Ευτυχώς πρόλαβε την... παρέλαση!

Ακόμα και αν δεν γινόταν το 3-1 με τη Μίλαν, η ουσία θα έμενε η ίδια: Στο δυσκολότερο ματς της σεζόν, φάνηκε ότι στον Ολυμπιακό υπάρχουν βάσεις, χτίζεται κάτι καλό και όλα αυτά με οδηγό έναν σύγχρονο, δουλευταρά και δίκαιο προπονητή. Γράφει ο Stouk

Μια πρόκριση στους 32 του Europa League δεν συνιστά από μόνη της τρομερή επιτυχία. Ωστόσο, πρέπει να εξετάσουμε όλες τις παραμέτρους αυτού του κατορθώματος του Ολυμπιακού.

1η παράμετρος ήταν ότι η φετινή ευρωπαϊκή περιπέτεια συνδυάστηκε με σαρωτικές αλλαγές στο τμήμα. Από προπονητή και παίκτες μέχρι και πρόσωπα σε διοικητικά πόστα. Χιλιοειπωμένο μεν, αλλά είναι μια πραγματικότητα, που κάνει το άμεσο αποτέλεσμα πιο δύσκολο.

2η παράμετρος είναι οι αντίπαλοι. Μίλαν, Μπέτις και Ντούντελανζ. Η πρώτη κλασσική ιταλική και ευρωπαϊκή δύναμη, έστω όχι στα top της, αλλά με παίκτες παγκοσμίου κλάσης και συνολική αξία  κοντά στα 500 εκατομμύρια!

Η δεύτερη ήταν η 6η ομάδα της περσινής La Liga (πρωτάθλημα στο οποίο αν συμμετείχε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα θα φλέρταρε με υποβιβασμό!) και φέτος κινείται στα ίδια επίπεδα. Ως κλασσική ισπανική ομάδα παίζει με ταχύτητα και αρέσκεται στην κατοχή μπάλας. Αξία κοντά στα 200 εκατομμύρια (άλλωστε στον όμιλο πήρε την 1η θέση και αυτό κάτι δείχνει).

3η παράμετρος ήταν ότι το τελευταίο ματς ήταν... tie brake, για την πρόκριση χρειαζόταν νίκη με 2 γκολ διαφορά και ο αντίπαλος; Η Μίλαν...

Και όμως, τα κατάφερε. Για αυτούς τους τρεις λόγους η χθεσινή ήταν μια ιστορική βραδιά, η πρόκριση επιεικώς... επική και όλα αυτά με ΜΠΑΛΑΡΑ, όσο απλοϊκό και αν ακούγεται αυτό.

Το ίδιο, όμως, δεν συνέβη μόνο χθες, αλλά στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων του group stage.

Στα εκτός με Μίλαν και Μπέτις, αλλά και στο εντός με τη Ντουντελάνζ είδαμε στο χορτάρι μια ομάδα με ίσες αποστάσεις, σωστή ανάπτυξη, πάθος. 

Όλα αυτά προσωπικά πιστεύω ότι τα χρεώνεται ο Μαρτίνς. Είναι δικό του έργο όλο αυτό και είναι άδικο κάποιος να του το στερήσει. Πήρε ένα ρόστερ αρκετά καλό, ωστόσο όχι τέλειο (τελική προσπάθεια, πολλές φορές παιδικά λάθη στην άμυνα, αστάθεια από τους τερματοφύλακες), στήριξε τους παίκτες του και δικαιώθηκε.

Εδώ, όμως, οφείλουμε να πούμε ότι το credit πάει και στη διοίκηση. Και επειδή έχει στελεχώσει την ομάδα με περισσότερη ποιότητα σε σχέση με τις περασμένες σεζόν, αλλά κυρίως επειδή ξέφυγε από την ελληνική λογική και δεν "κρέμασε" τον προπονητή στις πρώτες στραβές. Υπήρχαν φωνές που έλεγαν "δεν θα βγάλει παρέλαση", "έχει εμμονές", "να φύγει" κλπ κλπ κλπ.

Κόντεψε να σταυρωθεί για κάποιες επιλογές του, ενώ ακόμα και στην ευρωπαϊκή του πρεμιέρα κάποιοι μίλησαν για... ντροπή, επειδή ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε κλειστά απέναντι στην Μπέτις (εδώ ίσως ταιριάζει το "Ε ρε Χάσι που σας χρειάζεται"!), παρότι πήρε βαθμό (με 0-0) που ουσιαστικά ήταν η βάση.

Άλλωστε αποδείχθηκε αυτό, αφού με αυτόν τον βαθμό και δύο νίκες με την αδύναμη Ντούντελανζ, παρέμεινε μέχρι τέλους στο κόλπο της πρόκρισης.

Ενώ, λοιπόν, περιμέναμε μετά από χρόνια έναν... κανονικό προπονητή, μας ήρθε ένας όχι απλά κανονικός, αλλά σύγχρονος, δουλευταράς και δίκαιος.

Εδώ μέχρι και εμείς κατηγορηθήκαμε ως... υπάλληλοι, επειδή τον στηρίξαμε από την 1η στιγμή. Ευτυχώς, η πλειοψηφία των γαύρων έχει υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης. Και τον Μαρτίνς τον στήριξε και θα συνεχίσει να τον στηρίζει.

Για να συνοψίσουμε λοιπόν: Αυτή η πρόκριση ήταν μια ιστορική επιτυχία (για τους λόγους που αναφέραμε), πάνω στην οποία η ομάδα αξίζει να χτίσει, όχι μόνο για φέτος (γιατί στην Ευρώπη τρώγοντας έρχεται η όρεξη), αλλά κυρίως για του χρόνου.

Η διαφαινόμενη απώλεια του πρωταθλήματος, όταν έχεις 44, δεν πονάει τόσο. Το φετινό προφανώς θα πάει εκεί που πρέπει να πάει, όλοι το χουμε καταλάβει. Το να χτίσεις όμως μια ομάδα που θα προχωράει στην Ευρώπη και θα παίρνει το πρωτάθλημα με οποιεσδήποτε συνθήκες και αν επικρατούν, είναι ένας πολύ σοβαρός και πλέον εφικτός στόχος.