Επιτρέπεται να πέσεις, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθείς…

Ακόμα έναν αξιομνημόνευτο-παραμυθένιο  μπασκετικό άθλο σημείωσε ο Ολυμπιακός στην εφετινή euroleague, ασχέτως αν στο τέλος δεν κατάφερε να σηκώσει την κούπα. Οι ερυθρόλευκοι «γίγαντες» γέμισαν για ακόμα μία φορά τον κόσμο τους με υπερηφάνεια και συγκίνηση παρά την ήττα στον τελικό. Πλέον η ομάδα κοιτά το μέλλον (που διαφαίνεται πιο λαμπρό από ποτέ) με το ρητό που πρέπει να κυριαρχήσει σε όλους στο μεγάλο λιμάνι να είναι το «Επιτρέπεται να πέσεις, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σηκωθείς»… Γράφει ο Αντιδραστικός

Τα παραμύθια δεν έχουν πάντα happy end. Παρόλα αυτά η εφετινή πορεία του Ολυμπιακού παρά την «δίκαιη» (έστω και με μέτρια διαιτησία…) ήττα τον τελικό, μόνο ως παραμυθένια μπορεί να χαρακτηριστεί! Ο Ολυμπιακός άλλωστε έχει μάθει να παλεύει κόντρα σε όλους και σε όλα, κόντρα σε μεγαθήρια, έχει πραγματικά δημιουργήσει την 100% δικιά του μπασκετική σχολή! Με όλα αυτά, παρακαταθήκη για το μέλλον λοιπόν, οφείλει να συνεχίσει! Επιτρέπεται άλλωστε να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς είναι ένα πασίγνωστο ρητό των μαχητών και ο Ολυμπιακός , η πιο μαχητική ομάδα στην ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ οφείλει να το υιοθετήσει!

Σίγουρα η ήττα πόνεσε. Πόνεσε πολύ. Αλλά ήταν τέτοια η φετινή πορεία, μα στο top 16, μα στα προημιτελικά με την Μπάρτσα και κυρίως στον αλησμόνητο ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, που μπορεί να χαρακτηριστεί γλυκιά μια τέτοια ήττα. Κανένα κλάμα για τον φετινό Ολυμπιακό! Άλλωστε η φετινή πορεία θα αποτελέσει το παράδειγμα των επόμενων σεζόν για τον Ολυμπιακό, που κάθε χρόνο θα έχει στόχο την κούπα της euroleague! Το τέταρτο, το πέμπτο, το έκτο αστέρι… Η ομάδα αυτή, η ομάδα μύθος του ελληνικού αθλητισμού, η ομάδα παράδειγμα για όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, έχει παρελθόν (μεγάλο μάλιστα με το back2back) , παρόν (σαφώς ο τίτλος της Α1 θα χρυσώσει το χάπι της ήττας στον τελικό χθες) και το κυριότερο ΜΕΛΛΟΝ!

Μέλλον ναι. Με τον ηγέτη Σπανούλη και γύρω του τον απίστευτο αυτό Ελληνικό κορμό των Πρίντεζη-Σλούκα-Μάντζαρη-Παπαπέτρου-Αγραβάνη-Κατσίβελη , στην ομάδα διαγράφεται λαμπρό μέλλον… Και με τον coach Σφαιρόπουλο στον πάγκο της, έναν προπονητή για την επόμενη δεκαετία, έναν προπονητή φτιαγμένο κυριολεκτικά για αυτήν την ομάδα! Και βέβαια με τους κορυφαίους προέδρους στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Στους Αγγελόπουλους άλλωστε αξίζουν ΜΑΚΡΑΝ τα περισσότερα μπράβο για την ονειρεμένη πορεία των τελευταίων ετών.

Καθαρά μπασκετικά, η ομάδα στην Μαδρίτη έπαιξε το μπάσκετ της στο 70’ από τα 80’ αγωνιστικά λεπτά του final 4. Για αυτό και κανείς δεν μπορεί να την κατηγορήσει. Στο τελευταίο δεκάλεπτο η ομάδα έσκασε. Κουράστηκε. Μην ξεχνάμε άλλωστε και την υπερπροσπάθεια στον ημιτελικό (με μια ακόμα μνημειώδη ανατροπή).  Κάπου εκεί έπαιξε ρόλο και η στείρα εικοσαετία της Ρεάλ και βεβαίως η έδρα (είχαν πάθος οι Μαδριλένοι και εντός και εκτός παρκέ αντικειμενικά) και κάπως έτσι ο τελικός πήγε στην Ρεάλ. Μια Ρεάλ που άξιζε στο νήμα τον τίτλο. Ρεάλ και Ολυμπιακός δίκαια βρέθηκαν στον τελικό.

Κορυφαίοι ερυθρόλευκοι στην Μαδρίτη ήταν οι Σλούκας και Πρίντεζης, μαχητικοί οι Ντάνστον-Χάντερ-Μάντζαρης-Παπαπέτρου και Αγραβάνης, ο αρχηγός αν και αρνητικότατος μας χάρισε το απίστευτο κρεσέντο του στο τέλος του ημιτελικού, ο Λοτζέσκι βρήκε λίγο ρυθμό στον τελικό και ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, ο Πέτγουεϊ δυστυχώς πολύ soft αν και πάλεψε, ενώ οι Λαφαγιέτ-Ντάρντεν ήταν ωσεί παρόντες. Τέλος καλό ήταν το στήσιμο της ομάδας από τον Σφαιρόπουλο, αν και έδειξε πως δεν είχε κάποιο επιθετικό plan b, μετά το κλείσιμο του Σπανούλη από τους αντιπάλους προπονητές...

Κλείνοντας ένα τελευταίο σχόλιο. Άπαντες θα μείνουν στο πάνθεον-αυτό δεν διαπραγματεύεται. Αλλά η αλήθεια είναι πως στους ξένους η ομάδα κάτι έχει κάνει λάθος. Τι εννοώ:

• Δύο ίδιου στυλ σέντερ για παράδειγμα. Ντάνστον-Χάντερ. Αμυντικογενείς και οι δύο (εκπληκτικοί αμυντικοί για την ακρίβεια!), με παιχνίδι όμως μόνο πάνω από την ρακέτα ή με pick en roll.Με τον Καββαδά εκτός ομάδας, ο ένας ίσως έπρεπε να είναι πιο επιθετικογενής (με παιχνίδι στο low post) ή άλλου στυλ (τύπου Χάινς για παράδειγμα που ξεκινά από μακριά τις προσπάθειες του και είναι εξισου ικανός αμυντικά).
• Ένας small forward με αμυντικά ΜΟΝΟ χαρακτηριστικά (χίλιες φορές ο Παπαπέτρου ρε παιδιά από τον Ντάρντεν)-αλήθεια έχει την πολυτέλεια ο Θρύλος να παίρνει τόσο χαμηλό σκοράρισμα από το βασικό του τριάρι;
• Συμπαθής αλλά αντικειμενικά γυάλινος και πολύ soft ο Πέτγουεϊ! Το «τέσσερα» είναι η πλέον κομβική θέση στο σύγχρονο μπάσκετ, οπότε θαρρώ η ομάδα πρέπει να επενδύσει με έναν παίχτη ισάξιο του υπαρχηγού και όχι με πειράματα και ευκαιρίες.
• Και μην ξεχνάμε τον αρνητικότατο Λαφαγιέτ στο final-4...

Όλα αυτά άλλωστε θα απασχολήσουν την ομάδα μετά την κατάκτηση του τίτλου της Α1! Προς το παρόν έχουμε έναν μεγάλο τίτλο να μας περιμένει...

Υγ: η κριτική μου στους παίχτες είναι 100% καλοπροαίρετη και δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την ομάδα. Απλά το να γίνεται που και που είναι κάτι υγιές. Άλλωστε ο στόχος είναι ήδη η παρουσία στο Βερολίνο! Από χθες στις 23.00 άπαντες στο μεγάλο λιμάνι, πρέπει να έχουν αυτόν τον στόχο! Αυτό μας έχει διδάξει άλλωστε αυτή η ομάδα!