Η μέρα της μαρμότας...

Το σκηνικό που είδαμε στο game 2 των ημιτελικών έχει επαναληφθεί τόσες φορές φέτος, που πραγματικά έχει χαθεί το μέτρημα. Οι τελικοί είναι προ των πυλών, υπάρχει προβληματισμός, απαισιοδοξία και μένει να δούμε αν θα υπάρξει τρομερή ανατροπή ή ο Ιούνιος θα είναι ένας ακόμα μαρτυρικός μήνας...Γράφει ο Stouk

Στην ταινία "Η μέρα της μαρμότας" ο Φιλ Κόνορς (Μπιλ Μάρεϊ) ξαναζεί την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, φτάνει σε κάθε είδους μηχανοραφίες για να κερδίσει την γυναίκα που αγαπάει. Στο τέλος προσπαθεί να αυτοκτονήσει, οι αυτοκτονίες αποτυγχάνουν και τελικά ο Φιλ παίρνει το "μήνυμα" ότι πρέπει ο ίδιος να αυτοβελτιωθεί για να την κατακτήσει και να ξεφύγει από το συνεχές de javu. Στο τέλος τα καταφέρνει και ζει κανονικά την επόμενη ημέρα και μάλιστα ευτυχισμένος.

Ο ρόλος του Μπιλ Μάρεϊ μοιάζει κομμένος και ραμμένος για τον φετινό Ολυμπιακό. Πόσες φορές δεν πήγαμε από το "δόξα τω Θεώ" στο "βοήθα Παναγιά" και αντίθετα; Πόσες κουφές και κακές ήττες δεν ακολούθησαν μεγάλες νίκες; Πόσες καλές εμφανίσεις δεν σβήστηκαν στα καπάκια από ντροπιαστηκές βραδιές;

Κάτι τέτοιο ζήσαμε και χθες. Μετά το game 1 την Πέμπτη, όπου ο Ολυμπιακός ήταν συγκεντρωμένος και ορεξάτος, φτάσαμε στο game 2, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών είχε το μυαλό αλλού.

Για να είμαστε δίκαιοι, αυτό δε συνέβη σε όλο το ματς. Το πρώτο ημίχρονο ήταν αρκετά καλό. 55-38 το σκορ, αρκετά καλά ποσοστά και γρήγορο μπάσκετ. Πώς να σταθείς όμως σε αυτό, όταν στο 2ο μέρος ο Προμηθέας έμοιαζε λες και οι Warriors άφησαν τη σειρά με τους Ρόκετς και είπαν να κατηγορήσουν στο Φάληρο;;; 16-42 σερί ο Προμηθέας  μέσα στο ΣΕΦ; Σοβαρά τώρα;

Όσο σεβαστή και να είναι η ομάδα του Γιατρά (γιατί έχει παίξει καλό μπάσκετ όλη τη σεζόν) δεν το δέχομαι σε καμία περίπτωση. Ο Ολυμπιακός ψάχνει να γιατρέψει τις πληγές του από τον αποκλεισμό με τη Ζαλγκίρις και τα τόσα (καλά κρυμμένα) προβλήματα που βγήκαν στην επιφάνεια και αντί να κάνει συνεχώς βήματα μπροστά, κάνει ένα μπρος και δύο πίσω.

Μια ζώνη και... τετέλεσται; Αυτό είναι δηλαδή ο φετινός Ολυμπιακός; Τόσο εύκολο θύμα στα τρικ προπονητών από Σάρας μέχρι Γιατρά; Αρνούμαι να το δεχτώ. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα δεν είναι αγωνιστικό, αλλά ψυχολογικό. Μια ομάδα που βγήκε 3η στην Ευρωλίγκα με μεγάλες νίκες μοιάζει με φοβισμένο γατάκι; Και μόνο να δει κανείς ότι ο Παπανικολάου, ο πιο εκδηλωτικός παίκτης της ομάδας, έβαλε νικητήριο τρίποντο και ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ ΚΑΝ (όπως και όλοι σχεδόν οι παίκτες) φτάνει και περισσεύει...

Και αν κάποιοι στρέφουν τα πυρά τους μόνο στον Σφαιρόπουλο, δεν φταίει μόνο αυτός. Οι παίκτες χάνουν τα όποια δίκια έχουν με τέτοια χαλαρότητα και ή δεν το έχουν καταλάβει ακόμα ή κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν.

Και μόνο ότι ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης πάλευαν μόνοι τους για την νίκη ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ φτάνει και περισσεύει για να νιώσουν ντροπή όλοι οι υπόλοιποι.

Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν θέλουν το πρωτάθλημα; Θέλουν να μπουν στο ΟΑΚΑ και να τους κάνουν μια χαψιά ΠΑΟ και διαιτητές; Ας το κάνουν. Η ντροπή δική τους θα είναι. Σε εμάς θα μείνει μόνο η πίκρα. Ξέρω όμως βαθιά μέσα μου (και είμαι σίγουρος ότι το ξέρουν και αυτοί) ότι κάτι τέτοιο δεν τους αξίζει. Τους αξίζει να πέσουν (αν πέσουν...) μαχόμενοι.

Κάνουμε ακόμα υπομονή για να δούμε τι θα δούμε στους τελικούς. Εκεί θα φανεί αν τελικά ο Ολυμπιακός, σαν άλλος Φιλ Κόνορς στη "Μέρα της μαρμότας", θα επιμείνει στην αυτοκτονία ή θα κυνηγήσει την ευτυχία με τα δικά του όπλα...