Ανθρώπινα δικαιώματα και κοινωνικές σταθερές

Το σύμφωνο συμβίωσης είναι θέμα των ημερών. Μαζί του, όμως, έχουν ανοίξει και άλλα πολλά θέματα, που έχουν να κάνουν με την κρίση πατριωτισμού, ηθικής,  ιδεολογιών και φυσικά κρίση σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων που βιώνουμε ως "προίκα" της οικονομικής κρίσης .Stouk

Η συζήτηση για το σύμφωνο ( το οποίο ψηφίστηκε με σχεδόν 75% θετικής ψήφου από το σώμα της Βουλής των Ελλήνων) επεκτείνεται γύρω από πολλά θέματα σε σχέση με την ομοφυλοφιλία. Άλλοι τη χαρακτηρίζουν "αρρώστια", άλλοι "συνειδητή επιλογή", άλλοι "ανωμαλία" και άλλοι "δικαίωμα".

Δεν θέλω να κολλήσω κάποια ταμπέλα. Και δεν έχει και νόημα εδώ που τα λέμε. Όπως και να χαρακτηρίσεις κάποιον ομοφυλόφιλο, καταλήγουμε στο ότι gay/λεσβίες υπήρχαν από την αρχαιότητα, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Είναι μια πραγματικότητα, που δεν θα σταματήσει ποτέ, οπότε ανεξάρτητα από την αιτία που τη δημιουργεί, πρέπει να μάθουμε (θέλουμε δε θέλουμε) να ζούμε μαζί της.

Η κύρια αντιπαράθεση είναι μεταξύ των ομοφυλόφιλων και (κάποιων) θρησκευτικών λειτουργών ή ακόμα και την ίδια την ιδεολογία του Χριστιανισμού.

Σε αυτό το "κάποιων", παρά το ότι το έβαλα στην παρένθεση, ας δώσουμε περισσότερο βάση. Η χριστιανική εκκλησία αριθμεί δεκάδες μητροπολίτες και εκατοντάδες ιερωμένους. Δεν σημαίνει ότι επειδή ο Αμβρόσιος τοποθετήθηκε ακραία, έτσι είναι όλοι οι ηγέτες της Εκκλησίας μας και κατ επέκταση και οι χριστιανοί.

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ένας καλός χριστιανός, αλλά δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να μισήσω κάποιον gay, να τον φτύσω ή να του φερθώ μειωτικά. Δεν θα το έκανα ποτέ.

Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε, λοιπόν, το θέμα θρησκευτικά, η θρησκεία μας ξεκάθαρα θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αμάρτημα. Δεκτόν. Υπάρχουν, όμως, παρά πολλά αμαρτήματα. Η βλασφημία, η μοιχεία, ο φθόνος κλπ. Θεωρητικά, λοιπόν, αν ένας ομοφυλόφιλος, παρά του ότι συνευρίσκεται-συμβιώνει με ένα άτομο ίδιου φίλου, κάνει μια ενάρετη ζωή, τότε είναι πολύ πιο καλός Χριστιανός από έναν άλλον που έχει σχέση με αντίθετο φύλλο, αλλά βρίζει, συκοφαντεί, κάνει προγαμιαίες σχέσεις και άλλα πολλά.

Από την θρησκευτική "σκοπιά" λοιπόν, δέχομαι την ομοφυλοφιλία ως αμάρτημα αλλά δεν μπορώ να το ξεχωρίσω από τις δικές μου αμαρτίες (ουδείς αναμάρτητος γαρ...)

Από κοινωνικής πλευράς, υποτίθεται ότι, σε μια νορμάλ κοινωνία, κύριο μέλημα κάθε μέλους της πρέπει να είναι το πώς θα ζει αρμονικά με κάθε άλλο μέλος. Όχι φυσικά να κοιτάει την εξόντωση της διαφορετικότητας. Βέβαια, θέματα όπως τα ναρκωτικά ή η πορνεία είναι και ποινικά αδικήματα, ενώ η ομοφυλοφιλία όχι. Οπότε εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφοροποίηση.

Το σύμφωνο συμβίωσης, λοιπόν, κινείται απόλυτα πάνω σε αυτή τη βάση. Δεν αλλάζουν οι κοινωνικές σταθερές της Ελλάδας με το αν ένας gay ή μια λεσβία αποκτήσει ασφαλιστικά, φορολογικά, συνταξιοδοτικά ή άλλα δικαιώματα, που έρχονται με αυτό το νόμο.

