Μια σειρά playoff Ευρωλίγκας, δεν κρίνεται μόνο από το πόσο καλή είναι μια ομάδα ή ένας παίκτης, αλλά και από το πόσο το "λέει" η ψυχούλα τους. Και στον Ολυμπιακό, υπάρχουν κάποιοι παίκτες που ήρθε η ώρα να αποδείξουν ότι "το χουν". Γράφει ο Stouk
Έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι η επιτυχία σε τέτοιες καταστάσεις εξαρτάται εν πολλοίς και από την εφεδρεία. Για να γίνω πιο σαφής, για τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Παπανικολάου δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα ανταποκριθούν. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά που λένε.
Ακόμα και για τον Παπαπέτρου έχω καλό προάισθημα. Πριν 2 χρόνια μπήκε σε playoff, ημιτελικό και τελικό Ευρωλίγκας και ήταν κάτι παραπάνω από καλός.
Μέχρι εκεί όμως, γιατί κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτηματικά. Τα οποία, κακά τα ψέματα, αφορούν κυρίως τους ξένους (αφού ο μπαρουτοκαπνισμένος Λοτζο θα λείπει) + τον Αγραβάνη.
Ο Μπιρτς έκανε τρομερή σεζόν, πέρα από κάθε προσδοκία, αλλά τον τελευταίο καιρό έχει χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στο ματς με τη Ρεάλ και το σκηνικό με τον Σφαιρόπουλο.
Ο Γκριν έχει κάνει πολλά και σημαντικά ματς, έβαλε κρίσιμα σουτ και έδωσε μια από τις ασίστ της χρονιάς στον Πρίντεζη στη Σερβία. Τα playoff όμως είναι άλλη ιστορία. Συν του ότι ο Γκριν τις λαμπρές του μέρες (ή μάλλον νύχτες) τις είχε όταν έλειπε ο Σπανούλης.
Ο Ουότερς ξεκίνησε εντυπωσιακά την παρουσία του στον Ολυμπιακό, με την έννοια του ότι ήταν κάτι παραπάνω από θετικός όσο έπαιζε. Είδαμε όμως ότι σε συνθήκες πίεσης, ψυχολογικής και αγωνιστικής, δεν ανταποκρίνεται σωστά. Και αν υποθέσουμε ότι αγωνιστικά η Εφές δεν είναι μετρ στην πίεση στην άμυνα, η ψυχολογική όμως πίεση βαραίνει όλους όσους πατάνε το παρκέ και βγαίνει κερδισμένος όποιος το διαχειρίζεται σωστά.
Για τον Γιανκ τα έχουμε χιλιοπεί. Όταν ήρθε στον Ολυμπιακό, έπαιζε ως ένα θηρίο που δύσκολα θα μπορούσε κανείς να το αντιμετωπίσει. Ήρθε, όμως, ο τραυματισμός και από τότε ο Πάτρικ μοιάζει με άνθρωπο που έχει κορμί γίγαντα και ψυχή βρέφους που φοβάται το σκοτάδι. Δεν είναι δύσκολο αυτό που θα κληθεί να δώσει. Άμυνα ψηλά στο καλάθι και στις αλλαγές, ριμπάουντ, σκληράδα γενικότερα.
Από την άλλη, ο τρίτος ψηλός της ομάδας, ο Μιλουτίνοφ κλήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν να είναι 2ος στο rotation. Είτε λόγω της κατάστασης του Γιανκ, είτε λόγω του ότι όλες οι ομάδες διαθέτουν έναν δεινόσαυρο, οπότε κούμπωνε σε όλα τα ματς. Και αυτός όμως, πλην του μικρού της ηλικίας του, στερείται και παραστάσεων σε επίπεδο Playoff, οπότε υπάρχει και για αυτόν μια σχετική αγωνία για το πώς θα το διαχειριστεί, μιας και θα αγωνιστεί σίγουρα, τουλάχιστον όσο θα πατάει παρκέ και ο έτερος τέτοιου στυλ ψηλός της Εφές, ο Κίρκ.
Για το τέλος άφησα τον Αγραβάνη. Το παιδί αυτό (κυρίως με δική του ευθύνη) είχε μείνει στάσιμο, παρότι πήρε αρκετές ευκαιρίες. Τον τελευταίο, όμως, μήνα βλέπουμε έναν παίκτη που, δεδομένου ότι είναι το αναπληρωματικό τεσσάρι, προσφέρει. Στο Βελιγράδι εκεί που οι περισσότεροι έδειχναν παραδομένοι, πήρε την ομάδα στις πλάτες του. Γενικότερα, κάνει πράγματα που τόσο καιρό περιμέναμε να τον δούμε να κάνει. Απειλεί από έξω προς τα μέσα και από το ζωγραφιστό, ενώ στην άμυνα και ειδικά στα ριμπάουντ δίνει και το αίμα του, αποφεύγοντας μάλιστα τα κλασσικά του χαζά φάουλ που τον έβγαζαν πολλές φορές από νωρίς εκτός αγώνα. Για να μας πείσει όμως, πρέπει να κάνει ακριβώς τα ίδια και τώρα που σφίγγουν τα γάλατα.
Σε αυτό το blog, έγιναν πολύ καλές αναλύσεις για το αγωνιστικό σκέλος της σειράς. Εγώ στέκομαι κυρίως στο ψυχολογικό. Ήταν άλλωστε αυτό το κομμάτι που έπαιξε τον κύριο ρόλο το 2012, όταν αυτή η ομάδα έφτασε στην κορυφή. Από τότε πολλοί έψαξαν να βρουν τη συνταγή, αλλά αυτή μένει καλά κρυμμένη στα αποδυτήρια του ΣΕΦ. Μένει απλά να αποδειχθεί ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου