Πάσχουμε από μπασκετική υπεροψία

H μεγάλη παθογένεια του Έλληνα μπασκετικού οπαδού συνοψίζεται στη φράση "εμείς και άλλος κανένας". Και φανερώθηκε για μια ακόμη φορά σε αυτό το Eurobasket. Stouk

Θες οι συλλογικές επιτυχίες Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, που μετρούν 9 ευρωπαϊκά τα τελευταία 20 χρόνια; Θες οι απίστευτες στιγμές της Εθνικής σε Βελιγράδι, Σαϊτάμα και Πολωνία; Θες ακόμα και οι 1ες θέσεις των μικρών Εθνικών σε μεγάλα τουρνουά, που έτυχαν μεγάλης προβολής και αποδοχής;

Όλα αυτά (ή το καθένα ξεχωριστά) μας δημιούργησαν λανθασμένα ότι έχουμε σαν μπασκετικό έθνος συμβόλαιο με την επιτυχία. Φαίνεται και από τις αντιδράσεις των οπαδών σε συλλογικό επίπεδο (αν ο Ολυμπιακός π. χ. αποτύχει να πάει σε final-4 με πλεονέκτημα έδρας, θα πέσουν τα τσιμέντα), αλλά και από το πώς αντιμετωπίζεται η Εθνική και οι αποτυχημένες προσπάθειές της για κάτι καλό στις πρόσφατες διοργανώσεις.

Για παράδειγμα πέρυσι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μείναμε έξω στους 16 από την Σερβία, αντιμετωπίστηκε ως εθνική αποτυχία, την στιγμή που μετέπειτα παρακολουθήσαμε τους γείτονές μας να κάνουν επέλαση μέχρι τον τελικό, χάνοντας μόνο από την Dream Team.

Ή φέτος αποκλειστήκαμε από τους Ισπανούς και θεωρήθηκε ως ύψιστο έγκλημα, αφού "η Ισπανία είχε απουσίες, εμείς είχαμε το καλύτερο υλικό που θα μπορούσαμε να έχουμε" κλπ κλπ. Και η λειψή Ισπανία θα είναι μεθαύριο στον τελικό...

Η Ελλάδα έχει την τύχη, αυτό το μαγικό ίσως χάρισμα, να βγάζει παίκτες και προπονητές που  κάνουν εντύπωση όχι μόνο εντός των συνόρων αλλά σε πανευρωπαϊκό και ενίοτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό όμως δεν μας εξασφαλίζει από μόνο του την επιτυχία, αφού, πέρα από τις... αναποδιές (όπως τραυματισμοί, διασταυρώσεις, κακή ημέρα κλπ), παίζουν και οι άλλοι!!!

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να απαξιώνουμε παίκτες (οι Ολυμπιακοί τον Διαμαντίδη, οι Παναθηναϊκοί τον Σπανούλη και όλοι μαζί τον Ζήση, τον Μπουρούση, τον Φώτση και άλλους) που αποδεδειγμένα έχουν δώσει όλο τους τον εαυτό για την Εθνική ή να χρίζουμε προπονητές άσχετους και οι ίδιοι να μας εκθέτουν με το έργο τους (η περίπτωση του Καζλάουσκας είναι χαρακτηριστική).

Είναι δεδομένο ότι οι επιτυχίες θα ξανάρθουν, αφού το υλικό υπάρχει και συνεχώς ανανεώνεται.

Υπομονή, μόνο, να κάνουμε και να μην φέρνουμε την καταστροφή. Αυτό είναι το χειρότερο, ειδικά από εδώ και πέρα που η Εθνική θα αλλάξει χαρακτήρα και θα αποτελείται από παιδιά που δεν έχουν στην "πλάτη" τους μετάλλια και διακρίσεις με το εθνόσημο.

ΥΣ: Έχω γράψει πολλές φορές ειρωνικά κείμενα κατά του Μπουρούση, δείχνοντας την αντιπάθειά μου προς το πρόσωπό του και την απέχθεια μου προς τον ιδιότροπο χαρακτήρα του. Δεν μπορεί όμως κανείς να μην παραδεχτεί την απίστευτη συμβολή του σε μεγάλες στιγμές της Εθνικής μας και την όρεξη και το πάθος με την οποία τιμούσε την ομάδα. Ακούγεται ότι θα αποχωρήσει και θα λείψει σίγουρα...