Η Ελλάδα που αγαπάμε και ονειρευόμαστε

Στη χώρα του παρτακισμού, της πολιτικής σαπίλας, των μνημονίων, των μπαχαλάκηδων "αναρχικών" και χουλιγκάνων, των φασιστών ακροδεξιών και του Survivor, έρχεται η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο να μας υπενθυμίσει τι μπορούμε να κάνουμε, αν είμαστε ταπεινοί και δουλεύουμε πάνω στις ικανότητές μας. Γράφει ο Stouk

Αν η εισαγωγή μου σας φάνηκε απαισιόδοξη ή υπερβολική, θα σας απογοητεύσω αλλά μάλλον κάπως έτσι είναι τα πράγματα και δεν το έχετε καταλάβει ακόμα.

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα τίποτα δεν πάει καλά. Ναι, απολύτως τίποτα. Έχουμε σταματήσει σαν χώρα να εξάγουμε τεχνοτροπία. Ιδέες, πολιτισμό, γράμματα.

Σε πολιτικό επίπεδο είμαστε στο χειρότερο σημείο. Και όσο και αν το υποτιμάτε, λέγοντας "όλοι ίδιοι είναι", αυτοί οι "ίδιοι" είναι οι κλειδοκράτορες του Κράτους που ζούμε, όσοι δηλαδή δεν είχαμε την ευκαιρία να μεταναστεύσουμε ακόμα. Άρα καταλαβαίνει κανείς πόσο επηρεάζει η ανυπαρξία τους και η βρωμιά τους τη ζωή μας.

Κοινωνικά, συνεχίζουμε να είμαστε στο "εγώ" και όχι στο "εμείς", αντίθετα δηλαδή με όσα υπερηφανευόταν ο μπαρμπα - Γιάννης Μακρυγιάννης.

Ψάχνουμε όλοι κάποιον εχθρό. Οι "Ελληνάρες" τους αλλοδαπούς, οι "επαναστάτες - αναρχικοί" τους αστυνομικούς, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι τους δημόσιους, οι νεοδημακράτες τους Συριζαίους και τούμπαλιν, οι γαύροι τους βάζελους και ούτω καθεξής.

Δήθεν μας πειράζουν οι κλέφτες πολιτικοί, κοροϊδεύουμε το παλιό ΠΑΣΟΚ το ορθόδοξο, αλλά άν βρισκόταν πάλι κάποιος Αντρέας και μας έδινε λεφτά αγνώστου προελεύσεως με τη σέσουλα, ποιοι θα έλεγαν όχι; Ποιον θα ένοιαζε αν αυτά που παίρνει αυτός, θα λείψουν από κάποιον κακομοίρη εργάτη ή νεαρό άνεργο;

Στον αθλητισμό που όλοι αγαπάμε, τα πράγματα κινούνται μέσα σε βούρκο. Για το ποδόσφαιρο δεν μιλάμε καν, γιατί θα χαλάσουμε το σάλιο μας. Απογοήτευση από όλους προς όλους για όλους.

Ακόμα και το μπάσκετ, που για χρόνια ήταν υπόδειγμα οργάνωσης, πλάνου και προσπάθειας για τον ελληνικό αθλητισμό, αυτή τη στιγμή παραπαίει. Τα γήπεδα και οι εγκαταστάσεις σαπίζουν μέρα με τη μέρα.

Ό, τι καλό γίνεται οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε ιδιωτική πρωτοβουλία και ταλέντο. Στα λεφτά των Αγγελόπουλων, του Γιαννακόπουλου, του Αγγελόπουλου (της ΑΕΚ) και στην ψυχή των Ελλήνων παικτών. Σε κεντρικό - κρατικό επίπεδο, δεν μπορεί να διοργανωθεί καν ένας τελικός κυπέλλου της προκοπής, αλλά το σημαντικότερο να βρεθεί ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδας, που θα καταρτίσει το σχέδιο της επόμενης ημέρας για την πιο επιτυχημένη εθνική του ομαδικού αθλητισμού στη χώρα.

Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Το ιδιαίτερο με αυτό το παιδί, δεν είναι ότι ξεχωρίζει επειδή έχει ένα ταλέντο και παίζει σε top επίπεδο στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη.

Δεν είναι μόνο ένας σταρ, που τον παρακολουθούμε (μόνο) επειδή μας αρέσει το μπάσκετ που παίζει.

