O Χάκετ, ο Ματ, οι σέντερ και οι ...Depeche Mode που φέρνουν κούπα!

O Court Central δίνει τη δική του σκοπιά για τις μάχες με την Έφες, «διαβάζει» τους οιωνούς αλλά και «οσμίζεται» τον Ολυμπιακό της νέας χρονιάς

Είναι προφανές ότι θα διαβάσετε πολλές αναλύσεις για τα παιχνίδια με την Αναντολού Έφες, τόσο στο Red Philosopher (must read) όσο και αλλού (να είστε προσεκτικοί με αυτούς που είχαν αχρηστεύσει Αγραβάνη, Παπαπέτρου, Μιλουτίνοβ και Waters…). Θα προσπαθήσω, λοιπόν, αυτή την φορά να μην σας «πήξω» στους αριθμούς, αλλά να σταθώ σε ορισμένα σημεία που κατά την γνώμη μου είναι πιθανό να αποτελέσουν τα κλειδιά της σειράς.

Πάμε λοιπόν!

Η μεγάλη απώλεια του Ντάνιελ Χάκετ

ΟΚ, έχουν περάσει μήνες και ο Ολυμπιακός έχει συνηθίσει χωρίς τον Ντάνιελ σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι να υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται τού χρόνου! Πρώτα απ΄ όλα, βέβαια, ο Ιταλοαμερικανός να επανέλθει δριμύτερος, αλλά έχω την αίσθηση ότι ένα νέο συμβόλαιο τον περιμένει –ειδικά αν τα σχεδόν 900 χιλιάρικα που παίρνει ο Ματ και η εφορία που φτάνει το 140% καταστήσουν αδύνατο ένα ματσάρισμα μιας επταψήφιας ή σχεδόν επταψήφιας πρότασης από το εξωτερικό για τον απόφοιτο από την Χαβάη.

Όμως, θα σταθώ στον Ντάνιελ, γιατί πραγματικά θεωρώ ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη απώλεια του Ολυμπιακού για τα φετινά playoff! Ο λόγος βρίσκεται στην περιφέρεια της τουρκικής –ο Αλλάχ να την κάνει – ομάδας: ο Περάσοβιτς χρησιμοποιεί ένα κοντό rotation, το οποίο στα playoff έχει το πλεονέκτημα της αμεσότερης προσαρμογής στις ανάγκες παιχνιδιών που χρειάζεται να δώσεις το 100%, αλλά έχει και το μειονέκτημα της μεγαλύτερης φθοράς, ειδικά σε best of five σειρές. Αυτό όμως το rotation έχει και το εξής χαρακτηριστικό: τρεις guards (Ερτέλ, Γκρέιντζερ, Πολ) και τρεις forwards (Χάνεικατ, Μπράουν, Τόμας) δίνουν τους 63 από τους 84 πόντους που σκοράρει κατά μέσο όρο η ομάδα του Κροάτη τεχνικού. Από εκεί και πέρα, άλλοι 11 πόντοι έρχονται από τον Dunston στο «5» και άλλοι επτά από τον Οσμάν στο «4».

Με δεδομένο λοιπόν ότι ο Χάκετ είναι ο καλύτερος αμυντικός guard της ερυθρόλευκης περιφέρειας μαζί με τον Μάντζαρη και καθώς ο Waters είναι σαφώς περισσότερο δημιουργικός, βλέπω σε αυτήν την απώλεια το σοβαρότερο μειονέκτημα των πρωταθλητών Ελλάδας στην προσπάθεια για ένα νέο ταξίδι στην Πόλη. Το θετικό είναι ότι, παρά την (κακή) φήμη που τον συνόδευε, ο Γκριν έχει αποδείξει ότι, πέραν του σκοραρίσματος, μπορεί να είναι και συνεπής αμυντικά, ειδικά στις άμεσες αντιδράσεις που χρειάζονται όταν η αντίπαλη άμυνα επιχειρεί να τον ματσάρει. Προσωπικά, θα ήθελα να δω κάτι περισσότερο σε ειδικούς ρόλους και από τον Αθηναίου, αν ο ίδιος δείξει ότι πιστεύει στον εαυτό του...

Ο Ματ και το "ουδέν κακόν, αμιγές καλού"

ΟΚ, είναι ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων στην ομάδα (για την ακρίβεια, και από τα δύο ρόστερ συνολικά) με κάτι παραπάνω από 42%, ωστόσο η απουσία του, σε συνδυασμό με το γερό came back του Αγραβάνη στο «4», έχει ως αποτέλεσμα να προστίθεται στην περιφερειακή άμυνα ένα ακόμη σημαντικό όπλο, ο Ιωάννης Παπαπέτρου! Μαζί με τον K-Pap, μπορούν να βγάλουν τα συκώτια σε Χάνεικατ, Μπράουν αλλά ακόμη και σε έναν περιφερειακό –ο Περάσοβιτς συνήθως παίζει με δύο κοντούς, αλλά επιχειρεί και το τρίο, ειδικά όταν είναι πίσω στο σκορ - κάτι που ο Λοτζέσκι δεν το έχει.Σίγουρα, δε, ο coach S έχει προσέξει και το ότι συχνά ο Περάσοβιτς χρησιμοποιεί τον Χάνεικατ στο pick'n'roll.

