Από τη χθεσινή βραδιά, πέρα απ την καλή αγωνιστική εικόνα, έκανε εντύπωση ο ομαδικός πανηγυρισμός των παικτών μπροστά στο πέταλο. Όχι, δεν πήραν τίτλο, όχι δεν πέτυχαν νίκη σε ντέρμπι. Αλλά ήδη έχουν κερδίσει κάτι που τα περασμένα χρόνια είχε χαθεί...Γράφει ο Stouk
Ο αγώνας με τον ΠΑΣ ήταν από αυτούς που θεωρείται διεκπεραίωση, αλλά όπως κάθε ματς μετά από ευρωπαϊκό ταξίδι κρύβει άπειρους κινδύνους. Της χαλάρωσης, της κόπωσης, του "είτε έτσι είτε αλλιώς θα το πάρουμε".
Άλλωστε, το ματς με τον Λεβαδειακό την περασμένη βδομάδα, που ακολούθησε το 3-1 με την Μπέρνλι, εξελίχθηκε με μπόλικο άγχος, συνεπώς υπήρχε μια σχετική αγωνία για το τι θα βλέπαμε με τους Ηπειρώτες.
Ο Μαρτίνς επέλεξε να μην κάνει πολλές αλλαγές στο αρχικό σχήμα, σε σχέση με αυτούς που έπαιξαν στην Αγγλία. Για την ακρίβεια, άλλαξε μόνο 2 πρόσωπα. Τον Μεριά στη θέση του Μιράντα (αυτή η αλλαγή αργά ή γρήγορα θα μονιμοποιηθεί...) και τον Φετφατζίδη στη θέση του Λάζαρου, που είχε τραβήξει αρκετό κουπί μέχρι χθες.
Κάποιοι ίσως περίμεναν ότι ίδιοι παίκτες = πιο βαριά πόδια, αλλά απ' ότι φάνηκε ο Πορτογάλος τεχνικός δούλεψε αρκετά και σε αυτό το κομμάτι. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο με σκοπό να ξεμπερδεύει όσο πιο νωρίς γινόταν. Πίεσε, έβγαλε ευκαιρίες, έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο και το πέτυχε, αφού στο 41΄ το σκορ ήταν 2-0, στο 55΄ 3-0. Αλλά το "περίεργο" για την εποχή ήταν πως η πίεση συνεχίστηκε μέχρι το 94΄!!!.
Κανείς δε βαρέθηκε, κανείς δεν είπε "οκ, το καθαρίσαμε, τώρα ας αράξουμε". Και για να πάμε και στο προκείμενο, αυτό είναι και το κέρδος που ήδη εισπράττει η ομάδα και ο κόσμος.
Ένα απλό ματς με τον ΠΑΣ, ούτε καν ντέρμπι, ούτε καν ευρωπαϊκός αγώνας, ούτε καν σασπένς στην εξέλιξή του και γιορτάστηκε. Είδαμε σύσσωμους τους παίκτες να πηγαίνουν στο πέταλο και να τραγουδούν μαζί με τον κόσμο το "κάτι μαγικό".
Αυτό δεν ήταν ένα καλά σχεδιασμένο οπαδιλίκι της κακιάς ώρας. Ήταν η αποτύπωση του τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ομάδα. Παίκτες χαρούμενοι (όσο και αν παίζουν), που ευχαριστιούνται που αγωνίζονται με την ερυθρόλευκη και μεταφέρουν αυτό το κλίμα στον "πελάτη"-οπαδό.
Η αλήθεια είναι ότι η ενότητα και όλα αυτά που προαναφέραμε τεστάρονται δυνατότερα στα δύσκολα, όπως πχ μετά από μια κακή βραδιά, μια απρόσμενη ήττα, κάποιους χαμένους βαθμούς. Σωστό και αυτό, αλλά και με την παρούσα κατάσταση δεν υπάρχει λόγος να μην είναι κάποιος αισιόδοξος.
Εδώ και πολύ καιρό (για να μην πω χρόνια) ο Ολυμπιακός υπέφερε με παίκτες - κομήτες, που έπαιζαν επιλεκτικά, στα λεγόμενα μικρά ματς περπατούσαν στο γήπεδο και έβλεπαν την παρουσία τους στο λιμάνι ως αναγκαίο κακό.
Στην αλλαγή αυτή, ας μην τα ξαναλέμε, βοήθησε και η μεγαλύτερη παρουσία του ελληνικού στοιχείου. Τώρα πια τα αποδυτήρια έχουν πυρήνα (άλλοι το λένε κλίκα, εγώ όμως όχι) και βάση της εικόνας αυτού του πυρήνα κινούνται όλοι.
Όταν λοιπόν ο αρχηγός της ομάδας, ο Φορτούνης, είναι ο καλύτερος του γηπέδου (αυτό σημαίνει ΑΡΧΗΓΟΣ Κώστα, αυτό σου λέγαμε τόσο καιρό), όταν ο Λάζαρος ήρθε "χορτασμένος" και παίζει σαν "πεινασμένος", όταν ο Φετφατζίδης όποτε και όσο παίζει δίνει το παν, όταν ο Μπουχαλάκης ήρθε από Αγγλία και παίζει σαν να είναι ακόμα εκεί, όταν ακόμα και ο πιτσιρικάς Τσιμίκας οργώνει το γήπεδο σαν τρακτέρ, συγγνώμη αλλά κανείς ξένος δε θα "τολμήσει" να.... δημοσιοϋπαλληλίσει!!!
Αυτό ζητούσαμε τόσα χρόνια, αυτό έγινε. Οι Έλληνες μπροστάρηδες, οι ξένοι να παρασύρονται στο χορό τους και όλοι μαζί να χαίρονται τις στιγμές.
Ο χορός στο τέλος, το "είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό", με τον Τουρέ, που έχει ζήσει όσα όλοι οι υπόλοιποι συμπαίκτες του μαζί ίσως δεν καταφέρουν ποτέ, είναι η παρακαταθήκη μιας ολόκληρης σεζόν. Που τώρα μόλις ξεκίνησε...
ΥΣ1: Και πώς βγάζεις εκτός ενδεκάδας αυτό το απίστευτο μηχανάκι που ακούει στο όνομα Καμαρά;;;;
ΥΣ2: Τα είπαμε και θα τα ξαναπούμε. Αν ο Ολυμπιακός θέλει να πάρει πρωτάθλημα, πρέπει να χάσει ΤΟ ΠΟΛΥ 10 ΒΑΘΜΟΥΣ!! Αλλιώς δεν θα τα καταφέρει. Οι μαϊμούδες έχουν ήδη ταϊστεί και χοροποηδούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου