90 χρόνια Ολυμπιακός: Γράψτε κι εσείς θριάμβους σαν τα παραμύθια!

Ο Court Central υποκλίνεται σε όσους πρόσφεραν στα 90 χρόνια της ένδοξης Ιστορίας του Ολυμπιακού και περιμένει να τιμηθούν με νίκη στο ματς με την ΑΕΚ...

Ομολογώ ότι δεν περίμενα πως, σαν ξεκινούσα να γράψω αυτό το άρθρο, θα ένιωθα τέτοια συγκίνηση... Κάτι η αγχωτική συγκυρία των ημερών, κάτι η απογοήτευση από την ποδοσφαιρική ομάδα – από όπου όλα ξεκίνησαν στις 10 Μαρτίου του 1925 – νόμιζα πως το ποστάρισμα θα ήταν διαδικαστικό. Δεν είναι, πιστέψτε με...

Εν αρχή ην το γεγονός: «Ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925^[στον Πειραιά, για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του πολύ ισχυρού, εκείνη την εποχή, Εθνικού, αλλά και των αθηναϊκών ομάδων όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Προήλθε από την συγχώνευση του Πειραϊκού Συνδέσμου με την Πειραϊκή Ένωση, σωματεία που είχαν ιδρυθεί στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα. Το όνομα του νέου συλλόγου το έδωσε ο πρώτος αντιπρόεδρός του, Νότης Καμπέρος, δίνοντας τέλος στις διαφωνίες που είχαν δημιουργηθεί. Ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και ο τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα»...

Ο ένας, ο πιο μεγάλος από όλους!
Μετά, η δόξα! Μιλάμε για τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας και έναν από τους ελάχιστους παγκοσμίως που συντηρούν πρωταγωνιστικά τόσα τμήματα στα πλέον λαοφιλή ομαδικά και ατομικά αθλήματα. Μια μικρή παράθεση αριθμών:
Α) Στο ποδόσφαιρο, 41 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 26 Κύπελλα Ελλάδος και 16 νταμπλ.
Β) Στο μπάσκετ,  τρία πρωταθλήματα Ευρώπης, ένα Διηπειρωτικό, 10 πρωταθλήματα  9 κύπελλα και τρία νταμπλ στην Ελλάδα
Γ) Στο πόλο, ένα πρωτάθλημα Ευρώπης, ένα Super Cup Ευρώπης, καθώς και 28 πρωταθλήματα, 16 κύπελλα και 13 νταμπλ στην Ελλάδα στους άνδρες και ένα Κύπελλο Ευρώπης και πένβτε πρωταθλήματα Ελλάδας οι γυναίκες. 
Δ) Στο βόλλεϋ, δύο Κύπελλα Ευρώπης και 27 πρωταθλήματα, 15 κύπελλα και 14 νταμπλ στην Ελλάδα στους άνδρες καθώς και δύο πρωταθλήματα, δύο κύπελλα και δύο νταμπλ στην Ελλάδα οι γυναίκες.
Ε) Στον στίβο, εννιά πρωταθλήματα ανοικτού στίβου και πέντε κλειστού στους άνδρες καθώς και ένα πρωτάθλημα ανοικτού στίβου οι γυναίκες.
ΣΤ) Στην κολύμβαση, 55 πανελλήνια πρωταθλήματα σε 89 διοργανώσεις!!!
Και, βεβαίως, ένας αριθμός φιλάθλών και πιστών οπαδών που είναι δύσκολο να μετρηθεί, αλλά που ξεπερνά μακράν κάθε άλλη ομάδα και βρίσκεται παντού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο!

