπερβάσεων. Στο τέλος άλλωστε αυτά μένουν. Τα έντονα συναισθήματα. Γιατί όπως σας είπα  και στον πρόλογο, στην ζωή κάποιες φορές, σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός...

Κλείνοντας να τονίσω πως θεωρώ πως η μπασκετική ιστορία κάτι χρωστάει στην ομάδα μας. Κάτι χρωστάει στον τιτάνα Σπανούλη πριν αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Κάτι χρωστάει στον ταπεινό Σφαιρόπουλο των δυο χαμένων τελικών. Κάτι χρωστάει στην ομάδα που συνεχώς κάνει υπερβάσεις κόντρα στους αριθμούς, τα budget και την λογική. Κάτι χρωστάει στους υγιείς προέδρους Αγγελόπουλους...