Για μένα, η δοκιμή με ψηλό σχήμα που πραγματοποίησε ο coach S στο παιχνίδι με την CSKA, πέραν από την αντιμετώπιση των miss match στις αλλαγές, αποτελούσε και μία πρόβα για το ενδεχόμενο να βρει ο Ολυμπιακός απέναντί του και τους δύο πολύ καλούς forward του Περάσοβιτς και να μπορεί, ταυτόχρονα, να προστατεύει τον Πρίντεζη από την φθορά της κόντρας με τον Μπράουν, ο οποίος, με βάση την αξιολόγηση, είναι μέλος της καλύτερης 12άδας της φετινής regular season –όπως και ο Ντάνστον. 

Το αβαντάζ στο «4» και, κυρίως, στο«5»

Κι εδώ ακριβώς έρχομαι στο μεγάλο πλεονέκτημα του Ολυμπιακού: πέραν της επανόδου του Kill Bill στα υψηλά standard που τον χαρακτήριζαν πριν τους τραυματισμούς του (σα να θύμωσε που ο Τεόντοσιτς τον πέρασε στην 2^η θέση των πασέρ όλων των εποχών στην διοργάνωση και έσπευσε να ξαναπεράσει με δύο σούπερ ματς και συνολικά 17 τελικές και πάλι πίσω από τον Διαμαντίδη αλλά και 2^ος φέτος, με 6 ασίστ μ.ο. πίσω από τον Μίλος...) οι πρωταθλητές Ελλάδος έχουν προφανή υπεροπλία κάτω από τα καλάθια. Στο «4» οι Μπράουν, Τόμας και Οσμάν βρίσκουν απέναντί τους Πρίντεζη, Αγραβάνη αλλά ακόμη και Παπαπέτρου, ενώ απέναντι σε Μπιρτς, Γιανγκ και Μιλουτίνοβ, υπάρχουν μόνο ο Ντάνστον και ο ξύλινος Κερκ, ο οποίος εκδηλώνει δύο όλες κι όλες επιθέσεις στα 8’ και κάτι που παίζει.

Και έχω την αίσθηση ότι ο Γιανγκ κρατά ένα σημαντικό «κλειδί» για αυτήν τη σειρά: του ταιριάζει γάντι ο Ντάνστον, ο οποίος παίζει 30 λεπτά σκοράροντας σχεδόν 11 πόντους και ο οποίος, βεβαίως, θα έχει πάνω του και τον Μπιρτς, σε μία μάχη που μοιάζει προκαθορισμένης έκβασης –εκτός πια κι αν δούμε διαιτητικά θαύματα με πολύ γρήγορα φθορά των δύο σέντερ του Ολυμπιακού και ευνοϊκή μεταχείριση του πρώην... Και, βεβαίως, ο Πάτρικ είναι ιδανικός και για τα ποσταρίσματα του Τόμας, ενώ ο ...περσινός Πάτρικ μέχρι που έπαιζε στην άμυνα στο «4» τον Μπράουν!

Να περιμένουμε, λοιπόν, πιο πολύ set παιχνίδι από τον Σφαιρόπουλο; Η λογική αυτό λέει, χωρίς βεβαίως να μπαίνει απαγορευτικό στο τρέξιμο, ειδικά αν οι δύο Παπ (ο Κώστας 9^ος σε όλη τη διοργάνωση) συνεχίσουν τις καλές επιδόσεις τους στα κλεψίματα αλλά και αν τα block out στην άμυνα λειτουργήσουν με γνώμονα το ότι απέναντί τους είναι η πρώτη σε επιθετικά ριμπάουντ ομάδα της Ευρωλίγκας. Μην ξεχνάμε ότι ο Χάνεικατ, κυρίως από το «3», κατεβάζει επτά και κάτι ριμπάουντ ανά παιχνίδι, όντας τρίτος στη διοργάνωση.  Να πω εδώ για τον μικρό «Πάπι» ότι, έπειτα από ένα ντεφορμάρισμα που είχε ως αφορμή εκδήλωσης τον τραυματισμό στα πλευρά, έχει μια ολική επαναφορά, επιτυγχάνοντας μάλιστα το τελευταίο διάστημα κάποια σημαντικά ρεκόρ καριέρας: τους 16 πόντους στη Μόσχα, τα έξι επιθετικά ριμπάουντ πριν ένα μήνα στο Τελ Αβίβ, τα δύο κλεψίματα στο χαμένο ματς κόντρα στην Έφες στην Πόλη αλλά και πιο πίσω, τις τρεις ασίστ στη νίκη με τον «αιώνιο» στο ΣΕΦ.

Ο ...μουσικός οιωνός!

