Αεροδρόμιο και γεμάτο ΣΕΦ, ό, τι & αν συμβεί την Κυριακή

Χθες γίναμε μάρτυρες ενός ακόμα «impossible is nothing», με πρωταγωνιστή τον Ολυμπιακό, της ομάδας των υπερβάσεων και των ανατροπών. Σε αυτό, λοιπόν, το υπερβατικό σύνολο αξίζει υποδοχή και αποθέωση Πρωταθλητών Ευρώπης, ακόμα και αν τελικά δεν «ράψουν» το 4^ο  αστέρι… Stouk

Το τι έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός ίσως το συνειδητοποιήσουμε εντελώς μετά από πολλά χρόνια. Αυτή τη στιγμή ζούμε όλοι το παραμύθι μας και είναι λογικό να μην καταλαβαίνουμε το μέγεθος.

Αν θέλει κάποιος να "ζυγίσει" την πρόκριση στον τελικό, δεν μπορεί να το κάνει μεμονωμένα. Δεν γίνεται. Έρχεται ως συνέχεια μιας σειράς νικών-διακρίσεων-γεγονότων των τελευταίων 4 ετών.

Όπως καταλάβατε, δεν συμπεριλαμβάνω τη 2ετία 2009-10, γιατί τότε το μοντέλο ήταν άλλο. Παρόμοιο με το παρόν μοντέλο της ΤΣΣΚΑ ή της Φενέρ.

Αν και, αθροιστικά, τα 2 final 4 αυτής της διετίας βοήθησαν την ομάδα να δηλώσει ξανά παρούσα στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα και η κάκιστη κατάληξή τους βοήθησε άπαντες (και κυρίως τους Αφούς Αγγελόπουλους) να δουν στη συνέχεια και τα δικά τους λάθη και να τα διορθώσουν.

Αυτό, όμως, που ζούμε από το 2012 και μετά, είναι μία εντελώς διαφορετική ιστορία.

Έχουμε και λέμε. 3 Final-4, 3 τελικοί, 2 κούπες (στη χειρότερη).

Νοκ άουτ ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα (ημιτελικός ’12, προημιτελικός ’15), η ΤΣΣΚΑ (τελικός ’12, ημιτελικοί ’13 και ’15) και η Ρεάλ (τελικός ’13).

Ομάδες με τεράστια brand names και ιστορίες, αλλά και υπερδιπλάσιο (και παραπάνω) μπάτζετ φεύγουν με το κεφάλι σκυμμένο, αναρωτώμενες «Μα πώς το κάνουν;;;».

Μερικοί δυσανασχετούν όταν στεκόμαστε στο θέμα «μπάτζετ», αλλά είναι πολύ βασικό.

Ομάδες όπως οι παραπάνω, όταν θέλουν να κάνουν μία μεταγραφή παίκτη ή προπονητή, διαλέγουν το πρώτο όνομα της αγοράς και καλύτερο ποιοτικά και το υπογράφουν. Ο Ολυμπιακός ψάχνει, ψάχνει και ξαναψάχνει, τσεκάρει, τσεκάρει και ξανατσεκάρει και «ψωνίζει» αυτό που ταιριάζει στο αγωνιστικό του στυλ και χωρίς να πληρώνει κερατιάτικα, προσπαθώντας παράλληλα και να μην αλλάξει το προφίλ του και την οικονομική ισορροπία στα συμβόλαια.

Ταυτόχρονα, επενδύει σε Έλληνες παίκτες με συγκεκριμένα στοιχεία στο παιχνίδι τους και, ως δια μαγείας, όλους αυτούς (έλληνες και ξένους) τους εντάσσει στο σύνολο και τους κάνει φανατικούς θιασώτες της νοοτροπίας «αρνούμαι να χάσω».

Ενώ ταυτόχρονα εμπιστεύεται Έλληνες προπονητές και όχι τρανταχτά και πιασάρικα ονόματα. (στον αντίλογο ότι πριν έρθει ο Σφαιρόπουλος, προσεγγίστηκαν ο Κολέ και ο Τζόρτζεβιτς θα συμφωνήσω μεν, αλλά τουλάχιστον δεν υπήρξε αδιαπραγμάτευτη ξενομανία, γιατί ακολούθησε η συμφωνία με τον Μαρκόπουλο, που εν τέλει χάλασε και ήρθε η υπογραφή με τον Σφαιρόπουλο).

Οι Αγγελόπουλοι θα μπορούσαν κάλλιστα να συνεχίσουν να δίνουν τα λεφτά του 2009, του 2010 και του 2011. Απλά δεν θέλουν. Διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο, τον πιο περήφανο, τον πιο… ψαγμένο ή αν θέλετε τον πιο… κινηματογραφικό και το πετυχαίνουν.

Μαζί με τον Σπανούλη, την πιο εμβληματική φιγούρα του συλλόγου σε όλα τα αθλήματα, τον Πρίντεζη, τον Σλούκα, τον Μάντζαρη, ενώ (ολοφάνερα πια) έπονται ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης ή όποιος άλλος έρθει στη συνέχεια.

Εγώ για όλους αυτούς τους ανθρώπους φυλάω χειροκροτήματα, αποθέωση και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ακόμα και το 4^ο να μην έρθει αύριο, έχουμε «πληρωθεί» με τέτοιες στιγμές, που θα μας μείνουν έτσι κι αλλιώς αξέχαστες.

ΥΣ: Φυσικά και το θέλουμε. Όποιος πει το αντίθετο θα είναι ψεύτης. Απλά στον αθλητισμό δεν υπάρχει μόνο η «νίκη» που σε χορταίνει. Δεν πρέπει στο κάτω-κάτω να τρεφόμαστε μόνο από αυτό. Υπάρχουν και πολλά άλλα, που αυτός ο Ολυμπιακός μας τα προσφέρει απλόχερα.