Ο αναμάρτητος πρώτος...ας κράξει το Survivor!

Πολύ ενδιαφέρον, ίσως περισσότερο και από την ίδια την εκπομπή, έχουν οι τοποθετήσεις όσων εναντιώνονται στο Survivor και στους τηλεθεατές του. Κάποιοι (ίσως η πλειοψηφία) εξ αυτών είναι, αν όχι υποκριτές, τότε μη "αναμάρτητοι" στις δικές τους ψυχαγωγικές και μη επιλογές, για να μπορούν να κατακρίνουν. Γράφει ο Stouk

Έχουμε διαβάσει, λοιπόν, το πόσο σκουπίδι είναι το Survivor, πόσο πρόβατα είναι αυτοί που το παρακολουθούν κλπ κλπ κλπ.

Κάποιος έγραψε  στο twitter ότι "τα μνημόνια δεν έκαναν τίποτα. πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος εξόντωσης ", ποστάροντας από κάτω μια φωτογραφία, με τον αριθμό των αναρτήσεων που φορούν την εκπομπή.

Άλλος ότι "εμείς στην εποχή μας βγαίναμε έξω και τα σημερινά παιδιά περνούν την ώρα τους βλέποντας survivor".

Η αλήθεια είναι ότι, με την είσοδο των social media στη ζωή μας, εδώ και 10 περίπου χρόνια, ο καθένας μπορεί να πει την γνώμη του, για το οτιδήποτε, χωρίς να δηλώνει ταυτόχρονα ποιες είναι οι γενικότερες επιλογές της ζωής του, και έτσι κανείς αναρωτιέται: "υποστηρίζουν οι κάθε είδους επιλογές του αυτή την άποψη;".

Μια τέτοια κατάσταση είναι άκρως χαοτική στο να μπορεί κανείς να έχει ευκρινή εικόνα των ανθρώπων που μιλούν και τοποθετούνται. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για εμένα, που γράφω με ψευδώνυμο σε ένα blog...

Ο λόγος που αρέσει το survivor

Ο Έλληνας ψοφάει για τρολάρισμα. Είναι γεγονός. Και τα social media απλά το επιβεβαίωσαν. Ε λοιπόν το survivor είναι ό, τι πρέπει να κάνει κανείς χιούμορ. Πρόσωπα και καταστάσεις ενδείκνυνται για το εθνικό μας πια σπορ, το τρολάρισμα. Το πρόβλημα είναι όταν κάποιος ξεφεύγει με ύβρεις και απειλές, αλλά αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει με το Survivor, αλλά με το μυαλό του καθενός.

Επιπλέον, το να παρατηρεί κάποιος συμπεριφορές ανθρώπων που συμβιώνουν είναι ιντριγκαδόρικο και επιτρέψτε μου να πω ότι μπορεί να προσφέρει και μαθήματα για όποιον το παρακολουθεί. Για παράδειγμα, μπορεί να γίνει κάλλιστα μια αναγωγή με την πραγματική ζωή και τις κάθε είδους κλίκες που αντιμετωπίζει κανείς στη δουλειά του ή ακόμα και στην οικογένειά του, βλέποντας το πως λειτουργεί μια "κλίκα" μέσα στο survivor και τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει σε μια συμβίωση και στην ψυχολογία όσων δεν ανήκουν σε αυτή.

Κράζεις το survivor; Ποιος; Εσύ;;;

Διάβασα, λοιπόν, άρθρα ή αναρτήσεις αθλητικών συντακτών, που αποδοκιμάζουν το survivor. Μάλιστα...

Είμαι φανατικός του Ολυμπιακού και των σπορ γενικότερα, αλλά δόξα τω Θεώ, μεγαλώνοντας, μπορώ να διαπιστώσω τα κακώς κείμενα, τα οποία είτε αποκρύπτονται τεχνηέντως, είτε είναι ολοφάνερα. Και κυρίως δεν βγάζω μισθό από την ενασχόλησή μου.

Ένας αθλητικός συντάκτης όμως (πόσο μάλλον ρεπόρτερ ομάδας...) βγάζει χρήματα (λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία), παρακολουθώντας επαγγελματικά ένα σύστημα, στο οποίο κυριαρχεί η δυσπιστία και η βρωμιά. Αν αρθρογραφείς π. χ. για το ελληνικό ποδόσφαιρο, πώς μπορείς να κράξεις το survivor;;; Ακόμα και το survivor είναι πιο υγιές από αυτό!