Θυμάστε, βεβαίως, ότι και το 2013, την χρονιά του back to back, και πάλι η Έφες, με μόνους κοινούς παρονομαστές τον αμούστακο τότε Οσμάν (σπάνια ήταν πάντως στην 12άδα) και τον πάντα ρολίστα Μπάλμπαϊ, ήταν απέναντι στον Ολυμπιακό του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Παπανικολάου και του μεγάλου άτυχου της χρονιάς Βαγγέλη Μάντζαρη. Ήταν μια δύσκολη σειρά, με την τουρκική ομάδα να είναι αγκαλιά με το break στον 5^ο ψυχοφθόρο αγώνα στο ΣΕΦ με +8 στο ημίχρονο και με τον AC Law να δίνει το τελικό κτύπημα με ένα εκπληκτικό τρίποντο στην γωνία, έπειτα από υποδειγματικό passing game σε μια επίθεση περίπου ενάμισυ λεπτό πριν το τέλος που έφερε τη διαφορά στο +4’ υπέρ των Πειραιωτών, πριν το παιχνίδι κλείσει με το 82-72 και τον οργανισμό μας στα ουράνια...

Όπως, βεβαίως, θα θυμάστε ότι σε εκείνον τον ημιτελικό του Λονδίνου ήταν η ΤΣΣΚΑ που μας περίμενε και βίωσε ένα εντυπωσιακά κυρίαρχο παιχνίδι από την πλευρά μας, πριν τον μεγάλο τελικό και το back to back κόντρα στη Ρεάλ, έπειτα από μία συγκλονιστική επιστροφή μετά το -17 της πρώτης περιόδου και το -4 του ημιχρόνου, σκοράροντας 63 (!!!) πόντους στο β΄ημίχρονο, με τον αρχηγό να στάζει τα 3π. από παντού.

Αυτό που ίσως δεν θυμάστε είναι ότι το 2013, την ημέρα του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ, οι μυθικοί Depeche Mode έδιναν συναυλία στο Terra Vibe στη Μαλακάσα, αναγκάζοντάς με να τους χάσω μόλις για 2^η φορά από όσες έχουν έρθει στην Ελλάδα –η προηγούμενη ήταν η μέρα του ..γάμου μου, το 1995! Για όσους, λοιπόν, πιστεύετε στους οιωνούς, η μοναδική αυτή μπάντα παίζει και πάλι φέτος στην Μαλακάσα στις 17 Μαϊου, μόλις δύο μέρες πριν τον ημιτελικό!

Απίθανο, έτσι;

Court Central

ΥΓ.1 Να μιλήσω για τα άλλα ζευγάρια; Βλέπουν πολλοί ως πιο πιθανό break αυτό στο ΟΑΚΑ, λόγω της δυναμικής της Φενέρ, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Παναθηναϊκός στο Μαρούσι σε όλη τη διοργάνωση έχει χάσει μόνο από εμάς. Oι ελληνοτουρκικές μάχες θα είναι σίγουρα αμφίρροπες. Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι μπορεί να «κουφάνει» το μπασκετικό κοινό της Ευρώπης η Νταρουσάφακα κόντρα στη Ρεάλ! Τέλος, δεν βλέπω τον τρόπο να μένει εκτός η ΤΣΣΚΑ από την Μπασκόνια –θα είναι έκπληξη για μένα αν χάσει ματς η «αρκούδα» στη σειρά...

ΥΓ.2 Οι ελληνικές πεντάδες του Σφαιρόπουλου στο κλείσιμο του παιχνιδιού στη Μόσχα ίσως ήταν ένα σημάδι από το μέλλον: το κλειδί για τη νέα χρονιά είναι οι ανανεώσεις με Πρίντεζη, Μάντζαρη και Αγραβάνη και, αν ο Ματ αποτελέσει παρελθόν, ίσως του χρόνου η λύση στο «3» να είναι το διδυμο των Παπ, εφόσον ο Αγραβάνης εξακολουθήσει να αποτελεί αξιόπιστη λύση στο «4». Αν ο Πόποβιτς δεν καλέσει Μιλουτίνοβ από τώρα στο Σαν Αντόνιο, λογικά θα ψάχνουμε για έναν μόνο σέντερ. Eκτός αν ο Πάτρικ «βγάλει» μάτια στα playoff της Ευρωλίγκας και της Basket League και καταλάβει ότι, για να σταθεροποιηθεί, χρειάζεται τουλάχιστον άλλη μία χρονιά στο σπίτι που τον στήριξε -οπότε, δεν θα ψάχνουμε για 5άρι. Με ανανέωση Χάκετ, υπάρχει μια ακόμη θέση ξένου και ίσως τώρα να έχει έρθει η ώρα για ένα αθλητικό 4άρι, που φέτος περίσσευε, αφού όλο το σύστημα του Ολυμπιακού είχε σωστά επιλέξει να «βγάλει» τους δύο μικρούς.

Πάντως, σε μια ομάδα που σιχαίνεται τις πολλές αλλαγές, για μένα μια μεγάλη επιστροφή θα ήταν αυτή που θα έκανε τον μεγαλύτερο θόρυβο...