Ο Θρύλος και το "δικό μου" Final Four...

O Court Central ...λαογραφεί για τις τέσσερις γραμμές, τους "φίλους" της Φενέρ, το Toledo, τις ταυρομαχίες, την πανέμορφη Μαδρίτη, τα αξεπέραστα jamon και ξεσκονίζει τα γερμανικά του!


Όσο ένιωθα - και το είχα εκμυστηρευθεί στον Spanios - ότι θα παίζαμε τελικό, άλλο τόσο ένιωσα, από την ώρα που φτάσαμε στο Palacio delos Deportes -την Barclaycard Arena, κατά τη μόδα και τα συμβόλαια της εποχής -το βράδυ της Κυριακής ότι το 4ο δεν θα ερχόταν...

Έμοιαζαν όλα έναν τόνο πιο κάτω! Ο παλμός της εξέδρας, το κλίμα ανάμεσά μας, τα βλέμματα των παικτών της ομάδας -ίσως με εξαίρεση τον Ματ που ένιωθε ότι κάτι όφειλε μετά την αδιαθεσία προ του ημιτελικού. Παντού κυριαρχούσε ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα εκτόνωσης που έστελνε με αφοπλιστική ειλικρίνεια το μήνυμα ότι μία ακόμη κορύφωση θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να έλθει μέσα στις τέσσερις γραμμές, μετά τους θριάμβους σαν παραμύθια που γραφήκαν στο ΣΕΦ και στον ημιτελικό...

Προσωπικά, στο μεγάλο ματς με την ρωσική αρκούδα ήμουν πολύ πιο φλογισμένος - κι ας ήμουν σίγουρος! Την Παρασκευή τα πάντα έμοιαζαν με πόλεμο: "είμαστε στο καλάθι κι ακόμη ο Σπανούλης δεν εχει εμφανιστεί", λέγαμε μεταξύ μας. Όχι για παρηγοριά, αλλά το πιστεύαμε! Ακόμη και στο -9, ούτε τέσσερα λεπτά πριν το τέλος πίστευε κανείς ότι η ερυθρόλευκη αρμάδα θα έβγαινε χαμένη. Έμπαιναν οι βολές, κατέβαιναν τα rebounds κι όταν ο Kill Bill άρχιζε να σκοράρει, οι Ρώσοι συναντούσαν την απαράτρεπτο ειμαρμένη, τη μοίρα που θεούς κι ανθρώπους χιλιάδες χρόνια διαφεντεύει...

Όταν ο αρχηγός σηκώθηκε για το 66-69, δεν κοίταξα καν το σουτ! Με σηκωμένα χέρια προς την εξέδρα στράφηκα και μετά χαθήκαμε σε αγκαλιές!!! Με τους φίλους και με τους Τούρκους που ήταν πίσω μας!  Εξέδρα τεράστια, πάνω από τρεις χιλιάδες κόσμος οι γείτονες!"Είσαι στο μυαλόοοοο", τραγουδούσαν αρκετοί από αυτούς, "Ολυμπιακός" φώναζαν ακόμη περισσότεροι... Κι εμείς τους τιμήσαμε, μαθαίνοντας να φωνάζουμε "Μπιτζίμ ιτσίν σολντού Φενέρμπαχτσε" - όπερ έστι μεθερμηνευόμενον "Πολέμα για εμάς Φενέρμπαχτσε"!

Στιγμές βγαλμένες από μια Ιστορία των δυό λαών καθημερινή, όχι σαν κι αυτήν που γράφεται σαν το αίμα δεν μετριέται...

Μα ήταν φιλαράκια όλοι τους εκεί! Πριν μπούμε στο γήπεδο, στο "Αl Surena", μπασκετικό στέκι όπου η cerveza ρέει άφθονη και τα jamon καταβροχθίζονται με βουλιμία, ήταν οι πάντες, πολυβουο πολύχρωμο λαών μελίσσι! Τραγούδια, πειράγματα, γέλια, συμμαχίες... Πιο σνομπ και κυριλέ οι Μαδριλένοι, πιο "φτιαγμένοι" και τσαμπουκάδες οι Κωνσταντινουπολίτες, πιο αυστηροί και με θηλυκές συνοδείες δίμετρες οι Ρώσοι, πιο χαβαλέδες εμείς. Αλλά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Κι όταν το βράδυ, έξω από το ίδιο μέρος χρειάστηκε να περπατήσουν και τέσσερα άλογα ανάμεσα σε Ισπανούς και Τούρκους, και πάλι ο επίλογος γράφτηκε με χαμόγελα. Άντε και με κάποιες παραινέσεις των οπαδών της Φενέρ στο στιλ "Fuck Real tomorrow", μέχρι εκεί...

Κρατά από την αραβοκρατία η έχθρα αυτή!

Σαν ο Ελ Σιντ πήρε πίσω το Τολέδο, άρχισαν τα θέματα για τους Μουσουλμάνους που είχαν ισχυρή παροικία ανάμεσα σε Χριστιανούς κι Εβραίους. Κι αργότερα οι ευγενείς πάνω στα άλογα έβαζαν καλπάζοντας σημάδι ψεύτικα κεφάλια Τούρκων με τα τόξα τους. Κι ακόμη και σήμερα στα παιδιά που δεν ακούνε τους γονείς τους, λένε οι μεγάλοι : "μα πώς κάνεις έτσι, Τούρκος είσαι;".