Οι μεγάλες μορφές!
Ποιον θα ξεχάσω, αυτή είναι η αγωνία μου... Ελπίζω όσοι διαβάσετε να με κρίνετε με επιείκεια, αλλά ποιόν να πρωτοαναφέρω; Στο ποδόσφαιρο τους Ανδριανόπουλους, τον Βάζο, την θρυλική ομάδα των Χέλμηδων με τα έξι σερί πρωταθλήματα με Θεοδωρίδη, Ρωσίδη, Μουράτη, Μπέμπη, Κοτρίδη, Υφαντή, Δρόσο (που έφυγε πρόσφατα και δεν πρόλαβα να του αφιερώσω ένα ποστάρισμα) Κίνλεϋ, Δαρίβα, Ψύχο, Καραπατή... Mετά την ομάδα που νίκησε την Σάντος του Πελέ με τον Γκαβέτσο, τον Στεφανάκο, τον Σημαντήρη, τον Ποοσειδώνα... Και ύστερα τον μεγαλύτερο ίσως προπονητή που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα, τον Μπούκοβι και την ομαδάρα του με τον Σιδέρη, τον Πολυχρονίου και τον Γιούτσο και μετά τον Γουλανδρή με την ασύλληπτη ομάδα που συνέθεταν οι Νίκος Γιούτσος, Γιώργος Δεληκάρης, Παναγιώτης Κελεσίδης, Γιάννης Κυράστας, Ρομαίν Αργυρούδης, Μίλτον Βιέρα, Μάικ Γαλάκος, Χούλιο Λοσάδα, Υβ Τριαντάφυλλος, Θανάσης Αγγελής, Γιάννης Γκαϊτατζής, Λάκης Γκλέζος, Πέτρος Καραβίτης, Μιχάλης Κρητικόπουλος, Μιγκέλ Νικολάου, Βασίλης Σιώκος, Μπάμπης Σταυρόπουλος, και Δημήτρης Περσίδης... Και πιο μετά, τον υπερπρόεδρο Σταύρο Νταϊφά με τα 4 σερί πρωταθλήματα και ένα πέμπτο αργότερα, τουυς προπονηταράδες Κάζιμιρ Γκόρσκι και Αλκέτα Παναγούλια, τους παικταράδες Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, Κουσουλάκη, Νικολούδη, Γούναρη, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Μίχο, Σαργκάνη, Βαμβακούλα, Άλστρομ, Σέστιτς  αλλά και τα ρωσικά μιγκ Προτάσοφ, Λιτόφτενκο και Σάβιτσεφ την περίοδο της παρακμής... Τον Ντέταρι, τον Νόιμαν, τον Κρίστενσεν και βεβαίως την ομαδάρα του Μπάγεβιτς και τους αξεπέραστους παίκτες που κέρδισαν επτά σερί τίτλους: τον Τζόλε, τον Γιαννακόπουλο, τον Αλεξανδρή, τον Ανατολάκη, τον Αμανατίδη αλλά και τον Στολτίδαρο... Και, φυσικά, πώς να ξεχάσω το δέος που νιώσαμε βλκέποντας στα ερυθρόλευκα έναν Ριβάλντο, έναν Ζιοβάνι, έναν Καρεμπέ, έναν Ζάψοβιτς, έναν Ζέτερμπεργκ... Και στην πρόσφατη ιστορία μας, τον Βαλβέρδε και τον Μίτσελ με τον Ιμπαγάσα και όλους εκείνους που αποτέλεσαν κρίκους στην αλυσίδα που μεγαλώνει...

Να πάω στο μπάσκετ, στους Ανδρεάδηδες, στους Σπανουδάκηδες, στον Βαμβακούση... Και πιο μετά, στην αήττητη ομάδα που συνέθεταν οι Στηβ Γιατζόγλου, Γιώργος Καστρινάκης, Γιώργος Μπαρλάς, Παύλος Διάκουλας, Πολ Μελίνι, Νίκος Σισμανίδης, Θανάσης Ράμμος. Παρασκευάς Τσάνταλης, Γιάννης Γκαρώνης, Τόλης Σπανός και Κίμωνας Κοκορόγιαννης με προπονητή τον Φαίδωνα Ματθαίου. Κι αργότερα, τον Καμπούρη τους παικταράδες του triple crown, τον Ρίβερς, τοιν Φασούλα, τον Τόμιτς, τον Τάρλατς, τον Σιγάλα αλλά και τον Τζόνσον, τον Πάσπαλιε... Και βέβαια τον Βασίλη Σπανούλη, τον μεγαλύτερο αθλητή στην ιστορία του Ολυμπιακού μας, με τον υπαρχηγό του τον Πρίντεζη και την παρέα του, για την οποία ζούμε με το όνειρο ενός ακόμη Final Four και μιας ευρωκούπας...