Η ελληνική κοινωνία ήταν ανέκαθεν συντηρητική. Παλαιότερα ακραία συντηρητική, αλλά όσο περνούν τα χρόνια "μαλακώνει". Άλλοτε ήταν τα δικαιώματα των γυναικών (π. χ. ψήφος, εργασία, μητριαρχική οικογένεια κλπ), πολιτικά δικαιώματα (κομμουνιστές και πιστοποιητικά φρονημάτων), οικογενειακά δικαιώματα (μοιχεία, προίκα). Να, λοιπόν, που τώρα ήρθαμε αντιμέτωποι και με το ζήτημα των ομοφυλοφίλων.

Έχω, όμως, την εντύπωση ότι αυτό το θέμα έχει αναδείξει και άλλα πολλά, που προσωπικά με προβληματίζουν. Θέματα θρησκευτικά, οικογενειακά, αξιακά.

Ξαφνικά (δλδ τα τελευταία χρόνια) έχουμε ξεφτιλίσει στην κυριολεξία όλα αυτά πάνω στα οποία χτίστηκε το ελληνικό κράτος από ιδρύσεώς του, όλα αυτά πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο ελληνισμός από την γέννησή του έως σήμερα. Όλα αυτά που ο Έλληνας τα έβαλε στο DNA του και βάση αυτών έγινε ξεχωριστός μέσα στον κόσμο.

Ξέρετε κάτι; Είχαμε την ατυχία το τρίπτυχο "Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια" να γίνει καραμέλα στα χέρια δοσίλογων στρατιωτικών-δικτατόρων, να εκφραστεί με τον χειρότερο δυνατό (και ακραίο) τρόπο και έτσι να γίνει μίασμα στο μυαλό του Νεοέλληνα.

Κι όμως. Αν το σκεφτείτε, αυτό το τρίπτυχο, αν πατάει πάνω σε στέρεες βάσεις, δεν έχει τίποτα κακό. Το αντίθετο μάλιστα.

Έχουμε συνδέσει αυτόν που αγαπάει την πατρίδα με τον Χρυσαυγίτη-Χουντικό, τον χριστιανισμό με παραμυθάκι (από ανθρώπους μάλιστα που έχουν Χριστιανικό όνομα και το γιορτάζουν, κάνουν χρήση των θρησκευτικών αργιών, γίνονται νονοί και κουμπάροι!!), την οικογένεια με κάτι περιττό και ανούσιο.

Λοιπόν, είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ελλάδα έχει μια ταυτότητα. Και καλά κάνουμε και της αλλάζουμε περιτύλιγμα, αλλά κακώς προσπαθούμε να αλλάξουμε και τα στοιχεία της.

Η Ελλάδα δεν είναι Ολλανδία, Η. Π. Α. ή ακόμα και Γερμανία. Παγκοσμιοποίση μεν, αλλά όχι και να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και από που ήρθαμε. Να ζήσουμε μη χάνοντας το στίγμα μας, αλλά σε μια παγκόσμια κοινωνία.

Άρα, λοιπόν, καλά κάνουν οι gay/λεσβίες και απαιτούν το σύμφωνο συμβίωσης και καλώς το πήραν τελικά. Οφείλουμε να το σεβαστούμε και να κατανοήσουμε την αναγκαιότητά του. Αλλά και η ίδια η LGBT κοινότητα, πρέπει να έχει την διορατικότητα να κατανοήσει ότι για την ελληνική κοινωνία, αυτό είναι το ταβάνι της για αυτά τα θέματα. Γάμος και υιοθεσία παιδιών όχι μόνο "ξύνει" αλλά σπάει το ταβάνι.

Εκτός αν οραματιζόμαστε μια Ελλάδα, εκτός από οικονομικά, να είναι παραδομένη πλήρως και στις κοινωνικές σταθερές άλλων χωρών. Τότε πάω πάσο.

ΥΣ: Ως προς την φωτογραφία: Καταλαβαίνω ότι εξοργίστηκαν για την τοποθέτηση Αμβρόσιου αλλά έκαναν λάθος. Όπως λάθος ήταν και άλλες παρόμοιες ενέργειες, όπως π. χ. αυτό το κακόγουστο αστείο με τον Γέροντα Παστίτσιο. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει και ένα θρησκευτικό αίσθημα που θίγεται. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν πήγαινα έξω από ένα τζαμί με στολή Ιμάμη και την ώρα που ακούγονταν οι ψαλμωδίες-ικεσίες του, εγώ χόρευα ζεϊμπέκικο. Στα πλαίσια της στήριξης των μειονοτήτων, θα δεχόμουν την κατακραυγή. Το θέμα είναι τι γίνεται και με τις... πλειονότητες!!!