Θα πείτε "Court, λαογραφία μάς κάνεις τώρα; Γράψε για κανένα συστήματάκι..." Μα λαογραφία, πραγματικά, ήταν αυτό που "σπούδασα" στη Μαδρίτη! Τί να σας πω, για τους κοντούς που έβγαζε ο Σφαιρό μπροστά από Κιριλένκο και Αγιούν για να γλιτώνει τα miss match; Για τα σουτ που έδινε ο Λάσο και στο 1 και στο 3 και στο 4, αρκεί να έχει τρεις πάνω του ο Σπανούλης; Για την έλλειψη συστημάτων για τον Χάινς που έδειξε και ο "ψωνισμένος" -απίστευτο τουπέ, πραγματικά- ο Ιτούδης; Ή για την αδυναμία του Ομπράντοβιτς να "ξεκλειδώσει" τα μαρκαρίσματα από κοντύτερο παίκτη στον Μπιέλιτσα;

Τα είδατε αυτά, τα διαβάσατε, τα ακούσατε, όλα αυτά ήταν εκεί, σίγουρα. Μα πάνω από όλα ήταν "λαογραφία" το δικό μου Final Four! H πανέμορφη Μαδρίτη με τους τεράστιους δρόμους, τις πελώριες λεύκες που κρύβουν τον ήλιο - αυτές που εμείς στην Αθήνα κόβουμε επειδή, λέει, φέρνουν προβλήματα στις αποχετεύσεις- και τον κυρίαρχο γοτθικό ρυθμό στα κτίρια. Με το Parque Del Bueno Retiro, που καλύπτει 35 χιλιάδες στρέμματα, γεμάτα πράσινο, δρόμους περιπάτου και ποδηλάτων, λίμνες, μνημεία απίστευτης ομορφιάς. Με το Museo Pedro, την πόρτα της Alcala, το Botin, το αρχαιότερο -από το 1725!!!- εστιατόριο στον κόσμο...

Και, βεβαίως, τα δεκάδες στέκια για jamon που πρέπει να μου έχουν βάλει δύο κιλά σε τρεις μέρες!

Έγραψα πριν "Τoledo"... Με την βαριά σφραγίδα του σκοταδισμού της μεσαιωνικής Ιεράς εξέτασης -τότε που καίγανε τις "μάγισσες" και της πετούσαν στον Τάγο για να φτάσουν να χαθούν τα αποκαίδια στον Ατλαντικό- αλλά και την υποβλητική λάμψη των πινάκων του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στον Καθεδρικό Ναό και στον Άγιο Θωμά.

Και - ανέλπιστα - με καταπληκτικά ψαράδικα (!), εκεί στη μέση του πουθενά, στα όρη και τα βουνά της καστιλιάνικης υπαίθρου. Θαρρείς και η ελληνική αύρα του αξεπέραστου χειριστή των χρωμάτων φτάνει μέχρι τις παραλίες της Βαλένθια και δίνει παραγγελιές για γεύσεις που θυμίζουν Μικρολίμανο, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά...

Κι ακόμη, οι ταυρομαχίες! Με προσκάλεσε ένας φίλος, στην παραδοσιακή γιορτή του Αγίου Ισιδώρου, στην αρένα όπου σκοτώθηκε ο περίφημος Μανολίτο "σπρώχνοντας " τον νου του θανατηφόρο παιχνίδι για την ατίθαση τσιγγάνα καρδιά της Μαμίτας του. Και ήταν εκεί, που ένιωσα πραγματικά αμηχανία και τελικά, αποτροπιασμό για ένα "θέαμα" που δεν αντέξαμε να παρακολουθήσουμε για πολύ... Με τους Μαδριλένους να αλαλάζουν και να μην μπορείς καν να τους ρωτήσεις "τί βρίσκετε σε αυτό το πράγμα;", αφού το να πετύχεις άνθρωπο να μιλά στοιχειωδώς αγγλικά, μοιάζει με 5άρι - επιεικώς- στο Τζόκερ...

Γράφοντας αυτές τις γραμμές στο αεροπλάνο της επιστροφής, το βλέμμα σταμάτησε και στα θαύματα που ο άνθρωπος σπάνια έχει τη δυνατότητα να αντικρύσει από μια τόσο διαφορετική οπτική γωνία. Ένα όνομα που φέρνει ελληνικό, τίποτε παραπάνω για τους περισσότερους από μια αναφορά σε έναν χάρτη - άντε και "το φυσικό σύνορο ανάμεσα σε Ισπανία και Γαλλία" για τους πιο μυημένους στα της γεωγραφίας. Αλλά από 8.000 μέτρα ψηλά, τα χιονισμένα Πυρηναία αποκαλύπτονται σαν ένα βαμβακένιο κάλυμμα πάνω σε ατέλειωτες εκτάσεις που φαντάζουν μηδαμινές από αυτήν την οπτική γωνία. 

Τα πάντα σχετικά, άλλωστε..

Συνισταμένη όλων και πάνω από όλα αυτά ο Ολυμπιακός μας! Οι Αγγελόπουλοι, η ομάδα, από τον Σπανούλη ως τους φροντιστές!  Για εκείνους κάναμε το ταξίδι, μέσα από αυτούς βιώσαμε στιγμές απόλυτης πλήρωσης, εκστατικές!

Σε εκείνους χρωστάμε την περηφάνεια που νιώθουμε, σε εκείνους κλείνουμε νοερά το μάτι με νόημα, σαν προσπαθούμε να περάσουμε το μήνυμά τους "refuse to lose" στα απλά, στα καθημερινά που μας ταλαιπωρούν.

Και να! Σαν αντικρύζεις τώρα τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο, μοιάζει να σου δείχνει τον δρόμο για την επόμενη περιπέτεια... Γεμάτος προοπτικές, υποσχέσεις, πάθος, φλόγα άσβεστη που καίει στις ψυχές όσων μεγαλώνουν μέσα στην ερυθρόλευκη ενενηντάχρονη μυσταγωγία: BERLIN 2016, WIR KOMMEN!!!

Court Central