Είναι αυτό που λέμε "πρότυπο". Και ο ίδιος, αλλά και η οικογένειά του. Η προσπάθειά τους, η στάση ζωής τους, το χαμόγελό τους, η ταπεινότητά τους, όλο το πακέτο τους.

Οι γονείς Αντετοκούνμπο ηρθαν ως μετανάστες στην Ελλάδα, χωρίς (τουλάχιστον) το feeling   της κοινωνίας που τους υποδέχθηκε να είναι φιλικό προς αυτούς. Πάλεψαν να ζήσουν, χωρίς ποτέ να λοξοδρομήσουν, διαλέγοντας "σκοτεινούς" δρόμους, όπως αρκετοί συμπατριώτες τους ή άλλοι μετανάστες. Έφτιαξαν μια μεγάλη οικογένεια, δίνοντας στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα και μαθαίνοντάς τους να αγαπάνε την χώρα στην οποία ζουν.

Για τον ίδιο τον Γιάννη τι να πούμε; Το παιδί αυτό, πήρε από τον Θεό (ή την τύχη, αν δεν πιστεύεται σε κάτι ανώτερο) ένα τεράστιο ταλέντο. Αυτός (και προφανώς με τη βοήθεια και τις προσπάθειες της οικογενείας του) δούλεψε πάνω σε αυτό, χωρίς να παίρνουν τα μυαλά του αέρα και χωρίς να πέσει στην παγίδα "δημοσιότητα-λεφτά- γκόμενες - προβολή - καλοπέραση", που τόσοι και τόσοι ταλαντούχοι πιτσιρικάδες αθλητές έχουν πέσει.

Αυτή τη στιγμή είναι All Star του ΝΒΑ, έχει συμβόλαιο με... εξωγήινα οικονομικά δεδομένα για τόσο μικρό αθλητή (και προφανώς τα επόμενα χρόνια θα γίνει... διαγαλαξιακό!) και όλα αυτά με το κεφάλι κάτω. Με ταπεινότητα, χωρίς κανένα ίχνος σνομπισμού. Και πάντα έχοντας την αγάπη του για την Ελλάδα σε πρώτο πλάνο.

Ο απόλυτος, δηλαδή, εκφραστής της ατάκας του Jonh F. Kennedy "Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου".

Δεν θα μπω στο τριπάκι να επεξεργαστώ αν μας αξίζει μια τέτοια περίπτωση σαν του Γιάννη. Θα πω μόνο ότι είναι ένα παράδειγμα που μπορούμε όλοι να ακολουθήσουμε, για να κάνουμε ξανά την Ελλάδα μεγάλη. Να δουλεύουμε με ταπεινότητα και συνεχή προσπάθεια, αγαπώντας παράλληλα τα χώματα που πατάμε, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς να περιμένουμε κάτι.

Αυτό δηλαδή που κάνει και ο Γιάννης. Ο οποίος, ενώ θεωρητικά έχει ήδη από τα 23 του τον γάϊδαρό του δεμένο και οικονομικά και κοινωνικά και θα μπορούσε όχι απαραίτητα να "φτύσει", αλλά να μην ασχολείται ιδιαίτερα με το παρελθόν του, αυτός αγαπάει την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Ελπίζω τουλάχιστον να ξέρει (αν και δεν θα παίξει ρόλο στα αισθήματά του) πως υπάρχει και ένα μέρος του λαού της χώρας του που τον θαυμάζει και τον αγαπά εξίσου, αν όχι και περισσότερο.

ΥΣ: Ο Γιάννης έχει και ένα άλλο προτέρημα, που κακώς δεν το ανέφερα παραπάνω. Δεν είναι "αιμοδιψής" και ξέρει να συγχωρεί. Μιλάω φυσικά για την περίπτωση του δημοσιογράφου Ρήγα Δάρδαλη, που ο ίδιος τον συχώρεσε, ενώ όλοι οι... υπερευαίσθητοι έσπευσαν να (κατά)δικάσουν, επειδή μάλλον ήξερε ότι ήταν, αν όχι παρεξήγηση, τουλάχιστον μια κακή στιγμή ενός επαγγελματία, που για όποιον παρακολουθεί το άθλημα, είναι γνωστό το ποιόν του, το ήθος του και φυσικά η απόστασή του από κάθε τι φασιστικό.