Μακάρι όσοι μιλούν για προβλήματα παιδείας όσων παρακολουθούν την εκπομπή αυτή, να έχουν την αρμόζουσα συμπεριφορά στη γυναίκα τους , στο φίλο τους, στην δουλειά τους, στο φανάρι που περιμένουν να περάσουν, όταν βγάζουν βόλτα το σκύλο τους, όταν πάνε στην παραλία, όταν ψηφίζουν.

Τα πρότυπα (πρέπει να ) τα υποδεικνύουν οι γονείς και όχι μια εκπομπή

Πρόσφατα,  ένα γνωστό μου κοριτσάκι ηλικίας 5 ετών περίπου, μου είπε το εξής: "θα πάω στο χωριό μου το πάσχα και ο παππούς μου θα μου φτιάξει με σίδερα και ξύλα μια πίστα survivor. Και εγώ θα είμαι η Ειρήνη Κολλιδά..."

Ή ο ίδιος μου ο βαφτισιμιός, ηλικίας 9 ετών, μου είπε: "Σε λένε Γιάννη, σαν τον Σπαλιάρα".

Συγγνώμη, αλλά όλο αυτό δεν είναι πρόβλημα του Survivor, αλλά των ίδιων των γονιών.

Ένα παιδί τόσο μικρό, δεν έχει να κερδίσει τίποτα από μια τέτοια εκπομπή. Πόσο μάλλον να ξέρει και να υψώνει στα μάτια του ανθρώπους, που απλά συμμετέχουν σε ένα show, η (ανθυπο)celebrities, που δεν αξίζουν την δημοσιότητα που έχουν.

Εγώ κάνω την πλάκα μου και έχω δικαίωμα να το κάνω. Μπορεί να σκοτώνω την ώρα μου, αλλά ξέρω ποιον άνθρωπο να υπολογίσω ως σημαντικό και ποιον όχι. Έχω αυτό το κριτήριο. Ένα μικρό παιδί όμως;;;

Είτε μιλούμε, λοιπόν, για ένα μικρό παιδί, είτε για έναν έφηβο (που έχει ξεφύγει πια από την αναζήτηση προτύπων και έχει καταλήξει μέσα του) υπεύθυνος για την καθοδήγησή τους και το ποια πρότυπα θα επιλέξουν είναι πρώτα οι γονείς και μετά το σχολείο. Αν ο γονιός θωρακίσει το παιδί του πνευματικά και ηθικά, τότε κανένα survivor δεν θα το βλάψει.

Από εκεί και πέρα το σχολείο οφείλει, είτε να συμπληρώσει την οικογένεια είτε να την υποβοηθήσει. Και πάλι τότε το παιδί δε θα έχει να φοβάται κάτι. Η ανακοίνωση των δασκάλων της Γ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης είναι λάθος. Δεν πρέπει να βγάζεις ανακοίνωση για το... καθήκον σου. Οι εκπομπές, τα ναρκωτικά, την πορνεία, το bulling, δεν πρόκειται ποτέ να καταργηθούν. Δεν είναι δυνατόν να βγάζουν οι δάσκαλοι ανακοινώσεις καταδικάζοντάς τα. Δε χρειάζεται. Αν κάνουν το καθήκον τους, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Πόσοι αθλητές είναι πρότυπα;;;

Μιας και μιλήσαμε για πρότυπα, αλήθεια, πόσοι από τους αθλητές που τόσο θαυμάζουμε και παρακολουθούμε, θα μπορούσαν να είναι πρότυπο για ένα παιδί; Όχι όμως μόνο για τα αθλητικά τους προσόντα, αλλά για την όλη τους στάση τους στη ζωή;

Οι περισσότεροι (γιατί ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι) από αυτούς που θαυμάζουμε, που πληρώνουμε εισιτήριο για να τους δούμε, που κάνουμε κλικ σε άρθρα στο ίντερνετ, που συζητάμε γι αυτούς με την παρέα μας, είναι παχυλά αμοιβόμενοι άνθρωποι (που τόσα λεφτά εμείς και τα παιδιά μας δεν θα δούμε σε όλη μας τη ζωή), που απλά βάζουν καλά την μπάλα στο καλάθι ή στα δίχτυα. Και όλους αυτούς τους μαθαίνουμε και στα παιδιά μας, τους κολλάμε αφίσες στα δωμάτιά τους ή τους λέμε ιστορίες γι αυτούς.

Άρα λοιπόν ας το ξανασκεφτούμε λίγο το όλο ζήτημα, δε βλάπτει... Όχι με τη λογική του μην κρίνεις, για να μην κριθείς, αλλά με τη λογική του "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"..