Ή στο πόλο; Τον Μοναστηριώτη, τον Προβατόπουλο, τον Τελειώνη, τον Βαγγέλη Κοσκινά, τον Βερνάρδο, τον Μίχαλο, τον Δαμάσκο, τον Σαράντο, τον προπονηταρά Τρούμπιτς και πιο μετά, τον Καπράλο, τον Γούνα, τον Καμπούρογλου... Την ομαδάρα των αρχών του ΄90 με Μάκη Βολτυράκη, Θοδωρή Βλάχο, Κώστα Λούδη, Κυριάκο Γιαννόπουλο, Νίκο Βενετόπουλο (πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος για τρεις συνεχόμενες χρονιές 1991, 1992, 1993), Αντώνη Αρώνη, Δημήτρη Κραβαρίτη, Θέμη Χατζή, Σάκη Πλατανίτη, Χάρη Παυλίδη με τον «στρατηγό» Στάμενιτς στον πάγκο και τους Χατζηθεοδώρου, Θωμάκο, Βλοντάκη να προστίθενται στους υπερπρωταθλητές... Και την σκυτάλη στο Δεληγιάννη, τον Καλακόνα, τον κόυτς Κάσας που πήρε το triple crown, τον Τρμπόγεβιτς. Και τις μετέπειτα ομάδες του Πάτερου και του Βλάχου με τόσους ακόμη παικταράδες, όπως οι Σλόμπονταν Νίκιτς, Χρήστος Αφρουδάκης, Γιώργος Αφρουδάκης, Πέτρε Σάντα, Βαγγέλης Δελακάς, Άντριγια Κομάντινα, Τίχομιλ Βράνιες, Μανώλης Μυλωνάκης, Χριστόδουλος Κολόμβος, Φώτης Μπλάνης και Γιάννης Φουντούλης αλλά και οι Κολόμβος, Σχίζας, Γούνας, Ποντικέας που μας έφεραν στην αήττητη ομάδα της περσινής περιόδου – και της φετινής όπως όλα δείχνουν...

Και στο βόλλεϋ, η ομάδα των επτά πρωταθλημάτων από το 74’ ως το ’83 (!) με τους Τάσο Κουμπλή, Κυριάκο Παντελιά, Ανδρέα Λοράνδο, Στέφανο Πολύζο, Γιώργο Δερμάτη, Βασίλη Γαλάκο, Στέλιο Προσαλίκα, Γιάννη Λάιο, Αυγουστίνο Μίχαλο, Δημήτρη Χωριανό, Ηρακλή Δωριάδη. Και οι διάδοχοί τους, με προπονητή τον Λάιο και τα 8(!) σερί πρωταθλήματα από το 1987 ως τρο 1994, η παρέα των Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, Σάκη Μουστακίδη, Γιάννη Φάκα, Κώστα Γκουντάκο, Ανδρέα Θεοδωρίδη, Γιώργο Ντράγκοβιτς, Σωτήρη Αμαριανάκη, Δημήτρη Καζάζη, Γιώργο Λυκούδη και Βασίλη Ξεροβάσιλα. Με τον χαμένο τελικό Πρωταθλητριών του ΄92 στο ΣΕΦ, όταν είδαμε κλαίγοντας τον γιγάντιο Λετονό Ραϊμόν Βίλντε να τραυματίζεται και τον Θρύλο να παραδίδεται στην Ραβένα των Βούλο, Γκαρντίνι, Κίραλι και Σίμονς...Και την δικαίωση με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο του ΄96, με τον Λάιο και πάλι στον πάγκο και τους Σάκη Μουστακίδη Οσβάλντο Ερνάντες, Ροδόλφο Σάντσες, Αντώνη Τσακιρόπουλο ,Γιώργο Ντράγκοβιτς, Κώστα Χριστοφιδέλη, Σωτήρη Αμαριανάκη, Γιώργος Λυκούδη. Και στην συνέχεια τον τρελό Ιταλό κόουτς Μοντάλι, κι αργότερα τον μεγάλο προπονητή Τράβιτσα και την ομάδα που πήγε το 2002 και πάλι στον τελικό του Πρωταθλητριών, αλλά είδε τον Γκιούρδα αυτήν την φορά να τραυματίζετια και την κούπα να πηγαίνει στη Μαστεράτα. Και φυσικά, το δέυτερο ευρωΚύπελλο του 2005, μια προσωπική αποθέωση του μεγαλύτερου βολεϊμπολίστα που έχει εμφανιστεί ποτέ στην Ελλάδα, του Αργεντινού Μάρκος Μιλίνκοβιτς! Και μετά την ομάδα – γέφυρα για τη σημερινή με τους γερόλυκους Χριστοφιδέλη και Κουρνέτα, τον Τζούριτς και τον Μίλκοβιτς.

Τί να πω, δε, για τον στίβο; Για τον αειθαλή Τάκη Βεντίκο, τον θρυλικό σπρίντερ που ξεκίνησε από τις ανηφοριές του Παγκρατίου, της παλιάς μου γειτονιάς, κι ακόμη τρέχει... Για τον Μύρωνα Ανυφαντάκη, για τον Μαγκλάρα... Και πιο μετά, για τους Ολυμπιονίκες που, όσο κι αν κάποιοι από αυτούς δεν μπόρεσαν να αντέξουν στους πειρασμούς, έγραψαν τη δική τους ιστορία: Κεντέρης, Θάνου, Μανιάνι, Μπακογιάννη, Παπακώστας, Βασδέκη, Τερζιάν, Ξάνθου, Κελεσίδου, Ιακωβάκης, Δεβετζή, Χαλκιά, Μελέτογλου, Τσάτουμας...

Ή μήπως οι μορφές του υγρού στίβου; Ο Προβατόπουλος, η μεγαλύτερη προπολεμική μορφή της ελληνικής κολύμβησης, ο Καρύδης, οι Κοσκινάδες, ο Πέππας, η Έλλη Ρουσσάκη, ο Κρις Στίβενσον, η Σοφία Δάρα, ο Σπύρος Μπίρμπας, ο Χαράλαμπος Παπανικολάου, ο Δημήτρης Αλφατζής! Και αργότερα ο Μαγγανάς, η Δημοσχάκη, ο Ζήσιμος, η Λυμπερτά και φυσικά ο Σπύρος Γιαννιώτης, με την δεσπόζουσα προπονητική μορφή του Νίκου Γέμελου.
 
Και τα κορίτσια του πόλο που πήραν το Λεν Τρόφυ πέρσι, με τις Χρυσή Διαμαντοπούλου, Εύη Τετζαλίδου, Ελευθερία Πλευρίτου, Μαρία Σώρα, Φιλιώ Μανωλιουδάκη, Μίλβα Καλογεράκου, Μαργαρίτα Πλευρίτου, Βιργινία Νιαρχάκου, Μπάρμπαρα Μπούικα, Μπρόνγουεν Νοξ, Αγγελική Βασιλακοπούλου, Ιωάννα Σταματοπούλου και την Άλκηστη Αβραμίδου που έπαιζε με σπασμένα δάκτυλα στον τελικό, αλλά που ήταν αποφασισμένη να πάρει τη ρεβάνς για τον χαμένο τελικό του 2008! Και, τέλος, οι κούκλες του βόλλεϋ, για τις οποίες είμαι βέβαιος ότι στα 100χρονα του ένδοξου συλλόγου με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο θα έχουμε να γράψουμε πολλά, πρώτα ο Θεός!

Η καλύτερη τιμή για όλους –και, κυρίως, για τους 21...

Για όλους εκείνους που έχουν αναπαυθεί, για εκείνους που θυμούνται και βλέπουν με νοσταλγία, για αυτούς που γράφουν συνέχεια την Ιστορία του Θρύλου μας, κυρίως όμως για εκείνους τους 21 που χάθηκαν την αποφράδα ημέρα του 1981 στην θύρα 7, υπάρχει η καλύτερη δυνατή τιμή: να παίξει αύριο η ποδοσφαιρική ομάδα για να γράψει θριάμβους σαν τα παραμύθια! Και να ζεστάνει και πάλι τον Ολυμπιακό κόσμο ένα 24ωρο μετά την άγια μέρα.

Χρόνια πολλά, Ολυμπιακέ μας!!!

Court Central